เราจะรักเค้ามากขึ้น

>~สิ่งมีค่า..ที่แท้จริง~ สิ่งมีค่าที่แท้จิง ..ไม่ได้อยู่ที่..การมองเห็น.. หากแต่อยู่ที่.. สิ่งที่เรา..มองไม่เห็น

เช้าวันหนึ่ง..ที่โรงพยาบาล...

>"ขอให้ชั้นดูหน้าลูกหน่อย..ได้มั๊ยคะ"

>คุณแม่คนใหม่เอ่ยขึ้น..

>เมื่อห่อผ้าน้อย ๆ ..อยู่ในอ้อมกอดเธอ เธอค่อย ๆ คลี่ผ้าที่ห่อออก..

>เพื่อมองใบหน้าเล็ก ๆ ..

>กรี๊ดดดด.....เธอกรีดร้อง

>หมอต้องอุ้มเด็ก..ออกไปอย่างรวดเร็ว

>และแล้ว....กาลเวลาพิสูจน์ว่า.... การได้ยินของเจ้าหนู..ไม่มีปัญหา

>ปัญหา..มีเฉพาะสิ่งที่มองเห็นภายนอก คือ....ใบหูที่หายไป

>หลายครั้ง..ที่เจ้าหนูกลับจากโรงเรียน แล้ววิ่งมาบอกแม่

>เธอรู้ว่า..หัวใจลูกปวดร้าวแค่ไหน...

>เจ้าหนูพูดโพล่งออกมา..อย่างน่าเศร้า

>"พวกเด็กตัวโต ..พวกมันล้อผมว่า

>--ไอ้ตัวประหลาด--"

>จนกระทั่ง... เจ้าหนูเติบโตขึ้น..หล่อเหลา.. เป็นที่รักของเพื่อน ๆ..

>เค้ามีพรสวรรค์ ในด้านอักษรศาสตร์.. วรรณคดี..และดนตรี..

>เค้าอาจได้เป็นหัวหน้าชั้น

>แต่เพราะเจ้าสิ่งนั้น... ทำให้เค้า..ไม่อยากเจอใคร

>"ลูกต้องพบปะกับผู้คนบ้างนะลูก" แม่กล่าว..ด้วยความสงสารลูก

>พ่อของเด็กชาย.. ปรึกษากับหมอประจำครอบครัว

>และได้รับข่าวดีจากหมอว่า...

>"ผมสามารถปลูกถ่ายใบหูได้ครับ ถ้ามีผู้บริจาค..แต่ใครล่ะ..

>จะเสียสละใบหู..เพื่อเด็กน้อยคนนี้" คุณหมอกล่าว

>จนกระทั่ง ...2 ปีผ่านไป พ่อบอกกับลูกชาย..

>"ลูกเตรียมตัวไปโรงพยาบาลนะ พ่อกับแม่..หาคนบริจาคใบหู

>ที่ลูกต้องการได้แล้ว...

>แต่นี่เป็นความลับ"

>การผ่าตัด..สำเร็จด้วยดี และแล้ว...คนคนใหม่ก็เกิดขึ้น..

>....เค้ากลายเป็น..ผู้มีพรสวรรค์...

>เป็นอัจฉริยะในโรงเรียน...ในวิทยาลัย

>จนเป็นที่กล่าวขานกัน..รุ่นต่อรุ่น

>ต่อมาได้แต่งงาน... และทำงาน.. เป็นข้าราชการในสถานทูต

>วันหนึ่ง.. ชายหนุ่มถามผู้เป็นพ่อว่า..

>"พ่อครับ.. ใครเป็นคนมอบใบหูให้ผมมา ใครช่างให้ผมได้มากมาย..

>แต่ผมไม่เคยทำอะไร.. เพื่อเค้าได้เลยสักนิด"

>"พ่อไม่เชื่อว่า.. ลูกจะตอบแทนเค้าได้หมดหรอก..

>เรื่องนี้..เป็นความลับ เราตกลงกันแล้ว"

>พ่อตอบ..

>หลายปีผ่านไป....

>มันยังคงเป็นความลับ

>และแล้ว..วันนึง..วันที่มืดมิดที่สุด.. ผ่านเข้ามา..ในชีวิตของลูกชาย

>แม่เค้าได้เสียชีวิตลง..

>เค้ายืนข้าง ๆ พ่อ... ใกล้หีบศพของแม่

>พ่อเรียกเค้า..

>"มานี่สิลูก..มานั่งใกล้ ๆ นี่"

>พ่อลูบผมแม่อย่างช้า ๆ..และนุ่มนวล

>ผมสีน้ำตาลแดง..ถูกเสยขึ้น จนมองเห็นใบหน้า..

>ที่มองดูเหมือนคนนอนหลับ

>...และแล้ว.. สิ่งที่ทำให้ลูกชาย..ถึงกับต้องตะลึง..

>...ใบหูของแม่...หายไป!..

>แม่ไม่มีใบหู...

>"นี่เป็นคำตอบ.. ที่ลูกอยากรู้มาตลอดชีวิต"...

>พ่อกระซิบผ่านลูกชาย

>"แม่บอกพ่อว่า..เธอดีใจ.. ที่ได้ทำอย่างนี้..ตั้งแต่วันผ่าตัด..

>แม่ไม่เคยตัดผมอีกเลย..

>ไม่มีใคร..มองเห็นว่า.. เธอไม่สวยจริงมั๊ย

>จงจำไว้..

>~สิ่งมีค่า..ที่แท้จริง~

>ไม่ได้อยู่ที่..การมองเห็น.. หากแต่อยู่ที่..

>~สิ่งที่เรา..มองไม่เห็

>~ความรัก..ที่

>ไม่ได้อยู่ที่.. เราได้ทำอะไร.. แล้วมีคน..รับรู้..

>หากแต่อยู่ที่.. สิ่งที่เรา..กระทำ..แล้วไม่มีใคร..รับรู้ .. 

>~ความรัก~

>บางครั้ง.. ไม่จำเป็น.. ต้องพูดพร่ำเพรื่อ..

>หากแต่อยู่ที่....การกระทำ.. ซึ่งเรา..อาจรับรู้..

>เพียงแค่..ฝ่ายเดียว..

[ปฏิภาคย์]

ชอบมากๆเลยครับ

"สิ่งมีค่า..ที่แท้จริง~

>ไม่ได้อยู่ที่..การมองเห็น.. หากแต่อยู่ที่..

>~สิ่งที่เรา..มองไม่เห็

>~ความรัก..ที่

>ไม่ได้อยู่ที่.. เราได้ทำอะไร.. แล้วมีคน..รับรู้..

>หากแต่อยู่ที่.. สิ่งที่เรา..กระทำ..แล้วไม่มีใคร..รับรู้ .. 

>~ความรัก~

>บางครั้ง.. ไม่จำเป็น.. ต้องพูดพร่ำเพรื่อ..

>หากแต่อยู่ที่....การกระทำ.. ซึ่งเรา..อาจรับรู้..

>เพียงแค่..ฝ่ายเดียว.."

อ่านแล้วประทับใจมากเลยครับ...^_^

[Dr.Ka-poom]

อ่านแล้วซาบซึ้งมาก...

ขอบคุณผู้บันทึก...

และขอบคุณ..ผู้ที่แนะนำมาเจอ (คุณหมอปฏิภาคย์)

ขอบคุณมาก...

[ตุมปัง]

ผมเคยอ่านเรื่องนี้มาก่อน ตอนอ่านครั้งแรกน้ำตาเกือบร่วงเลยละครับ.....
ต้องขอขอบคุณผู้เขียนมากเลยครับ....
อ่านแล้วคิดถึงแม่จังเลย....

[คนข้างนอก]

ตามมาอ่านแล้วต้องนิ่งอึ้ง...ความทรงจำมากมายที่เคยผ่านเลือนกลับมาแจ่มชัดในความทรงจำใหม่อีกครั้งเนื่องจาก

สิ่งมีค่า..ที่แท้จริง~

>ไม่ได้อยู่ที่..การมองเห็น.. หากแต่อยู่ที่..

>~สิ่งที่เรา..มองไม่เห็

>~ความรัก..ที่

>ไม่ได้อยู่ที่.. เราได้ทำอะไร.. แล้วมีคน..รับรู้..

>หากแต่อยู่ที่.. สิ่งที่เรา..กระทำ..แล้วไม่มีใคร..รับรู้ .. 

>~ความรัก~

>บางครั้ง.. ไม่จำเป็น.. ต้องพูดพร่ำเพรื่อ..

>หากแต่อยู่ที่....การกระทำ.. ซึ่งเรา..อาจรับรู้..เพียงแค่..ฝ่ายเดียว.."

 

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่ทำให้เกิดความละมุนละไมในใจ

[หนึ่งเองจ้า]

ซึ้งกินใจเหลือเกิน รู้สึกดีจัง