ทุกข์...ในกรง ๔
เป็นความรู้สึกแปลกปนภาคภูมิใจที่คนในโรงพยาบาลได้ร่วมกันทำขึ้นให้กับผู้ป่วยโดยที่ไม่ใช้เงินแม้แต่บาทเดียว
เมื่อยาที่สั่งมาถึงในอีก 2 สัปดาห์ถัดมา ผมได้สั่งฉีดยาให้สมเพ็ชรทุก 2 สัปดาห์แทนการกินยา และสมเพ็ชรก็ดีวันดีคืน เพราะตอนเช้าผมเห็นสมเพ็ชรเดินถือไม้กวาด กวาดใบไม้ที่หล่นรอบๆโรงพยาบาล คนสวนมาแจ้งให้ผมทีหลังว่า สมเพ็ชรอยากช่วยทำ และเขาก็เห็นว่าสมเพ็ชรอยู่ว่างๆน่าจะทำได้
ตอนแรกผมก็รู้สึกว่า เราไปใช้ให้คนไข้ทำงานในโรงพยาบาลจะดีหรือ แต่เมื่อนึกถึงสมัยที่เรียนจิตเวช จำได้ว่ามีการรักษาที่เรียกว่าอาชีวบำบัด ผมจึงปล่อยให้สมเพ็ชรทำต่อไปจนครบ 3 เดือนนับจากวันที่สมเพ็ชรมาถึงโรงพยาบาล คนสวนบอกผมว่า เห็นใจสมเพ็ชรอยากให้หาเงินมาให้สมเพ็ชรเป็นค่าตอบแทนที่ทำงาน เพราะทุกวันนี้สมเพ็ชรทั้งกวาดใบไม้ ช่วย
ตัดแต่งต้นไม้ ช่วยยกของ และยังไปช่วยช่างไม้ของโรงพยาบาลซ่อมแซมและประกอบโต๊ะ เก้าอี้ของโรงพยาบาลด้วย ผมได้นำเรื่องนี้เข้าหารือกับคณะกรรมการบริหารโรงพยาบาล ซึ่งทุกคนก็ได้เห็นชอบให้นำเงินสวัสดิการของโรงพยาบาลจ่ายเป็นค่าจ้างให้สมเพ็ชรเดือนละ 300 บาทตอนหลังผมไม่ค่อยได้ไปราวด์สมเพ็ชรมากว่า 1 เดือนแล้ว เมื่อเดินสวนกับสมเพ็ชรในตอนเช้า สมเพ็ชรเอาเสื้อใหม่มาอวด บอกว่าเอาเงินที่โรงพยาบาลให้ไปซื้อเสื้อใหม่จากตลาดรอยยิ้มของสมเพ็ชรในวันนั้นทำให้ผมปลื้มใจกับการรักษาที่เป็นความร่วมมือร่วมใจของทุกคนอย่างยิ่งอีก 1 เดือนถัดมาสมเพ็ชรเดินมาหาผมที่ห้องตรวจ หลังจากที่ผมตรวจรักษาผู้ป่วยหมดแล้วในช่วงเช้าวันนั้น
“ผมจะมาขอหมอครับ ว่าจะขอไปทำงานกับพี่ชายที่เชียงใหม่ ตอนนี้ผมอาการดี
แล้ว ผมจะฉีดยาตลอด ขอให้หมอเขียนชื่อยาให้ผมด้วย ผมอยากไปทำงานครับ แต่ยังกลัวว่า
หมอจะไม่อนุญาต” สมเพ็ชรพูดด้วยสายตาวิงวอน
”ไปเถอะ อย่าลืมฉีดยาล่ะ ห้ามลืมเด็ดขาด ผมยินดีด้วยที่สมเพ็ชรหายดีแล้วอยากออกไปทำงาน” ผมกล่าวด้วยความชื่นชม
ผมไม่ลืมที่จะเดินไปแจ้งพยาบาลที่ห้องผู้ป่วยในว่า ค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดของสมเพ็ชรไม่ต้องคิดเงิน เพราะ
ในช่วงนั้นยังไม่มีระบบหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้า และสมเพ็ชรก็ไม่มีบัตรสงเคราะห์การรักษาพยาบาล ที่จะทำให้ไม่ต้องจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลฃวันที่สมเพ็ชรมาลาเพื่อออกเดินทางไปเชียงใหม่กับพี่ชายซึ่งมารับไป ผมยังจำคำพูดวันนั้นได้ดี
“หมอครับ ผมเป็นผู้เป็นคนมาทุกวันนี้ได้ ก็เพราะหมอครับ ขอบคุณหมอและทุกคนในโรงพยาบาลด้วย ผมจะไม่ลืมตลอดชีวิต” แววตาในวันนั้น ทำให้ผมตื้นตันและดีใจด้วยกับสมเพ็ชรผมดีใจที่ความพยายามทำสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับงานที่เรารับผิดชอบ สามารถช่วยคนคนหนึ่งให้มีความสุขได้ ผมชักชอบการเป็นผู้อำนวยการ เพราะมีอำนาจมาก แต่ไม่ใช่อำนาจที่จะสั่งการให้คุณให้โทษใคร แต่เป็นอำนาจที่จะให้ .....อำนาจที่จะมอบโอกาสให้แก่คนทุกข์คนยาก อำนาจ
ที่ให้การรักษาฟรีโดยไม่คิดสตางค์แม้ว่าคนนั้นจะไม่มีสิทธิ์บัตรใดๆก็ตาม
สมเพ็ชรได้สอนให้รู้ว่า ทุกข์ในกรงซึ่งไม่ว่าจะทำด้วยเหล็กหรือไม้ อาจจะไม่ทำให้คนคนหนึ่งทรมานเท่า ทุกข์ที่เกิดจากกรงของจิตใจ สมเพ็ชรถูกขังอยู่ในกรงของจิตใจมานานกว่า 5 ปี การไม่รับรู้ไม่ได้แปลว่าไม่ทุกข์ ถ้าถามตัวเราเองว่า แขนขาขาด กับจิตใจที่ขาดหายไป ถ้าเราต้องเลือกให้ขาดไปอย่างหนึ่ง ผมคิดว่าเราคงไม่เลือกที่จะขาดจิตใจไป แพทย์พยาบาลและบุคลากรทางการแพทย์เป็นบุคคลสำคัญที่จะปลดปล่อยคนที่กำลังถูกขังในกรงแห่งจิตใจที่มีอยู่มากมายทั่ว
ประเทศถึงวันนี้ผ่านไป 12 ปี หลังจากผมย้ายมาจากที่นั่น เมื่อผมโทรไปถามพยาบาลที่สนิทกันที่โรงพยาบาลบ้านหลวง ผมดีใจที่ได้รับคำตอบว่าทุกวันนี้ สมเพ็ชรยังมีอาการปกติดีและทำงานอยู่ที่ใดที่หนึ่งในประเทศไทยนี้ แววตาและคำพูดในวันที่สมเพ็ชรลากลับบ้าน ยังคงเป็นแรงบันดาลใจให้ผมทำงานอย่างเต็มกำลังความสามารถต่อไปตราบใดที่ยังเป็นข้า-ราชะ-การ ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และคิดว่างานตามหน้าที่ของพวกเราเทียบได้เพียงธุลีของงานที่
พระองค์ทรงเหน็ดเหนื่อยเพื่อคนไทยทุกคนในช่วง 60 ปีที่ผ่านมา.....ขอพระองค์ทรงพระเจริญ
นพ.พงศ์เทพ วงศ์วัชรไพบูลย์ความเห็น (7)
สวัสดีครับแม่ด้วย
อ่านบันทึกนี้แล้ว หมดทุกข์ครับผม
สุขสันต์ทุกวันน่ะครับ
อ่านเรื่องสมเพ็ชรจนจบ รู้สึกโชคดีจังที่ได้เป็นคนชาติเดียวกันกับคุณหมอ ขอเอาใจช่วยให้คุณหมอทำงานเพื่อสังคมอย่างนี้ต่อไปนะคะ สู้สู้ ค่ะ
ปัด
สวัสดีคะ คุณปัด
เอาใจช่วยคุณหมออีกคนนะคะ
ขอบคุณมากคะ
. กานต์ ธรรมราช
สวัสดีคะ
และขอบคุณกำลังใจสำหรับคุณหมอพงศ์เทพ เจ้าของเรื่องนี้ด้วยคะ
เคยอ่านเรื่องนี้ 2 ครั้ง เหมือนจะลงในวารสาร พรพ หรือ วารสารก้าวใหม่ เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องหนึ่งที่สร้างแรงบันดาลใจในการทำงานให้แก่ผู้ป่วย ของผมครับ จบแบบหนัง Happy ending น่าภูมิใจแทนหมอที่ทำเรื่องนี้นะครับ สวัสดีครับ