หาดจ้าวหลาว ร้อนๆ จ้า ตอนที่ 12 นำเข้าสู่ภวังค์

 

ได้เวลา KM ที่เราได้ตระเตรียมกันไว้ค่ะ เป็นการนำเข้าสู่ภวังค์ โดย หมออ้อย

(ก่อนหน้านั้น เราก็ได้รับความร่วมมือจากน้องโสต ที่ทำหน้าที่ในห้องประชุม ช่วยจัดเตรียมสถานที่ ทำความสะอาดพื้นห้อง เปิดไฟแค่พอสลัวๆ และติดป้ายหน้าห้องให้ถอดรองเท้าก่อนเข้าห้องละค่ะ
... และด้วยอภินันทนาการเสียงเพลงบรรเลงจากทีม สพช. น้องหมวย น้องแอปเปิ้ล และน้องโบว์ ก็คือ Love's story, Sweet return, Elysian fields และ Anahata ... ด้วยความขอบคุณยิ่ง
... กับ Series เพลงบรรเลง ของ A Lover's Concerto ด้วย)

แล้วหมออ้อย ก็เริ่มสร้างจินตนาการให้กับผู้เข้าร่วมกิจกรรม ...

(... นอนไปเลย อิอิ ... ก็เหนื่อยมาทั้งเช้าละค่ะ ไปทัศนศึกษากัน ...)

... เราจะพาทุกท่านเข้าสู่บรรยากาศสบาย สบาย ... ขอให้ทุกท่านนิ่งที่สุด ให้อยู่ในท่าที่สบาย ทุกท่านก็จะนิ่งที่สุด ... ตอนนี้ทุกท่านพร้อมแล้ว ในท่าที่สบายที่สุด
... ขอให้ทุกท่านค่อยๆ หลับตาลง ช้าๆ จนเปลือกตาปิดสนิท
... ให้ทุกคนค่อยๆ สูดลมหายใจเข้า ลึกๆ ช้าๆ ผ่อนลมหายใจออกช้าๆ
... ค่อยๆ หายใจเข้าลึกๆ

ครั้งนี้ให้รู้สึกว่า เราหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์ ที่มาจากทั่วสารทิศ เข้าไปในร่างกายของเรา
มีลมหายใจอุ่นๆ ไหลเรื่อยๆ ผ่านไปที่หน้าอก ช่องท้อง ที่มือทั้งสอง
... ไหลไปที่ขา หัวเข่า จนถึงปลายเท้า
เรา ... รับรู้ได้ถึงความอบอุ่น ความสบาย
... รู้สึกได้ว่า ลมหายใจนั้น กำลังสร้างพลังใหม่ ให้กับร่างกายของเรา

ในโอกาสนี้ อยากให้เราทุกคนเดินทางย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด

ในช่วงเวลาไหน คงไม่มีความสุข เท่ากับช่วงวัยเด็กของเรา
... เป็นวัยเริ่มต้นของชีวิต มีความน่ารัก สดใส
... ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราพบ ที่เราเห็น และสัมผัส
... เป็นสิ่งที่สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับเรา ให้ความสนุกสนาน
... และยิ่งเบิกบานมากขึ้น เมื่อเราได้และเพื่อนๆ ได้ไปท่องเที่ยวในดินแดนแห่งความสุข อยู่ในดินแดนแห่งความท้าทาย

เราและเพื่อนๆ ต่างมุ่งหน้าไป ณ ดินแดนนั้น
... บ้างก็วิ่ง บ้างก็เดิน ร้องรำทำเพลงไปตลอดทาง
... สองข้างทางที่เราเดินผ่านไปนั้น เต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิด หลากสีสัน สวยงาม และกำลังเบ่งบาน ต้อนรับพวกเราไปตลอดเส้นทาง ส่งกลิ่นหอมอบอวล เชื้อเชิญให้เราเข้าไปแวะทักทาย เหมือนกับที่กำลังเชื้อเชิญผีเสื้อ ให้เข้ามาหยอกเย้ามวลดอกไม้ ในท่าที่สวยงาม

เรารับรู้ได้ถึงความสดใส สดชื่น
... แต่ใครเลยจะรู้ว่า ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ดอกไม้เหล่านี้ มีเพียงสีขาวเท่านั้น อีกทั้งเหล่าใบไม้ ก็ไม่ได้มีแต่สีเขียว ต่างมีหลากหลายสีสัน มากมายนัก
... ใบไม้ รวมถึงหมู่ใบไม้ด้วยกัน มีแต่ความร่าเริง ต่างกับดอกไม้ ที่อยู่อย่างแห้งเฉา เดียวดาย

แม้จะอยู่รวมกัน อยู่กับดอกไม้ด้วยกัน แต่ดอกไม้แต่ละดอก ต่างมีความคิดและวาดฝันเป็นของตัวเอง เธอเฝ้ารอบางสิ่งบางอย่างที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
... บ่อยครั้งที่เธอมองไปที่ใบไม้ แล้วนึกอยากเป็นส่วนหนึ่ง ของสีสันสวยงามนั้นบ้าง แต่ดอกไม้ดอกเล็ก และเสียงเบาเกินกว่าที่จะเรียกใบไม้ให้หันมา

กระทั่งวันหนึ่ง ... ใบไม้เกิดรู้สึกเบื่อสีสันของตัวเองขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นดอกไม้น้อยสีขาวบริสุทธิ์ ดอกหนึ่งเข้า

ใบไม้ไม่รู้จักสีขาวมาก่อน เขาไม่รู้ว่า สีขาวเป็นอย่างไร เพราะใบไม้ต่างก็มีสีสันกันทุกใบ
... ใบไม้เกิดหลงใหลในความอ่อนหวาน ละมุนละไม ของดอกไม้น้อยในทันที แต่ในความอ่อนหวานนั้นดูเหมือนจะมีความเหงาแฝงอยู่ด้วย

ใบไม้จึงเข้าไปถามดอกไม้ว่า "ดอกไม้ เธอช่างมีสีขาวสวยเหลือเกิน แต่ทำไมเธอจึงดูเงียบเหงาอย่างนี้เล่า"

ดอกไม้น้อยแหงนมองใบไม้กิ่งใหญ่ แข็งแรงก่อนจะตอบกลับไปว่า
"สีขาวซีดอย่างนี้หรือสวย ฉันอยากจะมีสีสันอย่างเธอบ้างจัง มันคงจะทำให้ฉันมีชีวิตชีวาขึ้นมาก"

ใบไม้ได้ฟังแค่นั้น รู้สึกเหมือนกับว่า มันเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องช่วยเหลือ ดูแล และปกป้องดอกไม้น้อยดอกนี้ เขาจึงบอกเธอไปว่า
... "มาซิดอกไม้ ฉันช่วยเธอได้นะ ถ้าเพียงเธอมาอยู่กับฉัน ฉันจะทำให้เธอมี ชีวิตชีวาขึ้นเอง"
... ดอกไม้น้อยไม่รอช้ารีบตอบตกลงในทันที

เมื่อดอกไม้ไปอยู่กับใบไม้แล้ว ใบไม้ก็ให้การดูแลเธออย่างดี ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำเพื่อเธอ ถ่ายทอดออกมาเป็นสีสันสวยงามให้กับดอกไม้

แล้ววันหนึ่งเมื่อดอกไม้น้อยมองลงไปในลำธาร เธอก็เห็นเงาตัวเอง เปลี่ยนเป็นดอกไม้สีสวยที่มีชีวิตชีวา แต่เมื่อหันไปมองที่ใบไม้ เขากลับกลาย เป็นสีเขียวที่ดูอบอุ่นนัก ดอกไม้น้อยถามใบไม้ว่า
... "ใบไม้ นี่ฉันแย่งสีสันในชีวิตเธอมารึเปล่านะ "

ใบไม้ยิ้มแล้วตอบกลับไปว่า
... "ไม่หรอก ทุกวันนี้เธอคือสีสันในชีวิตฉัน ฉันไม่ต้องการสีสันอะไรอีกแล้ว ฉันมีเพียงความสบายใจที่ได้เห็นเธอมีความสุข"

จากนั้นมา ดอกไม้กับใบไม้ก็อยู่ร่วมกันเป็นต้นไม้ที่อบอุ่น บนรากของความรัก ที่หยั่งลึกลงไปในผืนดินของหัวใจ

ด้วยเหตุนี้ ใบไม้จึงมีสีเขียว สีเขียวที่มองแล้วให้ความรู้สึกสบายตา เพราะเมื่อเรามองดูสีเขียวเมื่อไร เราจะรับรู้ได้ถึงความสบายใจของใบไม้ที่เห็นดอกไม้น้อยของเขามีความสุข

ส่วนดอกไม้ขาว ที่แสดงถึงความบริสุทธิ์ อ่อนหวาน ละมุนละไมนั้น ดอกไม้คงไม่อยากให้ความรู้สึกเหล่านี้หายไป จึงยังคงมีดอกไม้สีขาวให้เราเห็นมาจนทุกวันนี้ด้วยเช่นกัน ...

จากนั้น เราได้เดินทางต่อไป เดินทางไปเรื่อยๆ จนถึงป่าใหญ่ ที่ดูน่ามหัศจรรย์ยิ่งนัก
... เรารู้สึกความปลอดภัย ความเป็นธรรมชาติ เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่น้อย สูง ต่ำ แผ่กิ่งก้านสาขา ปกคลุมไปทั่วผืนป่า ใบไม้ไหวพริ้วระยับ ท่ามกลางแสงอาทิตย์
... เราได้รู้ถึง เสียงขับขานเพลง อันไพเราะแสนหวาน
... และจากนั้น เราก็ได้ยินเสียงน้ำไหล

เราและเพื่อนๆ จึงมุ่งหน้าไปยังแหล่งน้ำ
... และแล้ว เราก็ได้พบกับลำธารสายเล็กๆ
... ให้รู้สึกว่า ทั้งตัวเรา และเพื่อนๆ กำลังกลายเป็นหยดน้ำ
... เป็นหยดน้ำที่ค่อยๆ ไหลซึมลงไปในแผ่นดินที่เรานั่งอยู่ ค่อยๆ ไหลลงไปสู่แหล่งน้ำใต้ดิน

เรา ได้เจอเพื่อนๆ ที่เป็นหยดน้ำมากมาย ที่อยู่ในชั้นใต้ดินนั้น
... และเราก็ท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ ในแหล่งน้ำใต้ดิน
... จนกระทั่ง เรารู้สึกว่า ตัวของเราถูกดันสูงขึ้น ทะลุออกมาที่เปลือกโลก อีกครั้ง กลายเป็นน้ำพุเล็กๆ บนภูเขาสูง ในป่าใหญ่ ที่เป็นตาน้ำ เป็นต้นน้ำ
... ให้เรารู้สึกว่า ตัวของเรา ค่อยๆ ไหลไปตามธารน้ำเล็กๆ ไหลผ่านก้อนกินน้อยใหญ่
... ให้รู้สึกว่า ตัวของเรานั้น มีพลัง ที่จะสามารถไหลผ่านก้อนหินใหญ่ได้

เราสามารถลัดเลาะ ลดเลี้ยว ไปตามช่องว่างต่างๆ ตามซอกหินได้
... บางครั้ง เราไหลผ่านที่สูง บางครั้ง ตัวเราก็ตกลงมาเป็นน้ำตก
... มาเป็นลำธาร ใสเย็น
... ลำธารเล็กๆ ค่อยๆ ไหลมารวมกัน กลายเป็นแม่น้ำสายใหญ่
... เรา กำลังเป็นหยดน้ำในแม่น้ำสายใหญ่
... ในที่สุด หยดน้ำ ก็ไหลลงไปสู่ทะเล และมหาสมุทร อันกว้างใหญ่

มีลมพัดมาที่เรา ซึ่งเป็นหยดน้ำนั้น ไหลขึ้นไปสู่ยอดคลื่น
... รับรู้ความรู้สึก ขณะที่หยดน้ำกำลังอยู่ที่ยอดคลื่น

ไม่นานนัก ลมก็สงบลง ทะเลใหญ่นิ่งเงียบ ราวกับผืนกระจก
... ให้ตัวเราที่เป็นหยดน้ำ ค่อยๆ ดำดิ่งลงไป สู่พื้นมหาสมุทรที่ลึกที่สุด
... ค่อยๆ ดำลงไป ดำลงไป ในความมืด เงียบสงัดนั้น
... ให้เรารู้สึกว่า เราปลอดภัย

เราเองก็กำลังอยู่ท่ามกลางหยดน้ำหยดอื่นๆ ซึ่งเป็นเพื่อน ร่วมมหาสมุทรกับเรา
... ดำดิ่งลงไป ดำดิ่งลงไป จนกระทั่ง เราอยู่ที่จุดที่ลึกที่สุด ของมหาสมุทร
... ให้เรารับรู้ ความเงียบสงบ

และวันนี้ คืออีกหนึ่งขั้นของพัฒนาการ
... วันที่เราได้เติบโต เป็นผู้ใหญ่
... เป็นอีกช่วงเวลาหนึ่ง เป็นวัยทำงาน เป็นวัยที่ต้องใช้ชีวิต
... เรา และเพื่อนๆ ต่างก็ช่วยเหลือกัน ช่วยกันคิด ช่วยกันค้น ต่างก็ยินดี และเต็มใจ
... ในสิ่งที่มุ่งหวัง และสร้างอนาคตที่สดใส

และด้วยระฆังน้อย ก็สั่นให้ทุกคนได้ตื่นจากภวังค์ขึ้นมา

ตอนนี้ก็ขอให้ทุกท่าน ลุกขึ้นกันได้ และบิดซ้ายบิดขวา สักทีสองทีก็ได้ ... แล้วเราก็มาเริ่มกิจกรรมกันต่อค่ะ

 

[ดาวลูกไก่ ชื่นชมยินดี]

ตรงนี้น่ามี เสียงประกอบด้วยจัง จะได้ทำกิจกรรมไปด้วย พูด(เขียน)จริงๆ นะคะ

ขอเสียงๆๆ

[เพื่อนร่วมทาง]

• 
• ได้เลย พี่จัดให้
• ลงทำนองที่ชอบที่สุดให้แล้วนะคะ ...

[นู๋อู๋]

คุณหมออ้อยเก่งมากเลยนะคะ ระรื่น เสียงนิ่มนวลน่าฟัง

แบบว่าเคลิ้มไปเลยคะ

[เพื่อนร่วมทาง]

• จริงๆ เรื่องจริงผ่านจอเลย "นู๋อู๋"
• เห็นฝีมือ และฝีปาก ก็คราวนี้ละจ้ะ