งานแสนหนัก
……..
ทางแสนไกล
......ใครต่อใคร........ทะยอยกันแซงหน้าเราไป………….
เหนื่อยเหลือเกิน .... กับภาระบนบ่า
มีทางจะลดภาระลงบ้างหรือไม่
ตัดสินใจ....
ลดภาระที่แบกอยู่
เบา... สบายกว่าเดิมมากเลย
เพื่อให้เดินทางสะดวกขึ้น ลดลงอีกสักนิดดีกว่า
.....
ขึ้นมาอยู่แถวหน้า
...... แซงคนอื่นได้สบาย
((อิอิอิ.....คนอื่นขาดไหวพริบ
ไม่รู้จักลดภาระเหมือนคนฉลาดอย่างเรา))
อะไรกันนี่
ข้างหน้าเป็นทางขาด
จะข้ามไปได้อย่างไร
เมื่อคนข้างหลัง ..... ที่แบกภาระเต็มที่
.... เดินมาถึง
จึงได้รู้ว่า....
ภาระที่เขาแบกไว้มาตลอดหนทางอันยาวไกล.... ที่แท้
....คือสะพานที่ใช้ทอดไป ...
เพื่อข้ามทางขาด
รีบใช้ของเราเอง .... จะได้ข้ามตามไปบ้าง
...
แต่ ... ทำไมเป็นแบบนี้
ข้ามไปไม่ได้ เพราะใคร
เพราะตัวเอง .... ขาดความเพียร
ขาดความมานะ ... ความพยายาม ขาดความมุ่งมั่น
ขาดความตั้งใจจริง
++++++++++++++++++++++++
ดังนั้น
เราควรทำงานที่รับผิดชอบในปัจจุบันให้ดีที่สุด
อย่าคิดลดงานลง เพราะเห็นแก่ความสบาย
เพราะ ...
งานคือสะพานสู่ความสำเร็จในภายหน้าของเราเอง
ข้ามไม่ได้เพื่อนไม่รอท้อแท้หรือ
เพราะเราคือคนทำนำแต่ต้น
คิดว่าแน่แลฉลาดกว่าทุกคน
ต้องรับผลการกระทำช้ำใจเอย
. นานๆ ที จะได้เข้ามาเยี่ยมชม
. อ่านแล้วได้แง่คิดดีนะ ..เป็นกำลังใจให้ก้มหน้าก้มตาทำงานหนักต่อไป
. แต่คิดอีกที "สังคมนี้ไม่น่าอยู่เลยนะ"... บรรยากาศต่างคนต่างอยู่ ไม่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ มุ่งแต่ผลงานของตนเอง
. จะดีกว่าไหม??..ถ้าทุกคนร่วมมือกันทำงาน ช่วยกันแบก ช่วยกันหาม ถึงเวลาก็พากันข้ามทางขาดให้พ้นด้วยกัน พร้อมกันทั้งทีม ..
เคยอ่านเจอเนื้อหาสาระคล้ายๆแบบนี้ในอีเมล์ของตัวเอง ที่เพื่อนส่งมาให้ อ่านแล้วอ่านอีก ไม่รู้ตัวเลยว่าหยุดความคิดไว้กับตัวอักษรในข้อความนั้นนานแค่ไหน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกว่าตัวเราถอนหายใจอย่างแรงออกมา เหมือนกับว่าได้คำตอบที่รอมานานแสนนาน