บทกวี 16 ปี กลุ่มป่งใบ โดย อณูทิพย์ ธารทอง
รวมบทกวีคัดสรรของ อณูทิพย์ ธารทอง
เพื่อคัดกรองรวมเล่มร่วมกับผองเพื่อนกลุ่มวรรณกรรม ป่งใบ
ธนาธิปไตย ............................................................................................ พิมพ์ครั้งแรกที่ ฐานสัปดาห์วิจารณ์ 9 - 15 กันยายน 2538 ยังร่วมดำรงวงจรอุบาทว์ เงินยังประกาศอำนาจยิ่งใหญ่ ยังซ่อนเร้นโฉมหน้าประชาธิปไตย เพราะหัวใจอ่อนแอแพ้ค่าเงิน ประชาธิปไตยจากหัวใจเน่าเน่า เป็นของเก่าที่เริ่มใหม่อย่างผิวเผิน อุปสรรคดาหน้าเข้าเผชิญ ซ้ำซากเกินกว่าจะสาธยาย ยังเห็นการเมืองเป็นเรื่องธุรกิจ เข้าใจผิดครรลองทั้งสองฝ่าย ทั้งผู้เลือกผู้สมัครร่วมทำลาย เกียรติศักดิ์ศรีทั้งหลายของตัวเอง ประชาธิปไตยคงได้แค่ในฝัน แม้สร้างวันผ่องไพอย่างรีบเร่ง เพราะเงินตราเสพหัวใจอย่างครื้นเครง จึงบรรเลงเพลงปีศาจกล่อมสังคม เพราะหัวใจขายให้เขาเหยียบย่ำ ด้วยราคาที่แสนต่ำจึงขื่นขม หลงกิเลสตัวเก่าจึงเศร้าตรม ทุกข์ระทมแต่ละยามสาม-สี่ปี เป็นผู้แทนแต่ในนามตามเงินซื้อ ไม่นับถือเสียงประชาหลบหน้าหนี เจ็บไม่จำเลยนะประชาชี ตราบชาตินี้ยังเป็นข้า(ทาส) หากหน้าเงิน ถึง…เผด็จการรุ่นสุดท้าย ................................................................................... พิมพ์ครั้งแรกที่ แนวหน้าสุดสัปดาห์ 16 - 21 กันยายน 2537 ถึง ตระกูล ผู้ผงาด และอาจหาญ ทั้งพี่น้องวงศ์วาน ผู้ยิ่งใหญ่ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าจะไม่มีโอกาส องอาจลาย เพราะเจ้าลืมเพื่อนผอง เจ้าของประเทศ เจ้าเข่นฆ่า ไล่เฉด สาปสูญหาย จะยืนหยัด ต่อต้านเจ้า จนวันตาย เหล่าพี่น้องทั้งหลาย จะร่วมแรง ขอลูกหลานว่านเครือ ที่เหลืออยู่ จงรับรู้ ประชาทัณฑ์ นั้นกร้าวแกร่ง เผด็จการนั้น บทเรียน ราคาแพง อย่าได้คิดขันแข่ง ยื้อแย่งมา ถ้ากระสัน อยากเป็นใหญ่ในประเทศ อย่าขับไส ไล่เฉด หรือเข่นฆ่า ค่อยคืบคลาน ไต่บันได ดินสู่ฟ้า ผ่านภูใหญ่ ไพรหนา ด้วยฝ่าฟัน อย่าได้คิดเอาอย่าง มาทางลัด จะนำสู่ความวิบัติ อย่างมหันต์ อย่าเอาเปรียบเพื่อนพ้อง กดขี่กัน เพราะคงมีสักวัน เจ้าเพลี่ยงพล้ำ ฝากผ่าน ถึงเผด็จการรุ่นสุดท้าย อย่าได้คิดมุ่งหมาย เข้ากรายกล้ำ เคยหนาวเหน็บเจ็บแล้ว จะต้องจำ หากขืนทำอีกเมื่อใด โทษแขวนคอ อณูทิพย์ ธารทอง
อณูทิพย์ ธารทอง
ผญา : คึดฮอดเจ้า
.........................................................................................................................
พิมพ์ครั้งแรกที่ กรุงเทพธุรกิจจุดประกายวรรณกรรม 6 พฤศจิกายน 2536
ในอกอ้ายฮนฮ้อน คะนิงหาอุกอั่ง
ลุกยืนนั่งบ่เป็นสุข ระทมทุกข์แลงเช้า
คึดฮอดเจ้าน้องหล่า หน้าขาวมาเปิ่นเหวิ่น
เห็นผู้อื่นหลงเอิ้น คึดว่าเจ้ามาหา
ใจผวาสีหน้าเศร้า คล้ำหมองหม่นมาเหิง
สั่งลมฝากไปเถิง ยอดพธูซูมื้อ
หรือว่าเจ้าลืมแล้ว เอาหน้าหาฮักใหม่
บ่ฮำฮอนหัวใจ ผู้คะนิงซมซ้อน
ญ้อนไฟแสงสีเมืองฟ้า สาวผู้ดีเป็นลายต่าง
ไปพ้อหม่องต่างหล่าง เลยลืมซ้ำถิ่นอีสาน
คนผู้จบหนีบ้าน เป็นตำนานขานกล่าว
ถิ้มผู้บ่าวบ้านนอก ควายบักตู้จ่มหา
หรือแหม่นควมเพิ่นเว้า แล้วบ้ออุ่นหลงเฮืองฮม
สาวใจส้มแล่นนำชู้ ยอย่องเพิ่นผู้ดี
เจ้าจั่งหนีไปหอบผ้า พายโซนกลางเมืองใหญ่
สะออนไปกินผัดทอด ลืมจ้อยแจ่วปลา
น้ำฝนฮ่งเต็มนา ควายตู้หงัวอยู่หง่าวหง่าว
มันคึดฮอดผู้สาว เคยนำก้นแต่ก่อนหลัง
ตกปีนี้ใจสังวิเวก แปเปี่ยนเป็นโหวงเหวง
จ้ำป่นปลาน้ำใสเจงเลง บ่ห่อนนัวคำข้าว
เป็นนำคึดฮอดเจ้า ไปกรุงแล้วบ่ต่าว
ได้ยินข่าวจดหมายน้อย แต่เดือนห้าเทื่อเดียว
เจ้าลดเลี้ยวแปปิ้น เถิงไสกะตามซ่าง
อกสิเพแตกม้าง ยังคอยเจ้าต่าวมา
อณูทิพย์ ธารทอง
ตา
................................................
พิมพ์ครั้งแรกที่นี่
มีดวงตาแส่ส่ายไว้สองข้าง
คล้ายมืดบอดอ้างว้างจึงสับสน
หรือเหตุว่าเป็นตาปุถุชน
ตื้นเขินจนมองไม่เห็นสิ่งเป็นไป
แม้มองเห็น ดั่งเช่นมองไม่เห็น
จึงกลายเป็นฉากบัง ยังหลับใหล
วิสัยทัศน์หลงทางบอกกว้างไกล
ส่วนภายในวิญญาณ์เลือนพร่ามัว
มูมมามเสพเช้าค่ำจนพร่ำเพรื่อ
ตกเป็นเหยื่อยุคสมัยที่ยวนยั่ว
ล่องลอยตามกระแสธารจนหมดตัว
หนอนเยี้ยยั้วเต็มเศษเน่า ซากสำนึก
ลืมตาใสใช่ปรับเพื่อรับรู้
จมปลักอยู่ฟูมฟายในรู้สึก
ธรรมดาสามัญล้นทรวงลึก
ใครทึกทักว่างามตามทันที
ตาปัญญา ตาในอยู่ไหนเล่า
ไยโง่เขลาไม่ใคร่ครวญให้ถ้วนถี่
ไม่ตึงหย่อนรู้ทำนองคลองชีวี
ไหนชั่วดี ดูลีลาของตาใจ
ทั้งตานอกตาในใช้สลับ
รู้เรียนรับแสงสว่างทางสดใส
ตาสองข้างจะใช้ตาข้างใด
ตานอกหรือตาในให้ถูกกาล
อณูทิพย์ ธารทอง
อณูทิพย์ ธารทอง : กวีหนุ่มแห่งลุ่มน้ำโขง
อณูทิพย์ ธารทอง เป็นนามปากกาของ นายวิสัย สมประสงค์ เกิดเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ 2507 ที่บ้านหนองแวงน้อย ตำบลโชคชัย อำเภอนิคมคำสร้อย จังหวัดมุกดาหาร การศึกษาระดับปริญญาโท จากมหาวิทยาลัยมหาสารคาม วิชาเอกไทยคดีศึกษา (สังคมศาสตร์) บรรจุเป็นข้าราชการครูครั้งแรกที่โรงเรียนเรณูนครวิยานุกูล อำเภอเรณูนคร จังหวัดนครพนม จากนั้นย้ายมาสอนที่โรงเรียนอุดมวิทย์ อำเภอนิคมคำสร้อย จังหวัดมุกดาหาร
ปัจจุบันปฏิบัติการสอนวิชาสังคมศึกษาอยู่ที่โรงเรียนผึ่งแดดวิทยาคาร อำเภอเมือง จังหวัดมุกดาหาร ที่อยู่ที่ติดต่อได้ในปัจจุบัน 209 หมู่ที่ 2 บ้านซ่ง ตำบลบ้านซ่ง อำเภอคำชะอี จังหวัดมุกดาหาร 49110
สนใจงานวรรณกรรมและเริ่มเขียนบทกวีเมื่อปี พ.ศ. 2531 เนื่องจากได้แรงบันดาลใจจากนักเขียนใหญ่ 4 ท่านที่หมวดภาษาไทยของโรงเรียนเรณูนครวิทยานุกูลเชิญไปพบปะกับนักเรียน ได้แก่ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ , ไพลิน รุ้งรัตน์, ญิบ พันจันทร์ และ จำลอง ฝั่งชลจิตร โดยเฉพาะไพลิน รุ้งรัตน์ได้ให้คำชี้แนะติดต่อกันทางจดหมายหลายครั้ง เนื่องจากเป็นผู้คัดเลือกบทกวีตีพิมพ์ในคอลัมน์ “ลมหายใจกวี “ ในสยามรัฐสัปดาหวิจารณ์ อยู่หลายปี
บทกวีชิ้นแรกชื่อ “ ไต่ดิน ปีนฟ้า คว้าดาว “ ปรากฏในสยามรัฐสัปดาหวิจารณ์เมื่อ
14 ตุลาคม พ.ศ.2532 จากนั้นไฟวรรณกรรมก็สุมในหัวอกตลอดมา หว่านผลงานไปทุกนิตยสารทั้งรายสัปดาห์ รายปักษ์ และรายเดือน เคยมีผลงานตีพิมพ์ใน สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์ /สกุลไทย / ดอกเบี้ยรายสัปดาห์ / อาทิตย์ / กรุงเทพธุรกิจ / เนชั่นสุดสัปดาห์ / แนวหน้าสุดสัปดาห์ / มาตุภูมิรายสัปดาห์ / ฐานสัปดาหวิจารณ์ / วัฏฏจักรการเมือง / เสียงชุมชน / หญิงไทย / กุลสตรี / ขวัญเรือน / สตรีสาร / เทคโนโลยีชาวบ้าน / สยามอารยะ / ศิลปวัฒนธรรม / วารสารข้าราชการครู / วิทยาสารก้าวไกล / วิทยาจารย์ / คุรุปริทัศน์ / สวนสวยโรงเรียนงาม / ฟ้า / จดหมายข่าวสโมสรนักเขียนภาคอีสาน / ดอกติ้วป่า / เราคิดอะไร / ไรเตอร์แมกกาซีน /ไทนคร / นวเริงสาร / ชีวิตรัก / ชีวิตจริง / อีสานไทม์ / คำม่วน / ไทยนิยม / สมัยเป็นนิสิตเป็นหนึ่งในกลุ่มวรรณกรรม “ ป่งใบ” และส่งบทกวีประกอบเพลงในรายการ “ รอยฝัน” ของ สถานีวิทยุ เอฟ เอ็ม มหาวิทยาลัยมหาสารคาม กว่า 300 ชิ้น
นอกจากนี้บทกวีชื่อ “ กลางแดดหนาว ” ของ วิสัย สมประสงค์ ได้รับการคัดเลือกเพื่อรวมเล่มร่วมกับกวีท่านอื่นในรวมบทกวีชื่อ “ ดื่มดาวกลางแดด ” ของ ไรเตอร์กวีนิพนธ์ลำดับที่ 1บทกวีชื่อ “สำนึกของสะพาน” เข้ารอบสุดท้ายบทกวี “ลมหายใจกวี” ที่สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์ ประจำปี 2533 ซึ่งดูแลโดย ไพลิน รุ้งรัตน์ เกือบ 2 ทศวรรษมีผลงานเผยแพร่เกือบ 200 ชิ้น แบบไม่ค่อยต่อเนื่องนัก เนื่องจากระยะหลังพันธกิจของชีวิตเพิ่มขึ้นหลังแต่งงาน เวลาส่วนใหญ่จึงเสียไปเพื่อหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องไปวัน ๆ ชีวิตซ้ำซาก จำเจ ความฝันสลายลงด้วยความจริงที่เผชิญอยู่ ขาดแรงบันดาลใจในการเขียน แต่ก็ยังล้มลุกคลุกคลาน เดินซมซานบนถนนสานี้อย่างทุลักทุเลมาเกือบ 2 ทศวรรษ ทุกวันนี้นาน ๆ จึงเห็นผลงานปรากฏตามหน้านิตยสารครั้งหนึ่ง...
ความเห็น (5)
โอ๊ย นี่แหละ ของแท้
ไม่รู้จริงเท็จ..ข่าวว่า มาอยู่สารคามแล้ว จริงเหรอครับ
ก็มาแบบเงียบๆครับ
ครั้งหนึ่ีงที่คุยกัน..ท่านไพวรินทร์ บอกว่า
(จะ)แก่แล้ว ควรออกมา..
ทุกอย่างยังไม่ลงตัว ทั้งงานในหน้าที่ งานที่รัก
ไม่ค่อยเจอใครเลย และยังพอใจที่ีจะขลุก
อยู่อย่างเอกา
การหย่าขาดจากเมืองหลวงครั้งนี้ มีแนวโน้มว่าจะถาวร
แต่การกลับมา"บ้านเกิด" ก็ไม่มีบาดแผลอะไร
แค่..ถลอกปอกเปิกนิดหน่อย..
ขอบคุณที่ถามไถ่มาครับ
ผลพานแว่นฟ้าปีนี้ ชาวป่งใบคว้า รางวัลชมเชยทั้ง 2 ประเภท
เรื่องสั้น เจ้า(หน้า)ที่ ของทัศนาวดี
บทกวี สักวันเถอะ..ทหารหนุ่ม ของสุขุมพจน์ คำสุขุม
รับรางวัล คนละหมื่น ที่รัฐสภา วันที 14 สิงหาคมนี้