อุ่นไอธรรม

ได้รับเรื่องเล่าเร้าพลังจากคุณครูบุบผา ทองเปลว โรงเรียนวัดหนองโรง อ.หนองแค จ.สระบุรี จากประสบการณ์ของชีวิต เห็นว่าเป็นเรื่องที่ดีที่น่าเป็นแบบอย่างจึงนำมาเผยแพร่หากว่าจะเป็นประโยชน์แก่ท่านบ้างไม่มากก็น้อย..........

ความสุขที่แท้จริงของมนุษย์ปิตุชนอยู่ที่ไหน....ถ้ายังไม่รู้ลองค้นหาดูซิว่าอะไรเป็นความสุขที่แท้จริงการมีคุณธรรมนับว่าเป็นความจำเป็นและสำคัญต่อการดำเนินชีวิต สังคมยุคติดจรวดปัจจุบันนับวันเลวร้ายลงทุกวันไม่ว่าจะเป็นเรื่องการแต่งกายที่เลียนแบบตะวันตก แต่งกายแบบโป๊ยั่วยวนกับการโดนข่มขืน การติดยาเสพติด การมอมเมาตามร้านเกมและยังมีอีกมากมายจนสาธยายไม่ถูก ถ้าเราไม่เอาคุณธรรมมายึดเหนี่ยวจิตใจปลูกฝังนักเรียนรุ่นใหม่ให้รู้จักรับผิดชอบชั่วดีอย่างจริงจังคงจะมีคนที่ประพฤติปฏิบัติดีได้ยากเหลือเกิน.....ดิฉันเป็นผู้หนึ่งที่ได้สัมผัสกับอุ่นไอธรรม แม้เพียวน้อยนิดก็สุขใจเพียงแต่ดิฉันนั่งสมาธิทำใจให้นิ่งสูดลมหายใจเข้า ออกเท่านั้น มันมีความสุขเหมือนได้ขึ้นสวรรค์อย่างบอกไม่ถูกเลยจริงๆ ลองดูซิคะว่าที่ดิฉันพูดเป็นความจริงหรือไม่ ขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่..เราจงหมั่นทำแต่ความดี ปฏิบัติธรรมเพื่อสร้างสมบารมี เราจะพบอุ่นไอธรรมโดยที่เราไม่รู้ตัว ดิฉันได้พบพี่คนหนึ่งระหว่างที่เข้ารับการอบรม เธอน่าสงสาร ดิฉันถามเธอว่า “พี่คะทำไมผอมจังเลย พี่เหนื่อยมาหหรือคะ” ทันทีที่พี่ได้ยินพี่ตอบด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “พี่เป็นมะเร็งค่ะ” ดิฉันรู้สึกตกใจแต่เห็นพี่ไม่ตกใจพูดแบบปลงๆว่า “ช่างมันเถอะ พี่ไปพบหมอตามนัด หมอนัดพี่ก็ไปตามนัดจะให้พี่ทำอะไรพี่ก็ทำ แล้วแต่ว่าจะไปเมื่อไหร่ก็ไป ไม่ซีเรียส (ไป หมายถึงตายนะคะ)) ดูพี่เค้านิ่งมากเลยเหมือนปลงได้ขนาดเป็นโรคร้าย ดิฉันก็ไม่ถามต่อว่าพี่เป็นมะเร็งที่ไหนเพราะสงสารพี่อย่างจับใจจริงๆ แล้วปลอบพี่เค้าว่า “พี่ไปทำบุญ นั่งสมาธิ ปฏิบัติธรรมให้มากๆนะคะ พี่ต้องหายค่ะ เพราะพี่เป็นนักสู้ อย่าท้อนะคะ หนูเป็นกำลังใจให้” พี่บอกว่า “ไปปฏิบัติธรรมเป็นประจำ เรามีบุญนะที่นับถือศาสนาพุทธ ซึ่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าสอนให้มนุษย์ทำดี ปฏิบัติดีเพื่อสู่นิพพานซึ่งสูงกว่าศาสนาอื่น” ล้าเราก็แยกย้ายกันเข้าห้องอบรม พอกลับจากอบรมดิฉันก็นำเรื่องที่คุยกับพี่คนนั้นมาเล่าให้นักเรียนฟัง แล้วดิฉันก็เริ่มให้เด็กปฏิบัติธรรมอย่างต่อเนื่องทุกวันพระอย่างจริงจัง โรงเรียนได้ปฏิบัติเป็นประจำอยู่แล้วก็ต่อยอดด้วยการให้นักเรียนได้ฝึกอาราธนาธรรมกับพระที่วัด สังเกตว่านักเรียนจะมีสติและตั้งใจเรียนดีขึ้น นักเรียนของดิฉันอาราธนาศีลได้ สวดมนต์ได้ นักเรียนของดิฉันก็ได้รับไออุ่นธรรมกับเค้าด้วยหรือนี่ ทุกวันพระดิฉันจะบอกนักเรียนล่วงหน้าในวันโกนว่าพรุ่งนี้มาทำบุญกันนะ กลับไปบอกผู้ปกครองด้วยว่าถ้าว่างมาทำบุญกันที่วัดไปกับคุณครู เราจะได้สบายใจและเริ่มเก็บไออุ่นธรรมนี้สะสมไปเรื่อยๆ ชาวบ้านในตำบลที่ดิฉันไปสอนอยู่ไม่ค่อยไปทำบุญ อาจเป็นเพราะไม่มีเวลาหรืออย่างไรดิฉันไม่ทราบแต่ดิฉันจะใช้นักเรียนนี่แหละเป็นสื่อของอุ่นไอธรรม ในที่สุดก็มีคนมาทำบุญเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ตราบใดที่ดิฉันยังมีลมหายใจอยู่ดิฉันตั้งใจว่าจะให้นักเรียนของดิฉันเป็นคนมีคุณธรรมให้จงได้