จะจากบ้าน

แด่เฮือนครูแสงจันทร์ บ้านร้อยปีที่ฉันรัก

          

                    

* ครูแสงจันทร์บนเฮือนร้อยปี

                 หนาวน้ำค้างพร่างพรมบนผิวร่าง

            ระหว่างดีใจกับความเหงา

            เมื่อมันมาพร้อมกันปัญญาเบา

            ด้วยความเขลาก่อไว้ในเบื้องบรรพ์

                        แด่บ้านที่ฉันรักมีไออุ่น

            หอมกรุ่นไอข้าวราวเทพสรรค์

            พ่อแม่  ตายาย  วงศ์เผ่าพันธุ์

            ต่างร่วมกัน  สืบต่อ  ทอปัญญา

                        ครั้นตาจำย้ายไปถิ่นอื่น

            ลุงป้ายื่น  คำไข  ไปข้างหน้า

            น้า  อาเขย  ลูกหลาน  ก็ร่ำลา

            ฉันจากมา  พร้อมพ่อแม่  แต่เนิ่นนาน

                        กว่าจะกลับมาอีกครั้งบ้านยังอยู่

            ไม้เป็นรูผุไปใครอาจหาญ

            สนิมจับกลอนประตูดูวันวาร

            ยังมินานเท่าใดหรือไรเรา

                        มีแต่บ้านไรคนก็หม่นหมอง

            แต่นี้ฉันจะครอบครองของแก่เก่า

            เป็น “เฮือนซาน” บ้านไม้ลายสีเทา

            ประดับเสาแปดเหลี่ยมเยี่ยมฝีมือ

                        ช่างตกแต่งซ่อมแซมปรับเปลี่ยนบ้าง

            แต่แบบร่างคงไว้มิให้รื้อ

            ด้วยหวังเป็น “อนุสรณ์” คนล่ำลือ

            ว่ามันคือ บ้านแสนดี “สี่แผ่นดิน”

                        วันนี้ฉันจะไปไกลเหลือแสน

            ความหวงแหนอาลัยให้ถวิล

            มีพ่อแม่อยู่รักษาน้ำตาริน

            ปลายชีวินจะกลับมา.......นิทราที่เรือน

[ทรายชล]

เข้ากับบรรยากาศคิดถึงบ้านมากค่ะ

[พิมล มองจันทร์]

ขอบคุรครับคุณทรายชล

พอดีผมต้องไปทำงานต่างถิ่นก็เลยเกิดความอาลัยที่ต้องจากบ้านไปอีกคลา