วันที่ 3 ก.พ. นี้เป็นวันที่ ก.พ.ร. เข้าประเมิน มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ แหะ! แหะ! หนุกหนานอลังการงานสร้าง
ตัวชี้วัดที่งานพัฒนาและฝึกอบรม ที่ดิฉันดูแลเกี่ยวข้องอยู่มีด้วยกัน 4 ตัว
2 ตัวเป็นเชิงปริมาณผ่านการประเมินเทียบเป้าที่เราตั้งไว้คือ
- จำนวน CoP (จำนวนชุมชนนักปฏิบัติในองค์กร) เป้าหมาย 46
- ร้อยละของบุคลากรที่ได้รับการพัฒนาในรอบปี เป้าหมายร้อยละ 90 เราทำได้ 92 กว่าๆ
เชิงคุณภาพ 2 ตัวคือ
- ระดับความสำเร็จของแผนพัฒนาบุคลากรของสถาบันอุดมศึกษา
เราประเมินตนเองได้ที่ระดับ 5 คณะกรรมการประเมินปรับลดลงเหลือ 3.96 (มีเหตุผลพอรับได้....เราไม่มีหลักฐานที่ชัดเจนที่แสดงให้เห็นว่าเรานำข้อเสนอแนะข้อปรับปรุงจาก ประชากรในวงกว้างเข้าที่ประชุมของสถาบันเพื่อปรับปรุงแผนพัฒนาบุคลากรขององค์กร)
- ระดับความสำเร็จของการดำเนินการตามแผนการจัดการความรู้เพื่อสนับสนุนประเด็นยุทธศาสตร์ เราประเมินตนเองที่ระดับ 5 คณะกรรมการประเมินปรับลด เหลือ 1 งานนี้ตกม้าตาย........
เราคุยกันไม่เข้าใจ ในความหมายเป้าหมาย...ตั้งหน้าตั้งตาทำตามความเชื่อว่า "การจัดการความรู้เป็นเครื่องมือ...ไม่ใช่เป้าหมาย" การจัดการความรู้ของเราจึงใช้เป็นเครื่องมือที่แทรกเข้าไปในงานปกติ......
ในขณะที่หน่วยตรวจ....บอกว่าจะตรวจว่าเรามาสนับสนุนประเด็นยุทธศาสตร์อะไร?
เราตอบยุทธศาสตร์พัฒนาบุคลากรเพื่อสร้างคุณค่าให้ทรัพยากรบุคคลของเรา..ให้บุคลากรรู้สึกมีคุณค่า มีความเป็นผู้นำในวิชาชีพของตัวเอง....นำทักษะประสบการณ์ของตนเองออกมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ระหว่างกันในองค์กร สร้างบรรยากาศของความเป็นกันเองความไว้เนื้อเชื่อใจ...ซึ่งกันและกันสร้างบรรยากาศแห่งการเรียนรู้ในองค์กร นี่คือเป้าหมายของปี 2551
เขาว่าที่ดิฉันพูดน่ะรู้เรื่อง...แต่ไม่ได้มีเอกสารให้ตรวจตามขั้นตอนการดำเนินงานที่ ก.พ.ร.กำหนดเป็น milestone
แต่ที่ว่าตกม้าตายคือไม่ว่าเราจะอธิบายอย่างไรเขาก็ไม่พร้อมจะฟังเนื่องจาก ในตัวชี้วัดดังกล่าวระบุเป็นเงื่อนไขข้อที่ 1 ไว้ว่า...ให้สถาบันจัดส่งแผนการจัดการความรู้ประจำปีงบประมาณ 2551 ให้ ก.พ.ร. พร้อมกับการรายงานผลการปฏิบัติราชการรอบ 6 เดือน (30 เมษายน 51) ปรากฏว่าเราไม่ได้ส่ง....อย่างนี้ไม่ต้องโทษอะไรมันคือ "ความใส่ใจในงาน" นั่นเอง
ดิฉันชำเลืองดู เจ้านายอันเป็นที่รักเห็นสีหน้าแล้วดิฉันก็พูดไม่ออกเช่นกัน ...ปีนี้ขอรับผิด ไว้ปีหน้าเอาใหม่นะคะ..หนูขอโทษ....
