หนูมีเรื่องที่จะเล่าให้แม่้ฟังค่ะ อ.ฉวีวรรณ ธงชัย ซึ่งตอนนี้หนูมาเรียนการพยาบาลผู้ป่วยวิกฤตกับอาจารย์ อาจารย์เล่าให้ฟังว่า คนไข้ถามอาจารย์ว่า
"มันคืออะไร ที่เป็นรถคันใหญ่ๆ เข็นมาที่ไร
พยาบาลและใครต่อใครก็วิ่งหนีกันใหญ่ แต่เขาก็เอามันมาจ่อที่หน้าอกผม
หลังจากนั้น ค่อยเห็นพยาบาลค่อยๆโผล่กันออกมา"
"เวลาที่มีการเปลี่ยนเวร หรือคุณหมอมาตรวจ ทุกคนก็จะไปมองแต่เครื่องที่อยู่บนหัวของผม มีอะไรอยู่เหนือหัวผมขึ้นไปหรือครับ"
เป็นความรู้สึกของผู้ป่วยที่อยู่ในช่วงที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเอง จะถามใครก็ไม่สามารถพูดได้เพราะติดว่ามีเครื่องช่วยหายใจ และยังมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด รวมถึงเครื่องมือต่างๆเต็มหมด
บางครั้งความรู้สึกของผู้ป่วย เราอาจจะมองข้ามผ่านไปจริงๆด้วยค่ะ ทั้งๆที่ผู้ป่วยยังมีความรู้สึกนึกคิดมีจิตใจ พวกเราลืมตัวไปจริงๆในบางครั้ง
เพราะฉะนั้น หนูคงต้องระวังตัวมากขึ้น ให้ความสนใจตัวผู้ป่วยมากกว่าเครื่องมือและอุปกรณ์ต่างๆที่ล้อมรอบตัวผู้ป่วยอยู่ แม้จะดูว่าเขาหลับแต่หนูคิดว่าหูเขายังได้ยิน พี่แก้ว(อุบล)บอกว่า มีคนไข้คนหนึ่งบอกตัวเองว่า ฉันยังตายไม่ได้ เพราะฉันต้องได้พบเจอหน้าหัวหน้าตึก ที่มาทักทายพูดคุยด้วยทุกเช้า
แม่คะ ต่อไปการให้ข้อมูลผู้ป่วยทุกขั้นตอน การสัมผัส การพูดคุย คงเป็นเรื่องสำคัญของหนูที่พึ่งปฏิบัติ เหมือนเมื่อครั้งที่แม่เจ็บหนักแล้วหนูนั่งกุมมือแม่ แม้แม่ไม่กุมมือหนูตอบ แต่หนูก็เห็นน้ำตาแม่ไหล แม่คงอยากพูดแต่พูดไม่ได้ คนไข้คนอื่นๆๆก็คงเช่นกัน
หนูจะปฏิบัติตัวให้ดีขึ้นค่ะ
รักแม่
ลูก
18 กพ.52 : 20.43 น.
บ่ แม่น แม่ หลาน JJ มาอ่านครับ ปลายเดือน มีนา จะมา ชม ไป ทานข้าวนำกันเด้อ ป้า
เอาข้าวโพดหวานต้ม มาฝากครับ
สบายดีนะครับ
ลุงอู๊ดละเป็นยังไงบ้าง
ขอบคุณมากครับ
สวัสดีครับคุณpa_daeng [มณีแดง คนสวย แซ่เฮ]
อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกเค้ามากขึ้นเยอะเลยครับ :)
ผมรู้สึกดีที่ได้อ่านนะครับ ขอบคุณครับ
ขออนุโมทนา งานที่ยิ่งใหญ่ของ"นางฟ้าสีขาว" ทุกท่าน ครับ
สวัสดีค่ะ
สวัสดีค่ะ ป้าแดง
คิดถึงเสมอนะคะ เป็นกำลงใจให้พยาบาลคนเก่งค่ะ