ปัญหาแฝงเร้น 1) พูดจาแบบเหมาโหล

เมื่อวาน ๒๗๐๕๒๕๕๒ ในช่วงบ่ายได้ฟังการเสวนา “งานวิจัยใครๆก็ทำได้” ท่าน รศ.ดร.สัณห์ชัย กลิ่นพิกุล (พยายามอย่าให้สระอุของนามสกุลท่านหายไปนะครับ) ท่านได้กล่าวถึงปัญหาต่างๆของโรงงานอุตสาหกรรม และจำแนกปัญหาออกเป็น 2 ประเภท คือปัญหาที่เห็นได้ชัดว่าเป็นปัญหา และปัญหาที่ยังอาจไม่รู้ว่าเป็นปัญหา ท่านเรียกว่าเป็นปัญหาแฝงเร้น ผมเลยได้แนวคิดนำมาเป็นชื่อบันทึกซะเลย 

ท่านได้ยกตัวอย่างน่าสนใจว่า ในอดีตโรงงานที่ท่านทำงานอยู่มีปัญหาของพนักงานที่มีอัตราการ turn over สูงมากในระดับ 10% ต่อเดือน จากปริมาณพนักงานประมาณ 2000 คน โดยไม่รู้สาเหตุ และเมื่อทำการวิจัยเจาะลึกลงไปพบว่าสาเหตุมาจากหัวหน้างาน 1 หรือ 2 คน ที่ชอบกล่าวคำตำหนิแบบเหมาโหล เช่น ไอ้พวกที่มาจากหมู่บ้านนี้ทำงานไม่ได้เรื่อง แค่นั้นก็ได้ผลเลยครับเพราะ คนงานที่อยู่หมู่บ้านเดียวกันพากันลาออกตามไปด้วยจำนวนมาก

 ผมนึกถึงอดีตในการประชุมครั้งหนึ่ง ที่ประธานมีการหลุดปากไปว่า อย่าไปถือสาอะไรเลย คนจังหวัดนี้มันเซ่อๆซ่าๆ เท่านั้นแหล่ะครับ ผู้ที่นั่งประชุมซึ่งเกิดในจังหวัดที่ถูกพาดพิง ถูกกระตุกให้ตอบโต้ทันที... 

การพูดจาแบบเหมาโหล รวมหมู่ แบบรวมหมู่บ้าน รวมจังหวัด (แบบรวมพื้นที่) แบบรวมสถาบันการศึกษา แบบรวมเชื้อชาติ หรือรวมศาสนา ทำไม่ได้นะครับ การพูดแบบรวมเพศ ก็ไม่น่าทำได้เช่นกัน ตัวอย่างเช่น เราเห็นรถข้างหน้าขับรถแบบแปลกๆ ลังๆเลๆ พอแซงขึ้นไปเห็นคนขับ แล้ว พูดว่า อ๋อ! ผู้หญิงขับ อย่างนี้หากมีผู้หญิงนั่งอยู่ในรถด้วย เป็นมีเคืองนะครับ

 ดังนั้นข้อบกพร่องที่เกิดขึ้น มาจากสาเหตุเฉพาะตัว(ห้ามเลียนแบบ) เราจึงไม่สามารถที่จะตำหนิแบบเหมาโหลได้นะครับ 

ผม..เอง

[ขจิต ฝอยทอง]

• ตามมาอ่าน
• เขาบอกว่า
• ต้องคิดก่อนพูดนะครับ
• เอามาฝากอาจารย์
• http://gotoknow.org/blog/yahoo/264010