ต้นรัก..และน้ำใจ
หน้าฝนนี้ แม่ต้อยมีความรู้สึกว่า งานชุกมากๆ วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว มีกำหนดการเดินทางไปไหนมาไหนอยู่ตลอดเวลา เนื่องจากมีหลายๆงานที่ได้จัดที่ต่างจังหวัดบ้าง หรือจัดที่กรุงเทพฯบ้าง เรียกได้ว่าเกือบเข้าขั้นไม่ค่อยมีเวลาอยู่ที่บ้านเลย
ครั้งสุดท้ายนี้เพิ่งกลับมาจากอำเภอหาดใหญ่ และที่นี่เองทำให้แม่ต้อยรำลึกถึงเรื่องราวหลายอย่างที่ได้เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อย่างมากมาย
อย่างแรก แม่ต้อยนึกถึงงาน Goto know forum ที่เพิ่งจัดขึ้นไปเร็วๆนี้ และจากการที่ได้อ่านจากบล้อกที่เพื่อนๆ น้องๆเขียนเล่าสู่กันฟัง ท่าทางน่าสนุกมากๆ เลย
เมื่อแม่ต้อยได้มีโอกาสได้พบกับอาจารย์ คุณหมอสกล สิงหะ ก็เลยถือโอกาส ซักไซร้ไล่เลียงท่านอาจารย์ เป็นการใหญ่ ( หวังสัมผัสบรรยากาศ จากเรื่องเล่าคะ อิอิ )
อย่างที่สอง แม่ต้อยได้พบกับน้องพยาบาลคนหนึ่งที่ทางสถาบันฯ ได้มอบกิตติกรรมประกาศ รางวัล Humanized health care ระดับบุคคลในช่วงปีที่ผ่านมาคราวนี้ แม่ต้อยได้เชิญเธอมาเล่าเรื่องการทำงานของเธอให้เพื่อนๆ ในจังหวัดภาคใต้ เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนเรียนรู้
น้องพยาบาลคนนี้เธอชื่อ คุณ เพ็ญพร อิงคะวณิช ปฏิบัติงานที่แผนกศัลยกรรมอุบัติเหตุ โรงพยาบาลสงขลา
อันที่จริง น้องๆพยาบาล หรือแพทย์ ที่ทำงานและอุทิศตนให้กับคนไข้ หรือคนป่วยอย่างเต็มที่นั้นมีมากมายในหลายๆแห่ง ที่คนทั่วๆไปยังไม่สามารถได้รับรู้ หรือสัมผัส แม่ต้อยว่าการที่เราได้มีการนำสิ่งเหล่านี้มาแลกเปลี่ยนกันทำให้เกิดแรงบันดาลใจของคนทำงาน มีความประทับใจในการทำงานของเพื่อนๆร่วมวิชาชีพ และมีความรู้สึกร่วมได้
แม่ต้อยยังจำได้ว่า เมื่อครั้งที่ได้มีโอกาสเข้าไปเยี่ยมชม ในสถานที่ทำงานของน้องพรเพ็ญนี้ สิ่งที่ได้เห็นคือ ในหน่วยงานของเธอที่รับผิดชอบนั้น มีคนไข้มากมายนอนเต็มแทบทุกเตียง มีทั้งคนไข้หนัก ที่ต้องใช้เครื่องช่วยชีวิต และคนไข้สามัญที่ต้องคอยติดตามอาการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง เรียกได้ว่า งานที่รับผิดชอบนั้นหนักหนาสาหัส และต้องใช้ความอดทนอย่างสูงมาก สำหรับการดุแลคนไข้ที่มีสภาวะที่เปราะบาง ต้องการการดูแลรักษาทั้งทางด้านการเจ็บป่วย ความต้องการอื่นๆ
แม้ว่าจะเป็นward สามัญและคนไข้จะหนักและไม่รู้สึกตัว แต่สิ่งที่สังเกตคือความสะอาดสะอ้านของเครื่องใช้ ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน จนคนเข้าไปเยี่ยมอย่างเราๆสามารถจะนอนได้อย่างสบายๆ มีคนไข้คนหนึ่ง ที่ยังไม่ค่อยรู้สึกตัว เท่าไหร่นัก ผ้าปู ปลอกหมอนเป็นลวดลายดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มน่ารัก มีหมอนเล็กๆสีสวยหวาน ให้คนไข้ได้พักแขน หรือหนุนไหล่ ดูคล้ายๆ เป็นญาติคนหนึ่งของทีมงานพยาบาล
“ คนไข้ คนนี้ นอนนานมากคะ.. และไม่ค่อยมีญาติมาหา...พวกเราจึงหาของที่สวยงามให้น้องแทน.. ทุกอย่างพวกเราทำเองคะ เอามาจากบ้าน...” เธอเล่าให้แม่ต้อยฟัง
“ ส่วนใหญ่คน ไข้ที่ตึกนี้เป็นคน ไข้อุบัติเหตุ.. ไม่ได้เตรียมตัว หรือไม่ได้คาดคิดว่าจะป่วยหนัก .. ดังนั้นเมื่อคนไข้ฟื้นขึ้นมา สภาพจิตใจจะแย่มากๆ บางคนจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น .. บางคนต้องการพบญาติ.. บางคนเราติดตามหาญาติไม่ได้..”
เราจึงมาคิดกันว่า..นอกจากการดูแลด้านร่างกายแล้ว เรื่องความต้องการด้านจิตใจเป็นเรื่องสำคัญมากๆ
ที่สำคัญคือ เนื่องจากที่นี่มีทั้งคนไข้ที่นับถือศาสนาพุธ และมุสลิม ดังนั้น เราต้องศึกษาหลักศาสนาของทั้งสองศาสนาเพื่อให้คนไข้และญาติได้นำของศาสนามาร่วมในการดูแลคนไข้
บางครั้ง ญาติคนไข้ที่เป็นมุสลิม จะมาเยี่ยมกันจำนวนมาก เราต้องเข้าใจนี่ว่าเป็นหลักปฏิบัติของเขาเอง
ที่นี่ แม่ต้อยจึงได้เห็นทั้งคำสวดมนตร์ของศาสนาพุธ และของศาสนามุสลิม เป็นแผ่นเทป และเอกสารสำหรับคนไข้
รอบๆหน่วยงานนี้จะเต็มไปด้วยของที่ญาติคนไข้มาช่วยบริจาค เนื่องจากประทับใจในการดูแลของทีมงาน ยาติคนไข้บางคน แม้ว่าคนไข้หรือญาติของตนเองจะเสียชีวิตไปแล้ว ก็ยังบริจาคเงินสำหรับซื้ออุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับคนไข้คนอื่นๆที่จะเข้ามารับการรักษาที่นี่ต่อไป เป็นน้ำใจที่งดงามที่อาจจะหาได้ยากแล้วในสังคมปัจจุบันนี้
แม้ว่า พื้นที่จะคับแคบด้วยเตียงคนไข้ และอุปกรณ์ต่างๆ แต่แม่ต้อยก็ยังอุตส่าห์เหลือบมองเห็นรูปดอกไม้ หรือทิวทัศน์สวยๆ ติดตามมุมต่างๆ รวมทั้งในห้องพักแพทย์ และพยาบาล
“
อันนี้ พวกเราวาดกันเองคะ.. “เธออธิบายพร้อมกับหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นสายตาของแม่ต้อย
“ บาง รูปคุณหมอก็เอามาติดให้คะ..” เธออวด
เรื่องราวของเธอในครั้งนั้นยังอยู่ในความทรงจำของแม่ต้อย แม้ว่า จะเป็นเวลาที่ผ่านมาแล้วหลายเดือน จนกระทั่ง คราวนี้ ที่แม่ต้อยได้เชิญเธอมาเพื่อแลกเปลี่ยนแนวคิดนี้กับเพื่อนๆในจังหวัดภาคใต้
“ อาจารย์คะ.. คนไข้คนนั้น ที่อาจารย์ เคยไปจับมือ จำได้ไหมคะ? ตอนนี้ รู้สึกตัวดี มีญาติมารับกลับบ้านแล้วคะ....”
เธอ บอกแม่ต้อยด้วยความดีใจเมื่อเจอกันอีกครั้ง.. ที่หาดใหญ่
แม่ต้อยนึกทบทวน ถึงภาพของเด็กหนุ่มมุสลิมคนหนึ่ง ที่นอนไม่รู้สึกตัวในโรงพยาบาล สิ่งที่พอทำได้คือการบีบมือเบาๆ เพื่อแสดงการรับรู้เท่านั้น..
เด็กหนุ่มที่นอน บนเตียงทีมีผ้าปูลายดอกไม้สีสวย หมอนข้างสีหวาน กำลังใจที่ดีเยี่ยมจากพี่ๆพยาบาลที่ไม่ใช่แม้แต่ญาติ ..ตอนนี้ได้กลับมาสู่สภาวะปรกติอีกครั้ง...เขาคงดีใจมากๆ
“ ดีใจจังเลย .. ดีใจกับทีมด้วยนะคะ น้องเขาคงดีใจมากๆนะคะ..” แม่ต้อย พูดจากใจจริง
เป็นความดีใจ เป็นความภูมิใจของคนๆหนึ่ง ที่เกิดมาเพื่อทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลคนไข้ มีความศรัทธาต่อวิชาชีพของตนเอง อย่างแท้จริง
แม่ต้อยนึกถึงคำบรรยายของอาจารย์ สกล สิงหะ ตอนหนึ่งที่หาดใหญ่ในวันนั้น
“ เมื่อคนไข้มาหาเรา.. เขาไม่ได้แกล้งว่า เขาทุกข์..”
แต่เขามีความทุกข์ จริงๆ..
เมื่อเราเห็นว่าคนไข้มีความทุกข์ .. ต้นรัก .. ความรักคนไข้จะงอกงามจากน้ำใจ..คนไข้ยอมให้เราทำทุกอย่าง เพราะมีความเชื่อ.. ความไว้วางใจว่า .. เราทำให้เขาพ้นจากความทุกข์ ได้””
แม่ต้อยจึงคิดว่า การที่น้องพรเพ็ญและทีมงาน เห้นความทุกข์ของคนไข้อย่างหมดจดในทุกๆด้าน การดูแลของเธอ จึงมีความปราณีต งดงาม มีความรักแฝงในทุกอณูของการทำงาน
เรื่องราวของคุณพรเพ็ญ อิงคะวณิช จึงเป็นเรื่องราวเล็กๆในโลกของความเป็นจริง ที่ทำให้คนที่ได้สัมผัสเกิดความสุข ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นคนไข้ที่มารับบริการจากเธอ หรือว่าคนที่ทำหน้าที่ให้บริการ เช่นเดียวกับเธอ
และแม่ต้อยก็แอบหวังว่า ทุกท่านที่ได้อ่าน เรื่องนี้ ก็คงจะมีความสุขด้วย เช่นกัน ..นะคะ
สวัสดีคะ
คุณพรเพ็ญ อิงคะวณิช คนขวาสุดคะ
ความเห็น (32)
ขอให้มีความสุขนะครับ
สวัสดีค่ะ
- อ่านบันทึกแม่ต้อยแล้ว..นึกถึงร่มค่ะ ใช้อย่างทนุถนอม
- กำลังจะมาแนะนำน้องภูริค่ะ แต่มาพบว่าภูริมาก่อน
- ถ่ายทำรายการที่โรงเรียนครูคิมค่ะ
- http://gotoknow.org/blog/sarannapat/267922
สวัสดีค่ะ
แม่ต้อยได้รับฟังแต่เรื่องเล่าดีๆทุกวัน...เอนดอร์ฟีน...ได้ทำงานหนักก็ตอนนี้หละค่ะ
ปลื้มมากๆนะคะที่จะได้เจอตัวจริง....
หลานม่อนมาเยี่ยมคุณยาย แม่ต้อย มาช่วยรดน้ำต้นรักด้วยน้ำใจ ครับ
ผมลองสะท้อน เรียบเรียง เหตุการณ์วันงานเป็นบทความนี้ครับ แม่ต้อย
โศกศัลย์ จาบัลย์ ชีวัน ความหมาย
งานนี้ได้กอดแม่ต้อย บรรเทาอาการคิดถึงได้หลายส่วน ดูดพลังฝึกปรือการทำงานมาได้หลายสิบปี อิ อิ
สวัสดีค่ะ แม่ต้อย
"คำสวดมนตร์ของศาสนาพุธ และของศาสนามุสลิม เป็นแผ่นเทป
และเอกสารสำหรับคนไข้" ดีมากค่ะ
โชคดี มีสุขค่ะ
สวัสดีคะแม่ต้อย
ทำงานหนักมากเพื่อคุณภาพโรงพยาบาลและเพื่อผู้ป่วยให้ปลอดภัย
คิดถึงคะ จะรอกอดแม่ต้อยนะคะ แม่ต้อยเล่าเรื่องราวได่น่าติดตามจนเห็นภาพ
พักผ่อนบ้างนะคะ
ครูคิม
สวัสดีคะครูคิม
แม่ต้อยเข้าไปรู้จักคุณภุริ แล้วละคะ ในบล้อกที่แสนดีของครูคิมนั่นเอง
ใช่พระเอกจริงๆด้วยละคะ
. แดง
สวัสดีคะ น้องแดงคะ
ที่จริงเรื่องของน้องแดง มีพลังมากมาย
และแม่ต้อยมีความสุขในทุกๆครั้งที่ได้อ่านเช่นเดียวกันคะ
ขอบคุณมากคะ
. นายประจักษ์~natadee
สวัสดีคะ
หลานม่อนคนนี้ คุณยายต้อยคิดว่า โตขึ้นมาคงเก่งมากๆคะ
เพราะเรียนรู้ จากคุณ ยาย คุณตา คุรป้า น้าอาใน บล้อกนี้
บล้อกที่มีเรื่องราวดีดี มาแลกเปลี่ยนกันคะ
ขอบคุรท่านอาจารย์มากนะคะ
6. Phoenix
สวัสดีคะ
แม่ต้อยก้อยากจะสารภาพในที่นี้เลยว่า
ครั้งแรก อยากเล่า หรือถอดบทเรียนจากท่านอาจารย์ สกล ในวันนั้นคะ
แต่ว่าเนื่องจาก ในวันนั้นอาจารย์ สกล สะกดพวกเรา ให้เรียนรู้ระดับเทพ...
แม่ต้อยจึงเลียบๆเคียงๆ เอามาร้อยเรียงเป็นบางส่วนคะ
และทำไมรู้ใจคะ ว่าแม่ต้อยอยากได้ การถอดบทเรียนในวันนั้น
เพราะอาจารย์ อนุวัฒน์ มานั่งฟังแม่ต้อยเล่า และสนใจมากๆ ขนาดถามว่า ทำไม พี่ไม่ขอหนัง Tulip มาละ ?
ต้องขอบพระคุรอาจารย์มากๆคะ น้องๆทุกคนในวันนั้นได้รับรู้ความจริงของชีวิต ของวิถีชีวิต ที่เราไม่สามารถแยกส่วนออกมาจากกันได้โดยสิ้นเชิงคะ
ส่งหลักฐานมาประกอบการบรรยายคะ
. ประกาย~natachoei ที่~natadee
เมื่อ ส. 13 มิ.ย. 2552 @ 21:50
สวัสดีคะ
น้องไก่
น้องไก่อ่านแล้วคงมีความสุขนะคะ
มีกำลังใจในการทำงานในวิชาชีพนี้ด้วยคะ
ทนัน ภิวงศ์งาม
สวัสดีเจ้า
ท่านผอ.
ขอบคุณมากๆคะ ที่เข้ามาให้กำลังใจคะ
แม่ต้อยกำลังฝึกอดกาแฟนะคะ
แต่ทำท่าไม่รอดคะ อิอิ
เพราะว่าติดแบบงอมพระรามคะ
สวัดดีเจ้า
ขอบคุณแม่ต้อยมากค่ะ ที่มีกำลังใจให้คนทำงาน
รู้สึกมีพลังเพิ่มขึ้น พร้อมฟันฝ่าอุปสรรคค่ะ
สวัสดีครับอาจารย์แม่ เรื่องราวดีๆอย่างนี้ไม่มีช่องทางที่จะให้ผู้คนทั่วไปได้ทราบ โดยเฉพาะเรื่องราวในโรงพยาบาล....เชื่อว่าหากนำมาเผยแพร่ให้ภายนอกได้รับรู้ ก็จะเป็นการสร้างเข้าใจให้กับพี่น้องทั่วไปได้เป็นอย่างดี ขอบพระคุณมากครับ
"
เราจึงมาคิดกันว่า..นอกจากการดูแลด้านร่างกายแล้ว เรื่องความต้องการด้านจิตใจเป็นเรื่องสำคัญมากๆ "
เป็นความจริงคะแม่ต้อย สุขภาพร่างกายแย่แล้ว บางคนอาจจะต้องพิการ เขาคงต้องทำใจลำบาก ด้านจิตใจเขาก็ต้องการความเอื้ออาทรและกำลังใจจากคุณหมอและพยาบาลเช่นกัน นอกจากพยาบาลร่างกายแล้ว พยาบาลจิตใจด้วย จะมีพยาบาลคนไหนหนอที่ทำได้ให้เห็น
ดิฉันเคยติอยู่ว่า เมื่อครั้งที่แม่ดิฉันป่วยที่โรงพยาบาล ดิฉันไม่ได้ยินคำปลอบใจจากพยาบาลคนไหนเลย ให้ทำใจ หรือแม่ไปดีแล้ว หรือเพราะอายุท่านมากแล้ว บางครั้งคนมาเฝ้าก็ต้องการกำลังใจ พยาบาลใจ เช่นกัน
มารักษาแม่ ยังไม่รู้เลยคุณหมอคนไหนรักษา แม้แต่พยาบาลก็เปลี่ยนกะ จะถามใครก็เกรงใจไปหมด เหมือนพยาบาลยุ่งทั้งวัน พอจะถามพยาบาล พยาบาลก็จะเรี่ยงคอยถามหมอนะคะ
ในที่สุดแม่ก็จากไป ยังคิดถึงเมื่อครั้งแม่อยู่โรงพยาบาล นอนหลับไม่กระดุกกระดิก เราได้แต่สังเกตอาการ สงสารแม่ตอนที่หมอเสียบเครื่องช่วยหายใจลงไป ในคอ แกดิ้นทุรนทุราย และพยายามจะดึงออก คงจะทรมานมาก อยากจะบอกหมอว่า ลิ้นแม่แข็ง คอแม่ก็แข็ง ยัดอะไรลงไป จะเป็นเช่นไร แข็งบวกแข็งแต่ก็เกรงใจหมอ เพราะเรามาพึ่งหมอ เชื่อมั่นในหมอ แต่แม่ทรมาน น่าสงสารแม่คะ
และเมื่อรู้ว่าแม่ไม่ไหวแล้ว อยู่ได้เพราะเครื่องหายใจ เห็นพยาบาลดึงสายหายใจ ที่ผ่านลำคอของแม่ เท่าท่อน้ำแอสร่อน ตอนดึงออกจนอกแม่แอ่นตาม ทั้งที่แกไม่ไหวติง และได้เห็นน้ำตาแม่ไหลออกมาซีกซ้ายข้างเดียว ไม่รู้ว่าแกรู้ตัวหรือเปล่า ถ้าถอดออกแล้วจะอยู่ได้ไม่นาน น้ำตาแม่ไหล ไม่รู้ว่าแม่เจ็บปวดหรือเปล่า ตอนถอดออก เราได้เช็ดน้ำตาให้ ขณะนั้น แทนที่เราจะร้องไห้คร่ำครวญ เราร้องไม่ออก เพราะเรารู้ว่า ยังจะมีงานใหญ่รออยู่ข้างหน้า นั่นคือต้องไปเตรียมงานศพ ถ้าเราอ่อนแอ งานจะเสร็จได้อย่างไร
แต่ทำใจแล้วนะคะ แต่ก็มีบ้าง บางอย่างเร็วๆนี้ที่ประสบ ตอนแม่อยู่โรงพยาบาล ยังจำติดตาไม่หาย รู้แต่ว่าคิดขึ้นมาครั้งคราใด สงสารแม่คะ
ทุกวันนี้ก็ยังพยาบาลใจตนเอง ในเรื่องแม่
ตอนเช้าก็ให้คนที่เฝ้าออกจากหอคนป่วย จะมีหมอเข้ามาตรวจดูแลประจำวัน อาจจะเกะกะ ซึ่งดิฉันคิดว่า ดิฉันอยากจะเกะกะบ้าง เพราะอยากได้รายละเอียดจากหมอ แต่ก็ต้องออกไป เพราะมันเป็นกฎ คนอื่นเดินออกไป แล้วเราไม่รู้ภาษาหรือไง (กลัวคนว่าในใจ)
เป็นกำลังใจ
ให้คนทำดี
ทุกๆท่านครับ
มาซึมซับเรื่องราวดีๆ จากแม่ต้อย...และพลอยยินดีกับต้นรักและน้ำใจที่งอกงามและเบ่งบานนะคะ...
- สวัสดีครับ แม่ต้อย
- อันกาแฟนั้น มันอยู่ตี้ใจ๋ ค่อยลดลงไป อย่าได้หักด้าม
จักกิ๋นต่อไป ใผก็บ่ห้าม แต่พยายาม ลดน้อย
ห้าสี่สามสอง ลองจ๋นสุดซ้อย เหลือหนึ่งถ้วยหน้อย ยังดี
ร่างก๋ายเฮานั้น เชื่อมั่นดีหลี กาแฟบ่มี จีวีอยู่ได้. - ขอให้โชคดีมีความสุขตลอดไปครับ
. สุ-มหาวิทยาลัยชีวิต ที่ไม่มีวันปิดทำการ
สวัสดีคะ
และขอขอบคุณมากๆคะ ที่ได้มาเล่าเรื่องประสบการณ์จริงให้แม่ต้อยได้รับทราบคะ เป็นเรื่องที่สะท้อนได้ภาพที่ชัดเจนมากๆคะ
และจะเป็นประโยชน์ในการนำเอาไปแลกเปลี่ยนกับผุ้ปฏิบัติง่นคะ
ในด้านหนึ่งงานของแพทย์ พยาบาลหนักมาก จนอาจจะกลายเป็นความชาชินไป
แต่ก็มีน้องๆอีกจำนวนมากได้เห็นความทุกข์ ยากของคนไข้ ดังที่แม่ต้อยได้พยายามนำเอามาแลกเปลี่ยนกัน
และคิดว่าเราจะขยายไปได้เรื่อยๆ
คงต้องอาศัยกำลังใจที่ดีจากทุกท่านนี่แหละคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องที่เอามาแลกเปลี่ยนนะคะ
ได้ประโยชน์มากคะ
21. คนใต้โดยภรรยา
เมื่อ อา. 14
ขอบคุณมากนะคะ
สิ่งที่ดีดี ก้ต้องการกำลังใจที่ดีดีคะ
ขอบคุณ และยินดีที่ได้รู้จักคะ
. พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์
น้อง แหววคะ
สงสัยจะเครียดจากการเยี่ยมรพ.เพื่อประเมินแน่ๆเลย
ก็เห็นหายไปนานคะ
จริงไหมคะ
จักกิ๋นต่อไป ใผก็บ่ห้าม แต่พยายาม ลดน้อย
ห้าสี่สามสอง ลองจ๋นสุดซ้อย เหลือหนึ่งถ้วยหน้อย ยังดี
ร่างก๋ายเฮานั้น เชื่อมั่นดีหลี กาแฟบ่มี จีวีอยู่ได้.
ขอบคุณมากคะ สำหรับคำแนะนำสำหรับคนติดกาแฟ จะลองทำตามนะคะ
เหลือถ้วยหน้อยพอดี
- ได้ผลอย่างใด จะแจ้งกล่าวขาน หื้อท่านอาจารย์ ได้ฮู้เจ้า
ขอบคุณเจ้า
สวัสดีค่ะ มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ มีความสุขนะคะ
- สวัสดีแม่ต้อย
- มาแวะให้กำลังใจ คนอยากเลิกดื่มกาแฟ แต่ใจยังไม่แข็งพอ
- ไม่จำเป็นต้องเลิกก็ได้ แต่ใช่วิธีลดปริมาณลง
- ลดจำนวนช้อน/ถ้วย หรือจำนวนถ้วย/วัน เลือกเอาตามอัธยาศัย
- ดื่มให้พอดีกับความต้องการของร่างกาย ก็มีคุณอยู่
- ขอให้โชคดีมีความสุขนะครับ
- สวัสดีค่ะ แม่ต้อย
- งานมาพร้อมกับฝน
- รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
berger0123
เมื่อ อ. 16 มิ.ย. 2552 @ 20:51
สวัสดีคะ
คิดถึงจังเลย
สวัสดีค่ะ แม่ต้อยมาอุดรวันไหน ถ้าตรงเสาร์อาทิตย์ แจ้งทรายด้วยนะคะ คิดถึงแม่ต้อยค่ะ