ประสบการณ์ชีวิตที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของข้าพเจ้า
ฉันเป็นเด็กธรรมดาๆคนหนึ่งที่เติบโตท่ามกลางความรักความอบอุ่นภายในครอบครัวเล็กๆที่มีเพียงเราสามคน พ่อ-แม่-ลูก ชีวิตวัยเด็กของฉันไม่ต่างอะไรจากคนอื่นๆ และสิ่งหนึ่งที่ถูกปลูกฝังก็คือ "โตขึ้นต้องเรียนหมอ" เช่นเดียวกับคนทั่วไป แต่สิ่งที่ทำให้ฉันแตกต่างจากคนอื่นก็คือฉันใช้ชีวิตในวัยเด็กจำนวนไม่น้อยอยู่ในโรงพยาบาล พบเห็นบุคลากรที่ได้ชื่อว่าเป็นความหวังของผู้คนนับพันที่มาใช้บริการในแต่ละวัน และ "แพทย์" ก็เป็นหนึ่งอาชีพที่ฉันประทับใจที่สุด
ฉันเชื่อมาตลอดว่าฉันอยากเรียนแพทย์ กระทั่งความคิดนี้เปลี่ยนไปเมื่อฉันขึ้นมัธยมศึกษาตอนปลาย ฉันรู้สึกท้อกับการท่องจำ แต่กลับมีความสุขกับการแก้ปัญหาโจทย์ทางฟิสิกส์และคณิตศาสตร์ ฉันไม่สามารถทนอ่านหนังสือที่ใช้เพียงการท่องจำได้เป็นเวลานานๆ แต่สามารถนั่งจมอยู่กับโจทย์ปัญหาเพียงข้อเดียวได้ทีละหลายๆชั่วโมง ฉันหันเหเป้าหมายในอนาคตจากแพทย์สู่วิศวกร ซึ่งมีทางเดินกันคนละสาย กระทั่งชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 คำถามที่ไม่อยากได้ยินก็กลับเข้าสู่วงจรชีวิตของฉันอีกครั้ง "จะเรียนต่ออะไร?" ฉันลำบากใจทุกครั้งที่ต้องตอบคำถามเหล่านี้ ฉันรู้ดีว่าพ่อและแม่ต้องการให้ฉันเรียนหมอ แต่ความชอบของฉันขัดกับความต้องการของท่าน ฉันคิดทบทวนอยู่หลายวันก็ได้คำตอบให้กับตัวเอง "ฝ้ายจะสอบหมอให้ติด" เหตุผลของฉันตอนนั้นมีอยู่เพียงอย่างเดียวคือ เพื่อพ่อกับแม่ ฉันตั้งใจอ่านหนังสือและสอบแข่งขันทุกสนามที่สามารถสอบได้ คณะแพทยศาสตร์มหาวิทยาลัยขอนแก่นเป็นเป้าหมายแรกและเป้าหมายเดียวของฉัน วันประกาศผลสอบเป็นวันที่ฉันดีใจที่สุดในชีวิต ฉันรับรู้ได้ถึงความภาคภูมิใจและสัมผัสได้ถึงความยินดีจากคนรอบข้าง ฉันสอบติดในสิ่งที่ฉันคิดว่าฉันได้ตัดสินใจอย่างดีที่สุด แต่นั่นเป็นเพียงแค่ก้าวเล็กๆก้าวแรกที่ทำให้ฉันรู้สึกรักในวิชาชีพอันทรงเกียรตินี้
ปิดเทอมที่ผ่านมา คุณอาของฉันป่วยเป็นโรคมะเร็งปอด ญาติพี่น้องเฝ้าดูอาการอย่างใกล้ชิด ให้กำลังใจ และดูแลความเป็นอยู่ทุกอย่าง คืนหนึ่งในช่วงต้นเดือนพฤษภาคม คุณอามีอาการหายใจติดขัด ญาติได้นำส่งโรงพยาบาลและเข้ารักษาในห้องICU คุณอาผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าซีดเซียว ไร้กำลังวังชา ตัวเหลืองและตอบสนองต่อสิ่งเร้าได้น้อย แต่บรรดาญาติๆยังคงวางใจในฝีมือของหมอ กระทั่งคืนวันต่อมาคุณอาได้จากไปอย่างสงบ ฉันรับรู้ถึงการสูญเสียและความสำคัญของการมีชีวิตอยู่ ฉันรู้สึกได้ว่า "เป็น" กับ "ตาย" ห่างกันเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ฉันรู้แล้วว่าบุคคลที่ได้ชื่อว่า "แพทย์" มีความสำคัญมากเพียงใด ฉันรักในวิชาชีพนี้อย่างแท้จริงและฉันก็ดีใจว่าฉันเลือกทางเดินชีวิตให้ตัวเองไม่ผิดทาง ฉันเลือกที่จะเป็นแพทย์ แพทย์ที่ดูแลผู้คนด้วยหัวใจของการรักเพื่อนมนุษย์จริงๆ และก้าวนี้คงจะเป็นก้าวที่ใหญ่ขึ้นในทางเดินสายอาชีพนี้ของฉัน
เอกสาร/สื่ออ้างอิง
http://ezad.eduzones.com/testyourself/page1.php - แบบทดสอบอาชีพไหนที่ใช่เรา
http://ezad.eduzones.com/test/testself.php - แบบทดสอบค้นหาตัวเอง
ภาคผนวก
ตารางอ่านหนังสือช่วงก่อนสอบเข้า
วางแผนการทำข้อสอบ
นับถอยหลังสู่วันสอบ
http://www.beupload.com/download/?527797&A=804770 - ตัวอย่างแฟ้มสะสมผลงานของข้าพเจ้าที่ใช้ประกอบการสอบสัมภาษณ์เข้าศึกษาต่อในคณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น
:: บันทึกเมื่อ 25 มิ.ย. 2552
:: ปรับปรุงครั้งที่ 1 เมื่อ 26 มิ.ย. 2552
:: ปรับปรุงครั้งที่ 2 เมื่อ 12 ก.ย. 2552
ความเห็น (20)
ครั้งหนึ่งเคยทำความลำบากใจแบบนี้ให้กับลูกเหมือนกัน แต่สิ่งที่ทำคิดว่ามันน่าจะดีสำหรับลูก มาวันนี้นความคิดก็ยังรู้สึกผิดอยู่
ป๊าดด ลึกซึ้งดีเนาะยาย แล้วตกลงเลือกเรียนหมอนี่เพราะ ชอบ ประทับใจ ถูกปลูกฝัง ค่านิยม ความคุ้นเคย หรือเรียนเก่งล่ะ สรุปให้ฟังหน่อย จะเอามาคิดกับสิ่งที่ตัวเองคิดมั่ง
ป.ล. ไปเม้นให้เราด้วยนะ
ผม...
พูดจริงๆนะครับ
ตอนเรียน จน เรียนจบ จนทำงาน
กระทั่งตอนนี้ยังไม่ค่อยแน่ใจว่าชอบหรือเปล่าเลยครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
ฝ้ายยยยยยยยยย
สุดยอด
ใช่เลย
เคยเป็นเหมือนกัน ลังเลเนี่ยย
แต่ ไงก็เป็นกำลังใจให้น่ะจ๊ะ
สู้ๆ ^^
ดีนะฝ้าย
อืมม เราอยากเป็นนักวิจัย
แต่ตอนนี้เรียนแพทย์
สรุปคือ อยากเป็นแพทย์วิจัย
แต่จะทำได้ไม่ได้คืออีกเรื่อง ฮ่าๆ
ถึงยังไงเราต่างก็เลือกแล้วนี่เนอะฝ้าย
เปนกำลังใจให้กันและกัน
สู้ไปด้วยกัน
เราจะจบพร้อมกัน
แต่ตอนไหนก็ไม่รู้ เหอๆ
อย่าเครียดมากนะ
เค้าเป็นห่วงๆ
จ๊วบบบบบบ
ก็นะ ก็ไม่มีใครรู้ถึงความสำคัญในสิ่งที่เราเลือกเท่ากับตัวเราเองหรอก
ก็พยายามเข้าละกัน
สาธุ - -"
ปล.ลึกซึ้งผิดจากที่เห็น
ขอบคุณสำหรับเม้นนะจ๊ะน้องฝอยยยย
ประทับใจคนดูจริงง่ะ
แต๊งกิ้วๆ
ดีใจๆ
อิอิ
อย่างงี้แหละ คนน่ารักทำอะไรก็น่ารัก คริคริ
ชีวิตที่ก้าวเดินมาแล้วว เราจงก้าวเดินต่อไป
อย่าไปกังวลกับหนทางข้างหน้า
ขอให้มุ่งมั่นกับวันนี้ให้ดีที่สุด
สู้ไปด้วยกันเนอะ
เป็นกำลังใจให้กันและกันตลอดไปเนอะ
^^
ชีวิตที่ก้าวเดินมาแล้วว เราจงก้าวเดินต่อไป
อย่าไปกังวลกับหนทางข้างหน้า
ขอให้มุ่งมั่นกับวันนี้ให้ดีที่สุด
สู้ไปด้วยกันเนอะ
เป็นกำลังใจให้กันและกันตลอดไปเนอะ
^^
ชีวิตที่ก้าวเดินมาแล้วว เราจงก้าวเดินต่อไป
อย่าไปกังวลกับหนทางข้างหน้า
ขอให้มุ่งมั่นกับวันนี้ให้ดีที่สุด
สู้ไปด้วยกันเนอะ
เป็นกำลังใจให้กันและกันตลอดไปเนอะ
^^
ซาบซึ้งมากค่ะ
เราก็เป็นเหมือนกัน แม่บอกให้สอบเข้าแพทย์ให้ติด
แต่ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าชอบจริงๆ รึปล่าว
รู้สึกแย่บางครั้งด้วย เพราะคณะนี้เป็นศูนย์รวมความเก่งแท้ๆ
แต่ก็ต้องสู้ต่อไป พยายามเข้า เราชอบดูหนังเกี่ยวกับแพทย์ เพราะมันทำให้เรา
อยากเป็นแพทย์มากขึ้น เหมือนมีตัวกระตุ้นตลอดเวลา
อิอิ เคล็ดลับ เวลาท้อนะ
ครั้งนึงเราก็เคยลังเลเหมือนกันว่าจะเรียนหมอดีมั้ย แต่ไหนๆเราก็สอบติดมาแล้วหนิ สู้ๆเป็นกำลังใจให้ หุๆๆ
เคยรู้สึกเหมือนกันเลย
แต่ตอนนี้ก็เริ่มจะทำใจได้แล้ว
สู้ๆนะ
บอกได้แค่ว่า นี่แหละหัวใจของการเป็นแพทย์
ตั้งใจเรียน เพื่อเป็นแพทย์ที่ดีให้ได้นะคร้าบบบ
เจ๋งมาก
ชอบฝ้ายตรงที่ชีวิตมีระบบนี่แหละน้า...
อยากทำให้ได้แบบพี่ใหญ่บ้างจังเลย
สอนเค้าบ้างน้า
(แอบซึ้งตรง 'วันทดแทนบุญคุณ' TT___TT)
อา! ยาภูมิใจในตัว ฟ้ายมากๆ สู้สุี