ผู้เขียนได้ห่างหายไปนานจากการถ่ายทอดประสบการณ์รันทดเอ๊ยไม่ใช่ประสบการณ์อันมีค่าของผู้เขียนเอง เนื่องจากวุ่นและลุ้นอยู่กับการสอบหัวข้อและเค้าโครงวิทยานิพนธ์อยู่ค่ะ ตอนนี้กำลังให้ผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบคุณภาพของเครื่องมืออยู่ค่ะ และอาศัยช่วงชุลมุนมาถ่ายทอดประสบการณ์อันน่าสะพรึงกลัว ตื่นเต้น ลี้ลับ สนุกสนาน เศร้าเป็นบางครั้ง ผู้อ่านอาจตกใจและตั้งคำถามกับตัวเองว่า มีแบบนี้ด้วยหรือ มีแน่นอนค่ะ โดยเริ่มจากการฝึกภาคทฤษฎีก่อน FA (Flight Attendant) จะต้องมีคู่มือปฏิบัติการบิน (รักษาเท่าชีวิต) และเรียนกับครูที่ชำนาญการในแต่ละด้าน ที่สำคัญเรียนจบปุ๊บ สอบปั๊บ สิ่งที่น่าสะพรึงกลัวก็เริ่มขึ้นแล้วใครสอบตก ก็ต้องเรียนซ้ำและสอบใหม่จนกว่าจะผ่าน เรียนทฤษฎีจบ ปฏิบัติต่อ สอบไปยิ้ม ไป โอ้โห!!!! อาชีพนี้ ยิ้มเท่านั้นที่จะสอบผ่านปฏิบัติไปได้ ผู้เขียนและเพื่อน ๆ ได้คุยกันว่า ต่อไปเราคงพูดไปยิ้มไป แล้วก็จริง ๆ ด้วย ครูที่สอนบุคลิกภาพได้สอนเวลาที่เราพูดคุยกับใครนั้น นอกจากจะต้องมองตาคู่สนทนาแล้ว เวลาพูดเราก็ต้องยิ้ม ก็โอเคนะ แต่ที่สำคัญ ดวงตาเราก็ต้องยิ้มด้วย เอาล่ะซิ ฝึกอีกแล้ว แต่ก็ได้ผลนะคะถ้าฝึกบ่อย ๆ จะเคยชินไปเอง จนทุกวันนี้เวลาสอนนักเรียนบ้าง นักศึกษาบ้าง ก็จะพูดไปยิ้มไป ดวงตาก็ยิ้มไปเองด้วยอัตโนมัติ นี่ก็เป็นอีกข้อดีข้อหนึ่งที่เอามาประยุกต์ใช้กับอาชีพครูได้สำหรับผู้เขียน เหนื่อยมากค่ะกว่าจะได้ประดับปีก นี่ขนาดยังไม่ได้ขึ้นบินนะคะ แต่ตอนนี้ท่านผู้เชี่ยวชาญเรียกผู้เขียนเหมือนจะมีคำถามยาก มาถามผู้เขียน เดี๋ยวมาเขียนต่อนะคะ
มาให้กำลังใจนะคะ..สู้สู้ค่ะ..สู้ตายจ้า
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณค่ะ พี่add อาจารย์ขจิต และพี่ครูคิมนะคะ
ที่แวะเข้ามาอ่านและเป็นกำลังใจให้น้องมุกค่ะ
น่าสนใจครับ
แม้ในสายการบิน low cost
ผมก็สังเกตได้ถึงรอยยิ้มของพนักงานทุกคนบนเครื่อง
และเอาใจใส่ผู้โดยสารอย่างดี
เป็นกำลังใจให้ครับ
มาตามสายค่ะ น้องมุก
ครูต้อยเคยอ่านบทความของน้องมุกแล้ว มีแนวคิด และเป็นประโยชน์มากค่ะ
น้องฟ้านี่คะ..........ทุกอย่างต้องสมบูรณ์ จริงแมะ 555+
โชคดีค่ะ ดูแลสุขภาพด้วย อากาศแปรปรวน ...
ขอขอบคุณ คุณBlue dust คุณครูต้อยมากค่ะที่แวะมาทักทาย
อาจารย์ขจิตค่ะ โรงเรียนนี้น้องมุกไม่เคยไปค่ะ ไกลมาก มาก มาก
น่าจะใกล้ดรีมเวิลด์ หรือเปล่าค่ะ