ให้กำลังใจ

ข้อเขียนต่อไปนี้เป็นการให้กำลังใจแก่ ผอ.โรงเรียนคนใหม่ของผู้เขียนเอง  ที่เธอแทบจะหมดกำลังใจในการบริหารโรงเรียนที่เป็น ๒ มาตรฐานภายใต้หลังคาเดียว  ท่านผู้อ่านคงรู้แล้วว่าโรงเรียนเทศบาลเชิงทะเลฯ เป็นโรงเรียนจัดตั้งใหม่ซิง ๆ  ผู้เขียนพยายามบอก ผอ.โรงเรียนคนใหม่เสมอว่า "เธอเป็น ผอ.ที่มีความพิเศษ ที่ได้เริ่มทำงานทุกมิติที่เรียกว่า โรงเรียน  คนอื่นที่เขาก้าวเข้ามาเป็น ผอ.โรงเรียนมากมาย เขามาถึงก็หยิบหมวก ผอ.สวมแล้วเดินต่อได้เลย  เพราะโรงเรียนมันตั้งมาเป็นครึ่งศตวรรษแล้ว  บางโรงเรียนมีอายุเป็นร้อย ๆ ปี  บางคนแค่บริหารจัดการโรงเรียนที่มันมีอยู่แล้วให้คงอยู่ยังไม่ได้เลย  เห็นไหมว่าโรงเรียน สพฐ.หลายแห่งถูกยุบไป เพราะไม่มีเด็กเรียน ใครเคยโทษตัวเองบ้างว่าบริหารจัดการไม่ดี 

แต่เราเป็นผู้ที่มาสร้างเองทั้งหมด นับหนึ่งกันเลยว่างั้นเถอะ  โรงเรียนหนึ่งโรงประกอบด้วยอะไรบ้างเราต้องช่วยกันสร้างมันขึ้นมาให้มี ให้ครบทุกเรื่องเหมือนโรงเรียนทั่ว ๆ ไป  รู้ไหมว่าทุกวันนี้จะมีคนสักกี่คนที่ได้มีโอกาสสร้างโรงเรียนกับมือเอง  จงภูมิใจในสิ่งที่เราสร้าง  จงดูการเติบโตในแต่ละวัน  แต่เดือน  แต่ละปี  แล้วจะมีแรงทำงานต่อไป  ประวัติศาสตร์หน้าหนึ่งของโรงเรียนนี้เราเขียนเอง  ฉะนั้นกลัวอะไร"

เมื่อเช้าผู้เขียนไปเยี่ยมโรงเรียนก่อนเข้าทำงาน ก็พบภาพที่ ผอ.โรงเรียนคนใหม่เคยบอกกล่าวให้ฟัง ...ตอนเช้า ๆ เวลานักเรียนเข้าแถวเคารพธงชาติ  ครูของเทศบาลจะนำเด็กไปเข้าแถวด้านหลังอาคารเรียนใหม่หรือหน้าอาคารอนุบาล เพื่อแสดงความเจียมเนื้อเจียมตัวว่าเรามาใช้พื้นที่ของเขา  อย่าให้เขาเห็นและเคืองได้ว่าเราไปใหญ่กว่าเขา แย่งที่ของเขา  กิจกรรมหน้าเสาธงทั้งครูไทย ครูฝรั่ง เด็ก เป็นระเบียบเรียบร้อย  เพราะมีครูมาควบคุมดูแลตลอด 

แต่หน้าอาคารเฉลิมพระเกียรติอันสง่างาม ณ สนามหญ้าที่ถูกตัดแต่งสวยงามโดยหมวดสวนของเทศบาล  มีเด็กนักเรียนโรงเรียนบ้านเชิงทะเลยืมเข้าแถวเคารพธงชาติอยู่หย่อมหนึ่ง  มีครูอยู่ในสนามสอง-สามคนที่เป็นครูเวร  คำถามคือ ครูเขาไปไหนหมด ? ได้รับคำตอบว่าครูเขาอยู่บนอาคารหมด นี่คืออีกหนึ่งความต่างของสองโรงเรียนภายใต้หลังคาเดียวกัน...

มีอยู่ครั้งหนึ่งผู้เขียนให้ ผอ.โรงเรียนคนใหม่ไปกล่อม(จีบ) ครู สพฐ.ของโรงเรียนนี้บางคน เพราะเขาอยู่ใกล้ชิดกันอาจจะพูดกันง่ายหน่อย เพื่อให้เขาสมัครใจถ่ายโอนโรงเรียนให้แก่เทศบาล  จะได้ดูแลให้เป็นเรื่องเป็นราว  คำตอบที่ได้รับจากครูเก่า ๆ (แก่ ๆ) ของโรงเรียนนั้นว่า...เขาไม่ต้องการถ่ายโอนเพราะไม่อยากเป็นลูกน้องของนายกฯ ซึ่งเป็นลูกศิษย์เขา...เขาไม่ต้องการให้ใครมาควบคุม..ดูซิ ผอ.กองการศึกษามาดูทุกวัน...เดี๋ยวนายกฯ มา..เดี๋ยวปลัดฯ มา...นายมากจะตาย...โอ้พระเจ้า ! คำตอบมาเป็นชุดเลย...

นี่คือความรู้สึกที่เขาพร่างพรูออกมา  ผู้เขียนกลับมานั่งคิดว่าการที่เราทำหน้าที่ดูแลโรงเรียนอย่างใกล้ชิดเพื่อให้โรงเรียนดำเนินไปตามทิศทางที่เราวางไว้  เพื่อสร้างความพึงพอใจให้กับผู้ปกครอง  เพื่อเรียกเด็กคืนถิ่น...การที่ผู้บริหารเทศบาลมาเยี่ยม มาดูแลโรงเรียนเพื่อคอยแก้ปัญหาให้โรงเรียนซึ่งเป็นหน้าที่ของเรานั้น ในสายตาของครูอีกโรงเรียนหนึ่งมันคือความผิดปกติ  เขาไม่ต้องการเพราะเขาเคยอยู่สบาย ๆ ไม่ค่อยมีใครมาติดดูและนิเทศ  จะมีบ้างก็นาน ๆ ครั้ง  ผู้บังคับบัญชาของเขาอยู่ห่างไกล  ต่างคนต่างอยู่การศึกษาไทยมันจึงเป็นเช่นนี้แล... 

[Boo]

ให้เด็กรัก รักการเรียนรู้ รักการศึกษา

เพื่อรากฐานที่ดีในอนาคตค่ะ ...

...

สุขสันต์วันแห่งความรักนะคะพี่จินตนา

มีความสุข ... แล้วคงได้พบกันค่ะ :)

 

[Boo]

มอบดอกไม้เป็นกำลังใจค่ะ :)

[@..สายธาร..@]