เมื่อวันที่ 11 เมษายน 2549 ฉันได้เดินทางไปเยี่ยมญาติกับครอบครัว ที่จังหวัดสุพรรณบุรี แต่ทางผ่านต้องแวะไปเยี่ยมอา ที่อำเภอหันคา จังหวัดชัยนาท
อาของฉันเขาเป็นพ่อค้าขายน้ำแข็งก้อน ลูกชายของเขาซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เรียนจบม.3 ก็มาช่วยทางบ้านส่งน้ำแข็ง
ตอนที่ฉันไปถึงเวลา 10 โมงครึ่งนั้น น้ำแข็งหมดร้านเลย (หน้าร้อน) พออีกไม่นานโรงน้ำแข็งก็เอาน้ำแข็งมาส่ง เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นวิธีการขนส่งน้ำแข็งว่าเขาทำกันยังไง ก็เลยสนใจเป็นพิเศษ
จากโรงน้ำแข็งเขาก็ขนน้ำแข็งขึ้นรถ เรียงเป็นชั้นๆ แล้วเอากระสอบปิดไว้เป็นชั้นๆ พอมาถึงร้านน้ำแข็ง ก็จะเอามาลงเป็นก้อนใหญ่ๆ ตามจำนวนที่ร้านน้ำแข็งจะสั่ง แล้วก็ไปส่งร้านอื่น ๆ ต่อไป
จากนี้ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของภาพเล่าเรื่องต่อ
|
ภาพที่ 1 เขาเอาชะแลงงัดน้ำแข็งก้อนโตๆ ออกจากกัน ยกลงมาวางบนกระสอบใส่ข้าวเปลือก |
ภาพที่ 2 แล้วเขาก็ลำเลียงน้ำแข็งใส่ลงไปในรางส่งน้ำแข็ง (รางเหล็ก) |
ภาพที่ 3 น้ำแข็งถูกลำเลียงไปตามรางส่งน้ำแข็ง (พาดอยู่ที่ท้ายรถบรรทุกกับพื้นร้านส่งน้ำแข็ง) |
ภาพที่ 4 ที่ภาคพื้นดิน จะมีคนคอยรับน้ำแข็ง (อาฉัน) ที่ส่งมาจากราง เพื่อนำไปเก็บรอการขาย (ฉันสังเกตว่าที่พื้นเขาจะวางไม้ (ฝา) ทำเป็นแนวเพื่อให้น้ำแข็งวิ่งไถลไปได้) |
ตอนพี่เรียน มัธยม ช่วงปิดเทอมพี่จะขายน้ำแข็งใสเสมอ
ใสเอง แม่จะลงทุนให้พี่แล้วพี่จะดำเนินการเองทุกอย่าง
เพื่อที่จะมีเงินเก็บช่วงเปิดเรียน
และเป็นความภาคภูมิใจมากเลย
แล้วพี่จะไปรอรับน้ำแข็งที่ร้าน แบบนี้แหละ
ช่วงเดือนเมษายน น้ำแข็งขายดี พี่ต้องนั่งรอให้เขามาส่ง
แบบภาพนี้เลย ดูแล้วนึกถึงตอนนั้นแล้วมีความสุข
ขอบคุณพี่ดอกหญ้ามากเลยที่มาแสดงความคิดเห็นต่อยอดให้เห็นภาพของนักเรียนสมัยก่อน ที่ต้องหาเงินช่วงภาคฤดูร้อนเอาไว้ใช้ตอนเปิดเทอม
การลุ้นก็เหมือนการวัดดวงเลย แต่ถ้าเรากล้าบอกเขาให้เลือกก้อนใหญ่ให้เราก็น่าจะดีไม่น้อย