รอก่อนครับ
ระหว่างนี้แม่ต้อยมีหน้าที่อ่านเอาเรื่องทุกๆวัน แม่ต้อยหมายความว่า” อ่าน” แล้วต้องมีเรื่องราว มีประเด็น ที่จะสะท้อนให้เห็นภาพรวมของโรงพยาบาลในการพัฒนาคุณภาพจริงๆ เพื่อนำมาอภิปรายและพิจารณาเป็นรายโรงพยาบาล ในการเข้ารับประกาศนียบัตรโรงพยาบาลคุณภาพในเร็วๆนี้
ระหว่างพักการอ่าน” เอาเรื่อง” แม่ต้อยก็ยังนึกถึงเรื่องราวที่เคยได้รับฟัง ได้สัมผัสจากการออกไปเยี่ยมน้องๆที่ทำงานต่างจังหวัด....
คิดอยู่เสมอว่า เรื่องเล่าที่ดีดี สามารถสร้างความเข้าใจในแง่มุมชีวิตของมนุษย์ ได้เรียนรู้ คุณค่าของใครสักคนหนึ่งที่เกิดมาในโลกนี้ แม้ว่าจะเป็นเพียงคนเล็กๆ คนหนึ่งก็ตาม เป็นศิลปะชั้นยอดของการอยู่ร่วมกันและการใช้ชีวิตร่วมกันของพวกเรา
อย่างเช่น เรื่องเล่าของหมอคนหนึ่ง ที่นั่งคุยกับแม่ต้อยถึงเรื่องราวการทำงานของคุณหมอ ตั้งแต่เกิด และโตศึกษาในระดับมัธยม และจนจบแพทย์ศาสตร์บัณทิต ชีวิตของคุณหมอ วนเวียนทำงานในพื้นที่บ้านเกิดในแถวภาค อิสาณ ทำงานในโรงพยาบาลชุมชน และไม่เคยคิดย้ายไปทำงานที่อื่นที่ดีกว่า
คุณหมอเล่าว่าการทำงานในโรงพยาบาลชุมชนบ้านนอกนั้น เป็นการทำงานท่ามกลางความขาดแคลนทุกด้านเลยทีเดียว เราต้องพยายามทำทุกวิธีที่จะให้คนไข้ที่มาหาได้รับบริการที่ดีที่สุดเท่าที่มีอยู่ในขณะนั้น
วันหนึ่ง มีคนไข้คนหนึ่งอายุประมาณ ๗๐ ปีมาที่โรงพยาบาลด้วยอาการหอบมากหายใจไม่สะดวก น่าจะเป็นอาการของโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังอย่างรุนแรง อาการของคุณลุงน่าวิตกมาก และจากการประเมินไม่สามารถรักษาได้ที่โรงพยาบาลชุมชน คุณหมอจึงได้การรักษาเบื้องต้นอย่างเต็มที่ พร้อมกับนำส่งโรงพยาบาลในระดับสูงด้วยตนเอง ตลอดเวลาคุณหมอช่วยใส่เครื่องช่วยหายใจให้คนไข้ และประเมินอาการตลอดเวลา พร้อมกับ ติดต่อรพ.ที่จะนำคนไข้ไปรักษาต่อด้วย แต่ละวินาที ..ต่อวินาที คือความอยู่รอดของคนไข้ที่มีอายุ ๗๐ ปีคนนั้น
เรื่องราวคงไม่มีอะไรที่ประทับใจหากไม่มี สิ่งที่คุณหมอจะเล่าต่อไป...
เมื่อคนไข้ปลอดภัย ผมก็ขับรถกลับบ้าน ด้วยความ ปิติ และรู้สึกโล่งใจที่คนไข้ปลอดภัย สิ่งที่เหลือคือเมื่อคนไข้มีอาการปกติแล้วจะประสานมารับการดูแลต่อที่โรงพยาบาลต่อไป
เมื่อคนไข้มีอาการดีขึ้น จึงประสานการรักษาต่อเนื่องจากโรงพยาบาลจังหวัดมาที่รพ.ชุมชน
เมื่อถึงวันนัด คุณลุงคนนั้นก็มาที่รพ.ด้วยอาการที่ปกติ นั่งรอคุณหมอพร้อมกับคนไข้คนอื่นๆ อีกจำนวนมากมายซึ่งเป็นเรื่องปกติของโรงพยาบาลทุกแห่ง
แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือเมื่อคุณพยาบาลเรียกชื่อคุณลุง เพื่อเข้ามาพบหมอ...คุณลุงปฏิเสธอย่างแผ่วเบา ด้วยใบหน้าเรียบเฉยว่า “ รอก่อนครับ”
คุณลุงยืนยันที่จะรอก่อนตามที่ได้บอกกับทุกคน จนกระทั่งคุณหมอตรวจ และพุดคุยกับคนไข้คนอื่นๆจนหมด จึงยอมเข้าไปหาคุณหมอในห้องตรวจ..
“ ผมแทบไม่เชื่อสายตา ครับ...ที่เห็นคุณลุงอายุ ๗๐ ปี นั่งลงกับพื้นแล้วกราบผมที่ตัก แล้วบอกว่า ผมมากราบขอบพระคุณ คุณหมอมากๆ ที่ช่วยชีวิตผมไว้ในวันนั้น ผมไม่มีอะไรมาตอบแทนได้นอกจากอยากจะขอทำในสิ่งที่ผมคิดว่าสมควรจะทำ”...
ผมแทบที่จะทรุดตัวลงรับคุณลุงขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ไม่ทัน .. คุณลุงอายุมากพอๆกับคุณพ่อของผมหรืออาจจะมากกว่า....
แม่ต้อยสังเกตเห็นแววตาอันอ่อนโยนของคุณหมอเมื่อเล่ามาถึงตรงนี้ เห็นรื้นน้ำตาบางๆของลุกผู้ชายคนหนึ่งที่อาสามาทำงานในที่ทุรกันดาร เห็นความภาคภูมิใจที่ปรากฏในน้ำเสียงที่เล่าอย่างแผ่วเบา
และแม่ต้อยแน่ใจว่า ยังได้เห็นความมุ่งมั่นในการทำงานเพื่อคนไข้ของคุณหมอต่อไปอย่างชัดเจน
“ รอก่อนครับ” ของคุณลุง จึงเป็นการ”รอก่อน” ที่มีความ หมายเพื่อที่ จะตอบแทน คนคนหนึ่งที่ได้ทำหน้าที่อย่างแท้จริงของความเป็นแพทย์ เป็นการ”รอ” เพื่อขอตอบแทนในสิ่งที่มีความหมายยิ่งกว่าเกียรติยศ เงิน หรือคำชื่นชมอื่นใด
บรรยากาศง่ายๆของการคุยกันคะ คุณหมอเจ้าของเรื่องนี้เป็นคนหนึ่งในภาพนี้นะคะ
ด้วยรักคะ จากแม่ต้อย
ความเห็น (10)
สวัสดีค่ะ แม่ต้อย ...เขียนดีมากๆเลยค่ะ
มาช่วยพอลล่าเขียน NSO หน่อยค่ะ อิอิ
. ♥.paula ที่ปรึกษาตัวน้อย
พอลล่าส่งมาเลยคะ ตอนนี้แม่ต้อยอ่านอย่างเดียวนะคะ
บล้อกนี่เขียนตอนพักคะ อิอิ
เรียน ท่านพี่แม่ต้อย
- มารายงานตัวครับ
- มาประชุม Forum แน่นอนครับ และ
- รอไป แม่ฮ่องสอนด้วยครับ
- นำภาพ HA001 จัดให้ทีม ร.พ ศรีนครินทร์ ครับ
. JJ
สวัสดีคะ เจอกันนะคะ HA 001 ผลลัพธ์ เป็นอย่างไรบ้างคะ
ดัจังเลยคะ
เรียน ท่านพี่แม่ต้อย HA001 เป็นหลักสูตร Introduction ที่เรานำมาให้กับคนที่ยังบริสุทธิ์ ในเรื่องคุณภาพ ทีมงานสนใจดีครับ ประมาณ ๘๐ ท่าน แต่ คุณหมอท่านไม่ได้มาเข้าครับ
รู้สึก ซาบซึ้ง ปลาบปลื้ม อิ่มเอมใจไปด้วยเลย...
แม่ต้อยคะ ทรายพักบ้านพักของสถานีอนามัย แต่ไม่ได้เป็นคุณหมออนามัยหรอกนะคะ เพียงแต่ได้รับความอนุเคราะห์ให้เข้าพัก เห็นความเหน็ดเหนื่อยและภาระงานที่หนักอึ้ง วันไหนที่มีอุบัติเหตุ เคยได้เป็นผู้ช่วยจำเป็น ช่างในมีเชื้อระบาด แทบไม่ได้พักผ่อนโดยเฉพาะหน้าฝน ไข้เลือดออก ต้องออไปพ่นควันกำจัดลูกน้ำ สารพัด อยากให้แม่ต้อยมาเห็นภาพจริงๆ ค่ะ มีแค่ 3 คน แต่หน้าที่รับผิดชอบ เกินกำลัง
รู้สึกชื่นชม ขอให้มีความสุขกับทุกวันทำงานค่ะ
น้องนิตยาคะ
แม่ต้อยรู้สึกชื่นชม และภาคภูมิใจในตัวน้องนิตยามากๆเช่นกันนะคะ
ขอให้มีพลังใจในการทำงานตลอดไปคะ