เมื่อวาน 16 เมษายน 2549 ดิฉันเดินเข้าตลาดโคกมะตูม (พิษณุโลก) ในเวลาบ่าย 3 โมงนิดหน่อย เพื่อไปซื้อของใช้และอาหารเย็น มีความคึกคักเกิดขึ้นชนิดน่าทึ่ง ไม่ใช่ควันหลงหลังสงกรานต์ ไม่ใช่เกิดเหตุจราจล แต่ดิฉันเห็นแสงแห่งความหวังจากสายตาของแม่ค้า พ่อค้าในตลาด ทุกคนนั่งจ้องจอทีวี ที่เปิดเสียงดังไปทั่วตลาด ( เปิดหลายจอ แต่ช่องเดียวกัน) บางคนที่ไม่ได้นั่งหน้าจอ เพราะต้องขายของก็เงี่ยหูฟังแบบไม่ได้ตั้งใจสื่อสารกับลูกค้าเลย (รู้สึกโดนขโมยซีนค่ะ)
สาเหตุของอาการเหล่านี้เกิดจาก ขณะนั้นเป็นเวลาประกาศรางวัลเลขท้าย 3 ตัว 2 ตัวและรางวัลที่ 1 ซึ่งเป็นสุดยอดความหวังของคนทั่วประเทศ (ก็ว่าได้) คาดว่าน่าจะมีคนทำวิจัยเรื่องแสงแห่งความหวังนี้กันพอดู ต้องลองไปค้นดูสักหน่อย เคยเห็นผ่านๆ ตาบ้างเหมือนกัน เกี่ยวกับโอกาสถูกรางวัลสลากออมสิน แต่นานมากแล้ว ต้องลองไปสำรวจดูว่าจะมีสักกี่เรื่องนะ
ใครนะที่บอกว่า คนไทยจะไม่จน จากมุมมองของดิฉัน (คนเดียว รึเปล่า) ตราบใดที่คนส่วนใหญ่ ของตลาดที่ทำมาค้าขายด้วยลำแข้งของตนเอง ยังมีความหวังจากหวย ทั้งใต้ดินและของรัฐบาล ประเทศเราก็คงยังยากจนไปเรื่อยๆ ก็คนทำงานหาเงินได้ทุกวันยังฝากความหวังกับหวยซึ่งใครก็ตามที่เรียนคณิตศาสตร์:ความน่าจะเป็นมา จะทราบว่าโอกาสการถูกรางวัลน้อยมาก
สังคมไทยเรา น่าทึ่งจริงๆ
เคยได้ยินคำพูดหรือเปล่าว่า....คนจนเล่นหวย คนรวยเล่นหุ้น...
ความหวังอันน้อยนิด...เมื่อเทียบกับความน่าจะเป็นความน่าจะถูกรางวัล แต่เป็นความหวังที่ยิ่งใหญ่....สำหรับคนบางคน....บางครั้งมนุษย์เราก็ต้องอยู่ได้ด้วยความหวัง..ถึงจะเป็นความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ก็ตาม