วิถีแห่งการภาวนา(9)... จิตที่..หลง
สวัสดีครับ
อ่านตำรา ทำความเข้าใจกับคำสอนของพ่อแม่ครูอาจารย์
เรื่องการเจริญสติ...
เป็นการอ่าน และการฟังมาหลายรอบ และมานานพอสมควร
แต่บางครั้งเราก็ยังไม่ค่อยเข้าใจในคำอธิบาย หรือความหมายต่างๆ...
ที่ไม่เข้าใจเพราะปัญญาไม่ถึง และเพราะว่าไม่ได้เอามาปฏิบัติ เลยไม่รู้ไม่เห็น ไม่เข้าใจ
แต่เมื่อเวาลาได้เดินทางมาระยะหนึ่ง
เมื่อเราไม่ได้แต่อ่านเพื่อจำ เพื่อรู้ เพื่อไว้หลอกตัวเอง..ว่าฉันรู้
แต่เป็นการอ่านเพื่อจะตอบโจทย์หรือปัญหาของการปฏิบัติ...ที่ติดขัด
สิ่งที่เห็นเบื้องต้นคือ การเห็น....เป็นการเห็นตนเอง เห็นกาย เห็น ใจ..
โดยเฉพาะใจ หรือจิตนั้น ได้เริ่มเห็นความเป็นธรรมชาติของจิต
จิตใจ(ขอเรียกแบบนี้ครับ)...ที่คุ้นชินกับความปรุงแต่ง ความไม่หยุดนิ่ง
คือไม่อยู่นิ่งกับปัจจุบันธรรม
ในเส้นทางเริ่มต้นของผู้เริ่มฝึกเจริญสิตภาวนาแบบผมนั้น น่าจะเห็นสิ่งที่คล้ายๆกัน
ในประสบการณ์ของผู้เริ่มต้น
- ความอยากที่จะปฏิบัติ แยกยากเหมือนกันระหว่างการดูให้เป็นธรรมชาติ แบบสบายๆ กับการอยากดู หรือการเพ่ง ข่ม จ้อง... เป็นสิ่งที่อธิบายยาก คงจะรู้ได้เฉพาะตน
- ความไม่ต่อเนื่อง หลงๆ ลืมๆตัว ว่าเรากำลังฝึกเจริญสติ และระลึกรู้ให้รู้สึกตัวกับกายใจอยู่
ผู้เริ่มต้นน่าจะพบกับปัญหานี้ เข้าใจว่าการฝึกฝนอาจจะยังไม่เพียงพอ
- จิตที่หลง จิตหลอกจิต ..เมื่อเรากำลังฝึกฝืนที่จะไม่หลง ฝึกฝืนที่จะรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลาให้มากที่สุด ถี่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ บางครั้งเราจะพบกับธรรมชาติเดิมที่คุ้นชิน ธรรมชาติที่ชอบหลง หลงคิด หลงรู้สึก..
- คุณคาดหวัง นักเริ่มต้น มักจะมีคุณหวัง คุณคาดหวังมาก คือคาดหวังผลการปฏิบัติ อยากได้สติ อยากได้ความสงบ อยากได้อยากให้เกิดปัญญา เมื่อเราเริ่มต้น มันไม่ได้ง่ายเลย ความทุกข์อยาจจะเกิดขึ้นเมื่อคุณคาดหวังผิดหวัง จึงอาจจะมีความหงุดหงิดกระเพื่อมในใจ
- คุณอยากสอน อยากบอก อยากเล่า(นี่อาจจะเขียนเพราะเขาก็ได้ครับ ^_^) เหมือนพบสิ่งดีๆก็อยากอวด อยากแบ่งปัน หรืออาจจะไม่แน่ใจเลยอยากยืนยันจากคนอื่น.....
มีเรื่องราวที่เราอาจจะหลงทาง ติดกับในการเริ่มต้นเดินทางอีกมากครับ ทุกๆเส้นทางสายเอกนี้ มีโอกาสหลงทางเสมอๆ จนกว่าเราจะเดินไปถึงจุดหนึ่งที่ไม่อาจจะย้อนกลับได้.....
เราจึงต้องอยู่กับความหลงต่อไป รู้จักความหลง เห็นความหลงของเรา
เพื่อที่เราจะได้เอาชนะ หรือรู้ทันเขา และเราก็จะได้ไม่หลงต่อไป....
รูป-นาม = kmsabai...
ความเห็น (4)
สวัสดีครับ คุณหมอ
เป็นบันทึกที่สะท้อนภาพปัญหาอุปสรรคของนักปฏิบัติได้ดีมากๆ ครับ
หลายๆ อย่างที่คุณหมอว่า ผมก็เจอเช่นกัน
....
ชอบนิยามของความเป็น kmsabai จังครับ
สำหรับผม ซวง = ผู้รู้ (นิดๆ) + ผู้เพ่ง (ปานกลาง) + ผู้เผลอ (มากๆ)
....
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นใจ ที่มีกัลยาณมิตรเดินอยู่ข้างๆ ครับ
สวัสดีครับ แวะมาเยี่ยมครับ
แวะมาเยี่ยมเยียน และเป็นกำลังใจให้คุณหมอ เจริญในการปฏิบัติยิ่งๆ ขึ้นไปค่ะ
แวะมาเยี่ยมอีกรอบครับ
ยังระลึกถึงเสมอครับ