ใต้จันวันเหงา

กระดานดำ

                                     ใต้จันวันเหงาเศร้าแสน

                        คนรักที่หวงแหนกลับห่างหาย

                        แม้ฉุดยื้อรื้อรั้งทั้งใจกาย

                        ก็มิวายต้องพรากต้องจากกัน

                                    จันทร์มีเต็มมีแว้งเว้า

                        รักเราต้องคอยมิเหหัน

                        มีจากย่อมมีพบในสักวัน

                        น้ำตาแห่งดวงจันทร์จะยิ้มละไม

                                    คงเพราะรักกันมากเกิน

                        พระเจ้าจึงจับเดินห่างกันไว้

                        พอเวลาเนิ่นนานผ่านไป

                        เราจะชนะใจกันละกัน....