อีก หนึ่งความเจ็บปวด กับนักรบไทย

มีการประชุม คุณภาพการพยาบาลในวันที่  11-12 กุมภาพันธ์ 2552   เป็นเรื่องที่น่าสนใจ 

และอยากไปฟังที่ดียวแหล๊ะ   แต่วันที่  12   กุมภาพันธ์  2552  ดูเหมือนจะเป็นวันดีเดย์

ที่มีเจ้าหน้ที่ไปราชการ จำนวนมาก เพราะโรงพยาบาลจัดกิจกรรมนอกสถานที่  พยาบาลและแพทย์

จำนวนที่ปฏิบัติงานในหน่วยบริการ เหลือจำนวนไม่มากนัก  มีแพทย์ที่ออก OPD เพียงคนเดียว

ส่วนพยาบาลก็มีพยาบาลระดับปฏิบัติการ ในหน่วยบริการเท่าที่จำเป็น 

เราจึงคัดเสินใจไม่ไปประชุมเพราะเริ่ม รู้สึกนึกเป็นห่วงอะไรบางอย่าง 

12 กุมภาพันธ์  2552

8.45  น  .. เจ้าหน้าที่ตำรวจ ชุดคุ้มครองครูในพื้นที่  โดนระเบิด  มีผู้บาดเจ็บ  4  นาย  

เสียงคุยของเรา กับน้องๆ ห้องบริหารในเรื่องการเบิกจ่ายและระบบเอกสาร ต้องหยุดลงทันที่  

หน้าห้องฉุกเฉิน เป็นจุดหมายที่เรารีบเดินมา 

น้องเวรเปล 2 คน เตรียมตัวพร้อม  ...รถส่งต่อ  พร้อมพยาบาล EMS  ออกไปรับผู้ป่วย ณ จุดเกิดเหตุ 

เรารีบตามพยาบาล จากจุดอื่นมา Stan by เพิ่ม อีก  จำนวนมากพอ

..ถึงโรงพยาบาลแล้ว  แกต้องปลอดภัย  แกต้องปลอดภัย  ..  เสียงปลอบใจของเพื่อนตำรวจ

แกต้องปลอดภัย ๆ  แกไม่เป็นอะไรแล้ว    ..  เสียงปลอบใจ ที่ กึกก้อง  ..  แบบสับสน 

ซึ่ง เรารู้ว่า มัน.. ไม่ใช่ .. พวกเขา ไม่มีวันปลอดภัยหรอกถึงแม้ว่าจะมามาถึงที่นี้ 

เพราะอาการของพวกเขาสาหัสเกินไป

พยาบาล กับ น้องเวรเปลสลับกันขึ้น  CPR  ตำรวจ 3 นาย จากทั้งหมด   4 นาย 

ความวุ่นวายกับความพยายามที่จะแลกชีวิต และ ฉุดรั้ง ความตาย..ไม่เป็นผลสำเร็จ 

เพียงไม่นานนัก ธงชาติไทย  3  ผืน ถูกนำมาคลุมศพ  ตำรวจทั้ง 3 นาย  

พร้อมเสี่ยงรำให้ของญาติผู้สูญเสีย  นิรันด์ 

ถึงเราจะตามพยาบาล และแพทย์มาเป็นสิบ   เราและน้อง ก็ไม่สามารถแย่งชีวิตพวกเขาคืนมาจาก

มัจจุราชได้  พวกเขายังต้องตายต่อไป คนแล้วคนเล่า ทุกวัน 

ความจริง กับความตายที่นี้   ไม่ได้ทำให้หัวใจเราด้านชา  ...  

ทุกครั้งที่ตำรวจ และทหารต้องตาย  และพวกเราต้องมาเป็นส่วนหนึ่งที่เราต้อง รับรู้ถึงความตาย  

ที่เจ้บปวด  หยาดน้ำใสๆ  ทุกหยด  มันพร้อมไหล ออกมาเพื่อเป็นกำลังใจกับพวกเขา 

จงหลับเถิดน้องพี่ที่แสนดี  แผ่นดินนี้ เราจะสู้ต่อไป   ... แด่เธอนักรบ ผุ้เสียสละ 

..เรา เริ่มเข้าใจว่าลางสังหรณ์ที่เรากังวลใจคืออะไร

อย่างน้อยเราก้ได้มีโอกาสเป็นส่วนหนึ่งของความรู้สึกสูญเสีย