8. คุณครู....คนใหม่
พ่อกับปู่ลับสายตาไป ผมก็หันหลังกลับบ้าน อยากเดินสำรวจหมู่บ้านก็กลัวจะไม่ปลอดภัยจากหมา ซึ่งมีหลายตัวที่ไม่น่าไว้วางใจ อีกทั้งหมู่บ้านยังไม่สว่างมากนัก ผมเดินใกล้จะถึงตัวบ้านก็มองเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง จำได้ว่าเป็นน้องสาวถัดจากเหรียญ ชื่อ "หลิน" ในมือถือเสียมเดินเข้าป่าหลังบ้าน ค่อนข้างจะรีบร้อน ผมนึกสงสัยว่าเขาถือเสียมไปทำอะไร แต่เมื่อมองไปรอบๆ บริเวณบ้านก็นึกออก บ้านป่าไม่มีห้องส้วมเธอคงถือเสียมไปปลดทุกข์นั่นเอง
ผมขึ้นไปบนบ้านไม่รู้จะทำอะไร เมื่อคืนก็นอนค่อนข้างดึกและตื่นแต่เช้าอีก จึงเกิดอาการง่วง ผมเลยเอนตัวลงนอนต่อ ตื่นอีกทีก็เมื่อได้ยินเสียงเหรียญปลุกให้กินข้าว ผมตื่นดูนาฬิกาก็ตกใจแปดโมงแล้ว จึงรีบเข้าไปล้อมวงกินข้าว ซึ่งพ่อเหรียญ เหรียญและน้องชายเหรียญคนถัดจากหลิน ชื่อ "ชิน" นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
หลังกินข้าวผมรีบแต่งตัวลวกๆ และถามเหรียญถึงที่ตั้งของโรงเรียนบ้านคำบาก แล้วรีบเดินไปตามทางที่เหรียญชี้บอก ไม่ไกลนักผมก็เห็นอาคารเรียนหนึ่งหลัง ขนาดสองห้องเรียน อยู่ท้ายหมู่บ้านและด้านหลังอาคารมองเห็นภูเขาเป็นทิวยาว
"ครูมาแล้ว......ครูมาแล้ว" เสียงนักเรียนร้องบอกกันดังเซ็งแซ่ พร้อมกับวิ่งกรูกันขึ้นไปบนอาคารเรียน เสียงดังโครมคราม ติดตามด้วยเสียงเลื่อนโต๊ะเก้าอี้ หลังจากนั้นก็เงียบ....เงียบ..จริงๆ เหมือนกับไม่มีสิ่งที่มีชีวิตบนอาคารเรียน ผมแปลกใจมาก เด็กวิ่งขึ้นบนอาคารเรียน เข้าห้องเรียนทำไม และทำไมถึงเงียบขนาดนี้
ผมเดินขึ้นอาคารเรียนและตัดสินใจเข้าห้องที่มีป้ายแขวนหน้าห้องว่า ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 พอก้าวเท้าเข้าไปก็ได้ยินเสียงหัวหน้าชั้นบอกทำความเคารพ ผมตกใจ เ๊อ๊ะ...เริ่มเรียนกันเลยเหรอ ไม่เข้าแถวเคารพธงชาติ สวดมนต์ไหว้พระกันเลยเหรอ....
ผมทราบภายหลังว่า ครูคนเดียวของโรงเรียนบ้้านคำบาก พักอยู่ที่บ้านห้วยข่า ไม่มีที่พักที่บ้านคำบาก เช้าเดินจากบ้านห้วยข่ามาสอนเย็นเดินจากบ้านคำบากกลับบ้านห้วยข่า นั่นคือเดินวันละเกือบสามสิบกิโลเมตร เป็นอย่างนี้มาหลายเดือนแล้ว
อ่านต่อ ตอนที่ 9 เพลงชาติที่โรงเรียนบ้านคำบาก
ความเห็น (22)
ทึ่ง ขณะที่ครูค้อยตอบบันทึกนี้ คุณครูคงนอนหลับด้วยความอ่อนเพลีย แล้วนะคะ มาบอกว่าใช้ G2Kให้เป็นประโยชน์ให้มากที่สุด เขาช่วยคุณครูได้ ทั้งแก้เหงา เพิ่มพูน ชี้นำทางสร้างศักยภาพที่ต้องการ
และอยากถามว่าโรงเรียนที่ว่านี้ ตั้งอยู๋ที่ไหนค่ะ สู้ๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
- มาเป็นอีกหนึ่งกำลังใจครับ
- สู้ๆนะครับ
- สุขกายสบายใจนะครับ
- สวัสดีค่ะ วันนี้ นำ css theam ของอ.ศิริพรเกื้อกูลนุรักษ์ คณะสังคมศาสตร์และสวัสดิการสังคม ม.หัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ และของคุณ Little Jazz (คุณ Susan P.Pakdee) มาฝากค่ะ เหมาะสมกับท่านรองฯมากเลย ลองดูนะคะ ขอบคุณ อ.ศิริพร และคุณ Little Jazz แทนเจ้านายค่ะ
- div#subtitle {font-size:big; color:#FFFF99;}div#container {width: 840px; background:#F5DEB3;}div#content2 {background:#FDF5E6;}body{background:#F5DEB3;background-image:url(http://gotoknow.org/file/siriporn5633/orosebg.jpg);background-repeat: repeat;} div#title{padding: 18px 4px 35px; font-size: big; color:#CC0000; background:#FFEFD5; background-image:url(http://gotoknow.org/file/siriporn5633/1196342490.jpg);background-repeat:no-repeat;background-position:bottom right; height:160px;}
- div#title
{padding: 48px 100px;
text-align: center;
font-size: 2.5em;
color: #FEF3F7;
background:#FFFFFF;
background-image:url("http://gotoknow.org/file/sspdnong/faith-head.jpg");
background-repeat:no-repeat;
background-position: center;
height:40px;}
div#title span
{display:none;}
div#container
{border: dotted 2px #EDCF96}
div#content2
{width: 640px; background:#F9F5EC;
border: dotted 1px #EDCF96}
body{background:#17120D;background-image: url("http://gotoknow.org/file/sspdnong/faith+background.gif");
background-repeat: repeat;}
div#footer
{font-size: 0.8em;
clear: both;
color: #FFF799;
background-image:url("http://gotoknow.org/file/sspdnong/faith-bottom.jpg");}
ยังไม่หลับครับครูต้อย เห็นด้วยครับว่า G2K แก้เหงาและเพิ่มพูนอะไรหลายๆ อย่าง ที่แน่ๆ ก็มีคนให้กำลังใจเยอะดีครับ
โรงเรียนนี้ ตอนนี้เขาไม่เป็นอย่างนี้หรอกครับ ที่เขียนถึงนั้นเมื่อสี่สิบปีมาแล้วครับ
ขอบคุณ คนพลัดถิ่น เพลงใน blog เพราะมากครับ ผมเข้าไปหลายครั้งแล้วครับ
ขอบคุณครับ คุณสุวิมล ผมเลือกอันนี้นะครับ ชอบมากที่สุด ขอบคุณ อ.ศิริพร เกื้อกูลนุรักษ์ และคุณ Little Jazz ด้วยครับ
อยู่ที่ไหน ในประเทศค่ะ
ไม่ทราบจริงๆ
สงสารครู
สงสารเด็ก
- ฮ่าๆๆ
- บันทึกท่านรองฯ
- พยายามบอกผมว่า
- ถึงอายุจะมากแค่ไหน
- แต่ก็ยังมีไฟอยู่
- ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
- ลืมไป
- ฝากช่วยทักทาย
- ชาวกำแพงเพชร
- ให้ด้วยครับ
- http://gotoknow.org/blog/yahoo/201709
- โอโหครูคนนั้นขยันนะคะระยะทางไกลมากเลยนะคะเดินมาสอนตั้งสามสิบกิโล
- คุณเปลวเทียนก็มีความตั้งใจมากนะคะโรงเรียนท่าทางจะกันดารนะคะ
กฤษฎางค์ สุริยเลิศ(อร่ามเรือง ชื่อเดิม)เพื่อน วคอ.ห้อง 12
ประสบการณ์ในการเป็นครูสมัย 40 ปีที่แล้วมันลำบากจริงๆ ถนนหนทางไม่สะดวก ชีวิตครูบ้านนอกที่พวกเราผ่านมา มีประสบการณ์เล่าให้รุ่นหลังฟังได้ เหมือนนิยายเพราะปัจจุบันโลกเจริญขึ้นรุ่นหลังอาจจะมองไม่เห็นภาพ เพื่อนเขียนไปเรื่อยๆเราจะติดตามอ่าน ความจริงเราก็เป็นสมาชิก G2kแต่ไม่ได้เขียนเรื่องราวอะไรเลยเป็นสมาชิกแต่ปี 50 เข้ามาอ่านแต่เรื่องคนอื่นพอดีมาเจอเรื่องของเพื่อนเก่าน่าติดตามดี เราจะบอกต่อถ้ามีโอกาสไปทางเหนือจะแวะเยี่ยมทักทายในฐานะศิษ์เก่า วคอ.คนบ้านเดียวกัน เราก็จบ มศว.ปี 18เหมือนกันแต่เราเรียนที่สนามศุภ(มศว.พลศึกษา)
คุณกระติกครับ เหตุการณ์นั้นเมื่อ 40 ปีที่แล้วครับ ปัจจุบันโรงเรียนที่ผมเขียนถึงเขาดีนะครับ ขอบคุณในความปรารถนาดีครับ
ท่าน ดร.ขจิต เช้านี้ผมเจอ อ.สุวิมล เขาชมท่านจนผมแทบเคลิ้มเลย (นึกว่าชมผม ฮ่าฮ่า..)
ผมเข้าไปเที่ยวชมใน blog ท่านแล้ว มีภาพสวยๆ ประทับใจเยอะเลย (เสียดายไม่มีรูปผม.....เห็นรูปรองมงคลเยอะเลย.....หุหุ)
คุณดุจดาวครับ
เขามีความจำเป็นครับ (แต่งงานใหม่.........เมียคุม....ฮ่าฮ่า)
โรงเรียนได้รับเบี้ยกันดารมาหลายปี..คงจะเพิ่งยกเลิกเมื่อไม่นานมานี้ สมัยนั้นกันดารขนาดประกาศหาครูไปสอน ใครไปให้สองขั้นทุกปี (แต่ก็ยังหายากครับ)
กฤษฎางค์ เพื่อนเรา
ดีใจที่เจอ ศิษย์เก่า วคอ. มาเหนือเมื่อไหร่บอกนะครับ ไม่ใช่ว่า...บอเมื่อกลับนะครับ...ฮ่า...ฮ่า
เข้ามาทักทายคะ ครูคนเก่าคะ วันนี้วันศีล วันพระ อาฬสาหบูชารำลึก
อย่ายิ้มคนเดียวนะคะ ไม่รับรักษาคะ ตนเอง(สุ)ไม่แพ้กัน หุ หุ อืม ..
อ่านทีไรก็หัวเราะอยู่คนเดียว เหมือนกัน ตอบกวนไปได้ไง
ศรีธัญญา เขายิ่งเต็มอยู่
ศรีธัญญาเต็ม ไม่เป็นไร สวนปรุงยังพอมีที่ว่าง (ที่เชียงใหม่)
ห้ามยิ้มคนเดียวไม่ได้หรอก นี่ก็กำลังยิ้มด้วย พิมพ์ไปด้วย ฮ่า ฮ่า เหอ เหอ หุหุ ฮิฮิ
ว้า... ชักจะบ้าจริงๆ ซะแล้ว หยุดเหอะ อิอิ (แถม)
วอหนึ่งเรียกวอสอง มีคนอาการหนัก ต้องไปเช็คร่างกายด่วน อย่าลืมเช็คสมองด้วย เอ้าในบล็อคนี้มีแต่น้องดุจดาว กับอาจารย์ขจิต คนพลัดถิ่น ครูต้อย คุณกระติก จำได้เป็นพยาบาลด้วย พยาบาล มาดูอาการก่อน ไม่ใช่หนูเป็นครู เอ้าเป็นครูหมดเลย แปวววววตะแนว
โทร. ตาม 191 ดีกว่าครับ
อ้าว... นั่น.. อาการหนักอีกคนแล้ว
เร็วๆ หน่อยครับ รายใหม่อาการน่าเป็นห่วงกว่ารายเก่า คุณดุจดาว เป็นพยาบาลแท้ๆ บอกว่าเขาเป็นครู
อาการหนักจริงๆ ฮ่า ฮ่า
ชะแว็บบบบ (วิ่งหลบค้อนครับ ฮิฮิ ฮ่าฮ่า)
สวัสดีค่ะ คุณเปลวเทียน
- เหตุการณ์แบบนี้คล้ายๆที่ครูลี่พบเมื่อเกือบสี่สิบปีก่อน
- อ่านครั้งแรกยังคิดอยู่เลยว่า ประเทศไทยยังมีอีกหรือ อิอิ...เข้าใจเขียน ขอชม...
คงประมาณนั้นแหละครับ สี่สิบปีเต็มครับ
ขอบคุณที่ชม เป็นกำลังที่ดีมากครับ
ว่างๆ แวะมาอีกนะครับ
ตะแนว ไปอ่านบทตอบเม้นท์ของสุ ใน บทเกษียณให้เกษม ตอบท่านนั่นแหละ อ่านแล้วก็อยากหัวเราะตนเอง เป็นได้ถึงขนาดี้
ขำวันละนิดจิตแจ่มใส คนอื่นคงขำตาม หรือสมเพช
คนเราจะแก่ ต้องแก่ แบบมีความสุข ห้ามไม่ได้ คริ คริ
ไปอ่านมาแล้วครับ
ตะแหงวๆ ขำกลิ้ง ฮ่า ฮ่า
ย่า เช็ดน้ำหมากไม่หมด หยดเป็นทางแล้ว ฮิฮิ
(แรงใจรายวัน ส่งให้แล้ว รีบทำด่วน จะได้ไปฟัง ชื่นชมผลงาน)
ขอบคุณ สำหรับเพลงแรงใจรายวัน ทำแล้ว ตามจริงถ้าเรารู้ว่าทปู่ทำเป็น ขอร้องไปตั้งนานแล้ว
เก่งจังใครสอนให้ แต่พอจะเข้าใจแล้วหละ ดีนะที่ทำได้ คนสอนเป็นคนสอนเก่ง คนสอนรู้ใจ
กดตรงนั้นกดตรงนี้ พูดแบบง่าย ทำได้
ไปอีกบล้อคไปเรียนรู้เอง เขาพูดแบบเทคนิควิชาการ ทำอย่างไรก็ไม่ได้ เพราะภาคปฏิบัติ ทับศัพท์ภาษาอังกฤษ อย่าทับศัพท์ บอกตรงๆเลย เราไม่รู้ภาษาเทคนิค
บอกคลุมดำ แล้วก้กด ตรงนั้น ตรงนี้ ได้
ภาษาอังกฤษ คลุมดำ เขาก็บอกโค๊ท ก้ไม่รู้ว่าคำนี้แปลว่า คลุมดำหรือเปล่า แล้วก็ทับศัพท์อีกหลายอย่าง คนเรามันไม่มีพื้นฐาน เข้ามาทำบล้อคเรียนรู้ได้นี่ก็ถือว่าเก่งแล้ว
เพื่อนในชั้นเรียนเดียวกันระดับปริญญา ไม่มีใครทำเป็นเลย
อ้าว... รู้แล้วหรือครับ ว่าใครสอนผม
ถ้างั้นผมไม่ต้องบอกนะครับ ว่า ครูลีลาวดีสอนครับ ฮิฮิ
ดีใจด้วยที่ทำได้ แล้วหาเพลงอื่น หาได้ไหม
อยากฟังเพลงอื่น... แล้วจะบอกวิธีหานะครับ
ง่ายมาก..... คุณสุ ทำได้อยู่แล้ว