ยังจดจำ
เขาบอกกันว่าหากคนเราอายุมากขึ้น จะชอบพูดถึง หรือเล่าเรื่องราวในอดีต ต่าง ๆ อาจจะจริง เพราะผู้เขียนกำลังจะเล่าถึงสมัยตัวเองเป็นนิสิตชั้นปีที่ 4 ซึ่งมีโอกาสได้ทำ research กับ อาจารย์วินัย ดะลันห์ และรู้สึกชื่นชมอาจารย์มาก อาจารย์เล่าว่า เป็นประจำทุกวันจะต้องเขียนคอลัมน์ส่งหนังสือพิมพ์ ผู้เขียนก็นึกสงสัยว่าแล้วท่านอาจารย์จะมีเรื่องอะไรมาเขียนกันนักกันหนาเป็นประจำทุกวันกันน๊ะ ก็อดถามไม่ได้ ท่านก็ใจดีตอบเราว่า การเขียนต้องเขียนทุกวัน เขียนอย่างสม่ำเสมอ แต่เราก็ต้องอ่าน ต้องฟัง มากเช่นกัน (ประมาณนั้น เท่าที่ความทรงจำจะเรียบเรียงได้) แล้วตั้งแต่นั้นผู้เขียนก็ได้ฝึกบันทึก Dialy เป็นประจำทุก ๆ วัน และได้หยุดบันทึกไปตั้งแต่ท้องและมีลูก 2 คนนี่แหละ
หลังจากได้เข้ามาเขียนบันทึกเรื่องราวในชุมชน Smart path ก็เป็นการบันทึกอย่างไม่เป็นประจำ เพราะช่วงไหนความคิดบรรเจิด (น้อยวันนัก) ก็อาจจะในหนึ่งวันเขียนถึง 3 บันทึกหรือ 2 บันทึก แต่ส่วนใหญ่ หรือมากวันจะไม่ได้บันทึกเลย...
ตั้งแต่บัดนี้เลยตั้งใจไว้ว่าจะต้องพยายามฝึกฝน ตนเองให้เขียนบันทึกเป็นประจำ(เกือบ)ทุกวัน ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามแต่ อาจจะเป็นเรื่องที่ดี มีคุณภาพหรือไม่ แต่จะเขียนให้ตัวเองอ่านและเขียนอย่างที่ใจอยากเขียน ดังบันทึกที่คุณ nidnoi ได้กล่าวถึง ใน พบบันทึกถูกใจอยากให้อ่าน ผู้เขียนเชื่อว่าการเขียนบันทึกเป็นประจำอย่างสม่ำเสมอ จะเป็นการฝึกฝนให้รู้จัก จด จำ ช่างคิด ช่างบันทึก และช่างสังเกต ไปโดยปริยาย
ความเห็น (1)
- เข้ามาแสดงตัว ฐานที่ถูกพาดพิง
- ไม่น่าแปลกใจเลยเนาะ ที่น้องศิริเขียนบันทึกได้เก่งแบบนี้เป็นเพราะชอบเขียน diary มาก่อนนี่เอง
- สำหรับพี่ ไม่เคยเขียน diary และไม่ชอบเขียน (รวมทั้งไม่ชอบพูด) แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมชอบเขียน blog บางทีเราอาจจะ ไม่รู้ว่าเรารู้ แบบที่พี่โอ๋ว่าก็ได้นะ