ศิษย์มีครู
"ครูสร้างคนดี เป็นศรีแผ่นดิน ทั่วถิ่นศรัทธา บูชาคุณครู" นี่คือคำขวัญวันครู ปี๕๒ ซึ่งยิ่งอ่านแล้วได้คิด ครูหลายๆคนรวมถึงตัวข้าพเจ้าที่เมื่อก่อนมักจะให้ความสนใจขวนขวายเน้นที่ความเก่ง ยิ่งถ้าเด็กเก่งแล้วนำมาเสริมความรู้ให้เพื่อนำไปแข่งขันในที่ต่างๆ จะมีความรู้สึกว่าทำหน้าที่ครูเต็มที่แล้ว เหนื่อยแล้ว แต่อดภูมิใจในตนเองไม่ได้ว่าฉันนี่แหละครูมืออาชีพ หากแต่เราย้อนดูกลับไปแล้วหาได้เป็นเช่นนั้นไม่การที่เราสนใจแต่เด็กที่เก่ง
ถามว่า "ลูกศิษย์เราทุกคน เก่งทุกคนหรือไม่" คำตอบที่ได้ ไม่ใช่เลย แล้วเด็กไม่เก่งเราให้ความสนใจเค้าเหมือนเด็กที่เก่งหรือไม่ พวกเค้าอาจจะไม่ได้ถูกทอดทิ้งเสียทีเดียว แต่การที่ครูให้ความสำคัญกับเด็กเฉพาะกลุ่มนั้นไม่คิดเลยหรือว่าเราได้ทำการฆาตกรรมจิตใจของเด็กๆที่มองเราด้วยดวงตาบริสุทธิ์ ด้วยดวงตาของความศรัทธา
เราต้องเริ่มคิดกันใหม่ว่า เด็กของเรา "เก่ง" ไปในหลายรูปแบบ เก่งวิชาการ เก่งงาน เก่งมารยาท เก่งอาสา ซึ่งเราควรจะให้ความสนใจพวกเขาเหล่านั้นโดยเท่าเทียมกัน การพูดคุยกับเขาวันละนิด การแตะสัมผัสตัวไม่ว่าจะเป็นการลูบหัว การแตะไหล่ หรือแม้การยิ้มของครูจะทำให้โลกของเค้าสดใส มองเราเป็นที่พึ่ง เป็นบุคคลที่เค้าสามารถไว้วางใจได้ และเมื่อเราทำ เราก็จะมีความรู้สึกดีๆตามติดมา
ดังนั้นการที่เราจะสร้างเด็กให้ดี เราต้องดีก่อนให้สมกับคำว่า "แม่พิมพ์ของชาติ" เราคงเคยภูมิใจในลูกศิษย์บางคนของเรา แต่เราจะทำอย่างไรให้ลูกศิษย์ทุกคนของเราภูมิใจที่เราได้เป็นครูของเค้า เราก็ต้องทำให้ดีที่สุด
ขอบคุณเวลาดีที่มีให้ ให้ด้วยใจด้วยรักมั่นศักดิ์ศรี
เคารพตน เคารพคนล้วนมากมี ต่างแลกเปลี่ยนสิ่งดีนี้ให้กัน
ด้วยวิชาความรู้ครูผู้ให้ เพื่อเด็กไทยได้ก้าวไปสู่ฝัน
เราและท่านต่างต้องร่วมมือกัน ให้ศิษย์นั้นพัฒนาสร้างชาติไทย
ความเห็น (2)
ขอบคุณเวลาดีที่มีให้ ให้ด้วยใจด้วยรักมั่นศักดิ์ศรี
เคารพตน เคารพคนล้วนมากมี ต่างแลกเปลี่ยนสิ่งดีนี้ให้กัน
ด้วยวิชาความรู้ครูผู้ให้ เพื่อเด็กไทยได้ก้าวไปสู่ฝัน
เราและท่านต่างต้องร่วมมือกัน ให้ศิษย์นั้นพัฒนาสร้างชาติไทย
โอ้โฮ ! รู้สึกว่าอ่านแล้วเรียกวิญญาณความเป็นครูขึ้นมาจนแจ่มชัดมากขึ้นเลยค่ะ
คงได้เข้ามาคุยกันอีกในโอกาสต่อไปนะคะ