ไม่มีวันไหนที่หัวใจฉันไม่พบเธอ
ชื่อบันทึกนำมาจากประโยคสุดท้ายของหนังเรื่อง Dead Man Walking ที่เป็นเรื่องของเด็กสาวคนหนึ่งที่พัวพันอยู่กับการค้นหาตัวเอง ต้องพบปะคนรุ่นเดียวกันที่ยังไม่พบตัวเองเช่นกัน เด็กสาวเข้าๆออกๆ โรงพยาบาลโรคจิตเพราะมี "บุคลิกภาพที่ไม่เหมาะสม" พบเจอเพื่อนที่บางคนเสพยา บางคนก็ยังเป็นเด็กในวุฒิภาวะ บางคนก็พยายามฆ่าตัวตาย
หนังแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอทางอารมณ์ของคน และการผ่านพ้นคืนวันอันโหดร้ายจากโลกภายนอกแต่กลับได้รับความปลอดภัย การเข้าใจซึ่งกันและกัน และการยอมรับจากคนกลุ่มเดียวกัน
ตอนจบของหนังเด็กสาวกลับเข้าสู่โลกความจริงภายนอกด้วยข้อวินิจฉัยที่เธอก็ไม่เข้าใจ และก็พบว่า มีคนจำเธอได้ว่าเธอเคยอยู่โรงพยาบาลโรคจิตมาก่อน แต่เธอก็คิดว่า มันไม่สำคัญที่ใครจะจำได้ว่าเธอเคยเป็นคนบ้า เพราะความจริงชีวิตต่างหากที่มันบ้า
ประโยคสุดท้ายของหนัง เป็นบทรำพึงถึงเพื่อนที่เคยอยู่ร่วมในโรงพยาบาลว่า บางคนก็ได้พบกันอีกแต่บางคนก็ไม่ได้พบ แต่ "ไม่มีวันไหนที่หัวใจฉันไม่พบเธอ"
หนังเรื่องนี้ทำให้อยากบันทึกว่า ในช่วงชีวิตหนึ่งเราเองก็อาจถูกวินิจฉัย (อย่างไม่เป็นทางการ) จากคนอื่น โดยที่เราก็อาจจะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาสรุปวินิจฉัยเกี่ยวกับตัวตนของเรานะคะ แต่ขณะนั้นเราก็คงมีกลุ่มคนที่เข้าใจและยอมรับเราอย่างที่เราเป็นโดยไม่สนใจข้อวินิจฉัยที่สังคมมอบให้
ถึงตรงนี้คุณๆละคะ เคยอยากบอกกับคนที่เข้าใจและยอมรับนั้นว่า "ไม่มีวันไหนที่หัวใจฉันไม่พบเธอ" บ้างไหมคะ
ความเห็น (2)
คุณชายขอบ
เรื่องความบ้าคงเป็นนิยามที่ขึ้นกับบริบทสังคมและกาลเวลาด้วยนะคะ เพราะกิจกรรมที่ดีหนึ่ง ณ สังคมหนึ่งในช่วงเวลาหนึ่งอาจเป็นความบ้าของคนบ้าในอีกสังคมหนึ่ง
อันที่จริงไม่ค่อยรู้เรื่องของคนบ้าสักเท่าไหร่ แต่คิดๆดูแล้ว บางทีอาจมีคนอื่นประทับตราว่า "กำลังบ้าอยู่ก็ได้" เอ๊ะ...เขียนไปเขียนมาเริ่มวนเวียนไปเสียแล้ว ...