พ่อ...กลับบ้าน
บ้าน...ปัตตานี
ปีนี้ฉันไม่ได้กลับที่บ้านปัตตานีนานหลายเดือนแล้ว ด้วยเหตุปัจจัยที่เกิดขึ้น หลายๆ อย่าง
แต่ฉันได้พบกับพ่อแทบทุกเดือนตั้งแต่ต้นปีมานี้เพราะ พ่อมีนัดกับหมอที่ต้องมารักษาตัวและฉีดยาต่อเนื่องเป็นประจำ
เรานัดเจอกันที่ กรุงเทพรถไฟสายใต้และ สายอีสานมาพบกัน
การได้เจอกับพ่อแทบทุกเดือนทำให้ฉันไม่ค่อยว้าเหว่สักเท่าไหร่ รอว่าอีกเดือนก็ได้เจอพ่อแล้ว...
การมาของพ่อทุกครั้ง มักจะมีของมาฝากลูก ๆ ติดไม้ติดมือมาด้วยเสมอ
ถ้าไม่ใช่ผลไม้จากที่บ้าน ก็จะเป็นผลไม้ที่ซื้อมา จนบางครั้งเราเองรู้สึกสะท้อนใจ
ทำไมพ่อต้องเหนื่อย ทำไมพ่อต้องเป็นฝ่ายเดินทาง แต่พ่อก็ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อยให้ได้ยิน
ไม่เคยเรียกร้องหรือบังคับให้ลูก ๆ อย่างฉันต้องทำอะไรให้
ฉันต้องมาถามตัวเอง ว่าทำไมฉันต้องให้พ่อเหนื่อย ทำให้พ่อต้องเดินทาง ถ้าฉันอยู่บ้านคงช่วยอะไรพ่อได้มากมายกว่านี้
ระยะหลัง หมอนัดพ่อ 2 เดือนครั้งเพราะอาการของพ่อดีขึ้น
ส่วนฉันจะได้เจอพ่อในความถี่น้อยลงกว่าเดิม...
คิดถึงพ่อ
พ่อหิ้วกระเป๋า..กลับบ้าน และก็ยังมีรอยยิ้มให้ฉันอยู่เสมอ
และฉันก็แยกจากพ่อ ที่สถานีรถไฟ เหมือนอย่างเคย ทุกครั้ง
ความเห็น (5)
สวัสดีคะมาเป็นกำลังใจให้คนรักพ่อ คนพ่อป่วย
คนใจเดียวกันค่ะ
"ถ้าฉันอยู่บ้านคงช่วยอะไรพ่อได้มากมายกว่านี้ "
อยากย้ายกลับบ้านแล้ว
สู้ๆนะคะ
- แก้ไขค่ะ เป็นกำลังให้คุณพ่อและคุณหนูปรีดานะคะ
- แก้เป็น เป็นกำลังใจให้คุณพ่อและคุณหนูปรีดานะคะ
สวัสดี หนูปรีดา
คนเป็นพ่อแม่ ก็เป็นเช่นนี้แหละ
อยากให้ลูกสบาย..(ไม่ลำบาก)ยอมเหนื่อยเองทุกอย่าง
มั่นดูแล ถามข่าวคราว (โทร)ท่นก็เป็นสุข(ใจ)แล้ว
ขอบคุณมาก
สวัสดี หนูปรีดา
คนเป็นพ่อแม่ ก็เป็นเช่นนี้แหละ
อยากให้ลูกสบาย..(ไม่ลำบาก)ยอมเหนื่อยเองทุกอย่าง
มั่นดูแล ถามข่าวคราว (โทร)ท่นก็เป็นสุข(ใจ)แล้ว
ขอบคุณมาก