นานแล้วที่ผมไม่ได้เข้ามาใน GOTOKNOW เพราะมัวแต่ทำอะไรหลายๆอย่างที่ผมคิดว่ามันเป็นประโยชน์ต่อสังคมรวมทั้งตัวผมเอง ผมเฝ้าแต่คิดถึงการที่จะได้เข้ามาเขียนบันทึก แต่ก็ไม่มีเวลาสักที... ก็ได้แค่เขียนบันทึกสั้นๆในสมุดบันทึก ผมมีสมุดหลายบันทึกหลายเล่มแต่จะมีเล่มหนึ่งที่ผมเขียนที่หน้าปกมันว่า “ สมุดคิดฝัน ” มันเป็นความฝันที่ผมอยากจะทำ และคิดว่าสักวัน 1 ในหลายร้อยฝันที่ผมฝันไว้ มันจะเป็นจริงสักอย่างนึง ..
1 ในฝันนั้นผมอยากที่จะทำกิจกรรมดีดีที่สร้างสรรค์กลุ่มเยาวชนที่หมู่บ้านของผม ให้เด็กๆในชุมชนมีกิจกรรมทำร่วมกันอย่างต่อเนื่อง มีห้องเรียนธรรมชาติ และผู้เฒ่าผู้แก่ในชุมชนเป็นครูสอนเด็กๆเกี่ยวกับภูมิปัญญาอีสานที่เก่าแก่ บอกเล่าสิ่งต่างๆ สอนคติธรรม เล่านิทาน ประดิษฐ์ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ สอนการร้องหมอรำ เล่นดนตรีอีสาน ทำงานศิลปะร่วมกัน รู้จักหวงแหนสิ่งแวดล้อมในชุมชน.....โดยคิดว่าปิดเทอมนี้จะสร้างศูนย์เรียนรู้ร่วมกัน(บ้านดิน)ในพื้นที่ของตัวเอง...ให้เด็กๆได้มีที่ทำกิจกรรม รวมทั้งการชวนกันปลูกป่าและดูแลป่าชุมชนที่ผู้ใหญ่หลายๆคนทำหน้าที่แค่ปลูก แต่ไม่มีการเข้าไปดุแลอย่างเป็นระบบต้นไม้ที่ปลูกก็เลยเหลือแค่ตอ หรือซากต้นกล้าแห้งๆ ...(เฮ้อ คิดฝันแล้วมีรู้จะทำได้แค่ไหนครับ )
เยาวชนรักบ้านเกิด คำๆนี้มันฝังหัวผมอยู่ตลอด ทุกๆครั้งที่เข้าไปร่วมค่ายหรือกิจกรรมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ต่างๆทั้งในมหาวิทยาลัย และภายนอกมหาวิทยาลัย ผมคิดถึงบ้าน คิดถึงน้องๆหรือแม้แต่เด็กเล็กๆในชุมชน ผมห่วงอนาคตของพวกเขา อยากให้พวกเขาเป็นคนดี รู้รักและห่วงแหนบ้านเกิดของเขาเอง...
ซัมเมอร์นี้จึงเป็นช่วงที่ดีที่ผมและพี่น้องที่จากบ้านไปหลายคนกลับมารวมตัวกัน ค่ายเยาวชนคนแพงบ้าน จึงผุดขึ้นมากลางใจของพวกเรา...หวังว่ากิจกรรมคงผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ประสบการณ์ที่ผ่านมาผมคงดึงมันออกมาใช้อย่างเต็มที่...
ไม่แน่น่ะครับ ผมอาจจะเชิญวิทยากรหลายๆคนใน GTK มาช่วยสอนประสบการณ์ดีดีให้เด็กๆในชุมชน...หวังว่าคงได้รับความกรุณาน่ะครับ
แล้วจะรายงานความเคลื่อนไหวในการทำกิจกรรมให้ทราบเรื่อยๆน่ะครับ
ขอบพระคุณทุกๆท่านที่แวะเข้ามาเยี่ยมชม และห่วงใยเยาวชนของชาติครับ
อย่างน้อย ขอให้เด็กๆได้มีพื้นที่ของเขาเองบ้าง
ไม่ถูกเบียดบังไปเป็นพื้นที่ของผู้ใหญ่เสียหมด
แวะมาให้กำลังใจ...
ขอบคุณที่ส่งพี่เข้าประกวด... แต่อย่างคิดอะไรมาก ตอนนี้ G2K มีคนใหม่ๆ เข้ามาเป็นเครือข่ายเยอะแยะไปหมด ส่วนพี่กลายเป็นคนรุ่นเก่าไปแล้ว
รางวัล, ... เป็นเรื่องเล้กมากสำหรับคนเขียนงาน
งานของเรา มันมีตัวตนของมันเอง..
...
คงได้เวลามาคุยเรื่องค่ายกันได้แล้วมั๊ง...
สมปอง, กับสาดตาจาน ก้กลับมาแล้ว นิ
เอาใจช่วยครับ
อยากไปช่วยครับ
แต่ติดค่ายชมรมผมเอง
หวังว่าจะได้ร่วมงานกันนะครับ
รอฟังผล..ครับ...
ไม่มีที่ใดในโลกจะเหมาะต่อการฝังรากชีวิต เท่ากับบ้านเกิดของเรา