เวลาที่หายไป(ไหน)

     เช้านี้จะบอกว่าอาจจะดูซีเรียสไปนิด เมื่อผมบันทึกเรื่องนี้ เพราะผมพยายามที่จะตกผลึกเขียนหลายครั้งแล้ว แต่ไม่สำเร็จสักที ผมตอบตัวเองบ่อย ๆ ว่า “เวลาอ้างอิง หรือ เวลาสัมพัทธ์” ที่แท้จริงแล้วคืออะไร ก็ได้คำตอบโดยสรุปว่าน่าจะเป็น “เวลาของชีวิต” ฉะนั้นผมไม่เชื่อว่า ทุกคนเกิดมามีเวลาเท่ากัน โดยการอ้างอิง หรือ เป็นเวลาชีวิตสัมพัทธ์

     “เวลาชีวิต” เราแต่ละคนมีไม่เท่ากันแน่ ๆ แต่ในแต่ละคน “เวลาชีวิต” เป็นเวลาที่มีปริมาณแน่นอนมีจุดสิ้นสุดแน่นอน รู้ได้ล่วงหน้าว่า “เวลาชีวิต” เหลือเท่าไหร่ หากเมื่อรู้จักชีวิตว่าจะดำรงอยู่ถึงเมื่อไหร่ “เวลาชีวิต” ไม่ใช่อายุ เพราะอายุเป็นเพียงสัญลักษณ์บอกตัวตนอย่างหนึ่ง และเป็นเศษเสี้ยวหนึ่งของ “เวลาชีวิต” เท่านั้น อายุคือเวลาอ้างอิงบนโลกที่ใช้นับเมื่อเริ่มเกิดเหตุการณ์...ถึงขณะนับ หรือ...ถึงจุดอ้างอิงหนึ่งของเวลา อายุจึงนับได้ตามการอ้างอิง จะนับถึงอดีต ปัจจุบัน หรือในอนาคตก็นับอายุได้ แต่เวลาชีวิตนับไปถึงอนาคตไม่ได้ และนับได้มาถึงขณะนับเท่านั้น ที่สำคัญนับได้เพียงว่า “หายไปเท่าไหร่” แต่ไม่สามารถนับว่ามีเท่าไหร่ หรือได้มาแล้วเท่าไหร่  เชื่อว่าผมเขียนบันทึกนี้แล้วอ่านไม่ค่อยเข้าใจ เพราะการสื่อความหมายอย่างที่ผมเข้าใจไม่น่าจะดีนัก

     เมื่อเราบอกว่าเวลาเป็นทรัพยากร เวลาก็คือโอกาส แต่โอกาส จะไม่ใช่เวลาทั้งหมด โอกาสคือความเป็นไปได้ที่จะเกิดเหตุการณ์ อย่างเป็นธรรม หรือมีโอกาสเกิดได้เท่า ๆ กัน (เป็นข้อสมมติ เมื่อจะพูดถึงโอกาส) หรือเมื่อเราหยิบยื่น เพื่อให้โอกาสแก่สิ่งใด นั้นคือการเลือกเพื่อเบี่ยงโอกาส โดยได้พยายามให้เกิดขึ้นในสิ่งที่ตั้งใจไว้ ฉะนั้นการให้โอกาส หากด้วยใจอันบริสุทธิ์ ก็เพียงเพื่อการจัดการกับแรงเบียดอะไรสักอย่างในความพยายามที่จะรักษา “สมดุล” แห่ง “โอกาส” ที่มีโอกาสเกิดได้เท่า ๆ กันไว้ เวลาที่ใช้เพื่อการดังกล่าวเกินจากที่ควรใช้โดยปกติ ย่อม “เป็นเวลาที่หายไป” ส่วนหนึ่งด้วย

     เมื่อคนเราเกิดมาแล้วต้องรับผล...จากธรรมชาติ จนต้องพิกลพิการ ไม่สมประกอบ ไม่สมบูรณ์ “เวลาชีวิต” จึงหายไป หายไปโดยไม่ได้ทำตัวเอง แต่ (ธรรม)ชาติ ได้กำหนดไว้ว่าให้หายไปเท่าไหร่ แต่ใช่ว่าจะไม่ได้กลับคืนมาเลย จะได้กลับคืนมาก็ได้ ด้วยการใช้เวลาชีวิตของคนอื่น ช่วยเฉลี่ยคืน คนอื่นที่ว่าก็จะสูญเสียเวลาชีวิตไป(บ้าง) ในฐานะผู้ให้ แต่คนที่ได้รับย่อมได้เวลาชีวิตกลับมามากกว่าเวลาชีวิตที่ผู้ให้เสียไป

     บางคนเกิดมาสมบูรณ์ เพียบพร้อม ก็มีเวลาชีวิตหายไปได้ หายไปเพราะทำตัวเอง หายไปเพราะไม่ใด้ใช้เวลาชีวิตได้ หรือใช้อย่างไม่อิสระ เวลาของชีวิตที่จะไม่หายไปเลย คือ “ชีวิตที่อิสระ” ซึ่งในสังคมนี้ ไม่มีทางที่เป็นไปได้จริง จึงพยายามบอกว่าเมื่อเกิดมาพร้อมเวลาของชีวิตที่แน่นอน ทุกคนจะเริ่มนับเวลาของชีวิตที่เสียไปได้ แต่จะนับเวลาชีวิตที่ได้รับเพิ่มมาใหม่ไม่ได้ เพราะเงื่อนไขของสังคมและความเป็นมนุษย์ที่เราต้องยอมรับ โดยหลักสำคัญคือ การเฉลี่ยเวลาชีวิต ให้กันและกัน เวลาของชีวิตของแต่ละคนจึงต้องเสียไป แต่เราจะได้ความเป็น “มนุษย์” ที่หลุดพ้นจากความเป็น “คน” มากขึ้น เราเรียกเวลาชีวิตที่เสียไปเช่นนี้ว่าเป็น “เวลาชีวิตที่มีคุณค่า มีคุณภาพ ในความเป็นมนุษย์” กลับกันหากใครได้ใช้เวลาของชีวิตตนเองไปเพื่อทำลายเวลาชีวิตของคนอื่น ไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม เราก็จะเรียกเวลาชีวิตที่เสียไปเช่นนี้ว่าเป็น “เวลาชีวิตที่ไร้คุณค่า ขาดคุณภาพ ในความเป็นมนุษย์”

     “เวลาของชีวิต” จึงเป็นสมบัติส่วนตัว เป็นเรื่องที่อิสระ หากแต่เราจะใช้เวลาชีวิตเพื่อยกระดับความเป็นคนสู่ความเป็นมนุษย์ หรือจะกลับกัน ก็อิสระแก่ตัวตน...ตนเอง เวลาชีวิตที่หายไป (เชิงสัมพัทธ์) คือเวลาชีวิตที่ถูกใช้ไปเพื่อเบียดขืนอะไรบางอย่าง...อย่างไม่อิสระ หากถูกใช้ไปอย่างเป็นธรรม(ชาติ) จะไม่เรียกว่าหายไป แต่จะเรียกว่าถูกใช้ไปตามปกติที่ธรรม(ชาติ)กำหนด นับตั้งแต่เมื่อครั้งถือกำเนิดมา การหายไปก็เป็นเรื่องของธรรม(ชาติ) แต่หากว่าหายไปเพื่ออะไร และได้ให้อะไรตอบแทนกับ “ชีวิต” ที่เป็นเจ้าของ “เวลา” ที่แท้จริง

[Dr.Ka-poom]

หากเวลาคือโอกาส
การมีชีวิต..ที่มีลมหายใจ..แห่งคุณค่า.."ชีวิต"
คือ..การให้ "โอกาส"..แก่ตน..
ที่"ตน"...ที่จะหยิบยื่น "โอกาส"..ให้ชีวิต

[ขจิต ฝอยทอง]

• เวลาของคนเราไม่เท่ากันจริงๆ
• ทำอย่างไรเราจะนำมาเวลาที่มีอยู่ให้เป็นประโยชน์ต่อสังคมต่อคนรอบข้าง
• ขอบคุณมากครับพี่ที่ทำให้เห็นคุณค่าของเวลา

[naigod]

"เวลา" เป็น "สมมติ" อย่างหนึ่ง อยู่ที่เราจะตีค่าตีความหมายอย่างไร..

บางคน "เวลา" มีคุณค่ามากแต่บางคนไม่..

แต่ "เวลา" มันก็เดินไปเรื่อยๆ ไม่เคยหยุด..

[ชายขอบ]

Dr.Ka-poom

     "เวลา" ไม่ไม่ได้หายไปไหน ผ่านไปแล้วก็จะมีมาใหม่ เท่าเดิม แน่นอน ไม่เคยเปลี่ยนแปลง โอกาสใด ๆ ...คือ เชตย่อย (Subset) ของ ทางเลือก (Choice) ที่เป็นไปได้ทั้งหมด และทางเลือกทั้งหมดที่มีอยู่ คือ ชีวิต เมื่อเลือกทางใดทางหนึ่งแล้ว (จะต้องเลือกได้ทางเดียวในหนึ่งเหตุการณ์เสมอ) เราก็จะเสียโอกาสกับสิ่งที่ไม่ได้เลือก และเราก็จะต้องใช้เวลา รวมถึงเวลาชีวิต กับสิ่งที่ได้เลือก แต่เวลาย่อมได้มาใหม่เสมอ...ส่วนเวลาชีวิตจะเสียไป จะได้อะไรมาแทนก็ขึ้นอยู่กับทางเลือกที่เลือกนั้น เวลาชีวิตจะได้มีได้กลับมาทดแทน นอกจากจะได้จากการแบ่งปัน เฉลี่ยคืน ซึ่งเป็นเวลาชีวิตเสมือน ไม่ใช่เวลาชีวิตที่แท้จริง

[ชายขอบ]

คุณขจิต ฝอยทอง และคุณดอกหญ้า

     เวลาชีวิตของคนเราไม่เท่ากันจริง ๆ ส่วนเวลา (เฉย ๆ) เป็นสิ่งที่มีไม่หมด เป็นสิ่งเดียวมั้งครับ

     ทำอย่างไรเราจะนำมาเวลาที่มีอยู่ให้เป็นประโยชน์ต่อสังคม ต่ออคนรอบข้าง อันนี้แหละครับโจทย์ แต่ผมก็ยังมองว่าเพื่อตัวเองอยู่ดี เพราะต้องชอบที่จะทำ จึงทำตามใจชอบได้ดี และมีความสุขไงครับ ตรง "เพื่อความสุข" ที่บอกว่าเพื่อตัวเองอยู่ดี

     ยินดีครับที่ได้เข้ามา ลปรร.กัน

[ชายขอบ]

คุณ naigod

     "เวลา" เป็นสิ่งสมมติ คงหมายถึงคำว่าเวลาสัมพัทธ์ แต่หากตัวเวลาเนื้อ ๆ หรือเนื้อแท้ หาได้เป็นสิ่งสมมติไม่ จะเรียกเสียใหม่ยังไงก็ได้ แต่มีอยู่จริงเป็น Truth หาใช่ว่าเป็นเพียง Reality ไม่ เช่นเดียวกับ "เวลาชีวิต"

[DN เอ]

     พี่ครับ ผมคล้อยตามพี่ไปเลย แต่เหมือนยังไม่หมดจด เข้าใจไม่ค่อยหมด หรือว่าผมโฮ่ แฮะ

[ชายขอบ]

น้อง DN เอ

     ไม่เคลียร์ตรงประเด็นไหน ขอเชิญปุสฉามาได้เลยครับ ด้วยความยินดี

[ไร้นาม]

มีเวลาเหลือเฝือสำหรับการอ่านเรื่องราวของคุณชายขอบ

แต่มีเวลาน้อยสำหรับไปอาบน้ำ(ตัวเอง)

ดูเหมือนว่าหน้าปัดนาฬิกาจะใหญ่ไม่เท่ากันมั้ง...เวลาเลยต่างกัน

 

[Dr.Ka-poom]

เวลาของชีวิต (Life Time)...

บางครั้งเป็นสิ่งที่เราต้องทบทวน
ในช่วงชีวิต...เวลาของชีวิต...เรามักลืมที่จะ"นิ่ง"เพื่อคิดถึงสิ่งที่ผ่านพ้นไป
และกำลังผ่านพ้นไป...เราใช้เวลาอย่างไรกับเวลา..เฉกเช่นนี้
เคยหยุด..ที่จะถามตัวเองหรือไม่ว่า..."เวลา"ชีวิตดังกล่าว
ให้คุณค่าอะไรเราบ้าง..มากน้อยแค่ไหน
แต่เรามักที่จะเลือกพร่ำเพ้อ...ถึงปริมาณแห่งเวลา...มากกว่า"แก่น"...ของเวลานั้น
หาก ณ วันนี้..เราได้"นิ่ง"...ทบทวน..แห่งเวลานี้..
เรา..อาจ..ได้"โอกาส"...แห่งการใช้ "เวลา" นี้..
อย่างใจที่เรา...อยากจะใช้

[ชายขอบ]

     ชอบจังครับ อ่านต่อที่นี่เลย นิ่งทบทวน "เวลา" โดย Dr.Ka-poom

[ชายขอบ]

คุณไร้นาม

     เวลาที่เหลือเฟือที่จะอ่านบันทึกผม...หมายถึงค่อยอ่านพักไว้ก่อน...เพราะปวดหัว ใช่ไหม...ยิ้ม
     เวลาที่ต่างกันเพราะหน้าปัดนาฬิกาไม่เท่ากัน (ด้วยเหรอ) จินตนาการตามไป แล้วเราไม่เอานาฬิกามาทำร่มกันหรือครับ...ยิ้มเยอะ ๆ เลย

[ชายขอบ]

Dr.Ka-poom

     เวลา"ชีวิต" ให้คุณค่ากับชีวิตตน อย่างไร
     ในห้างเวลาที่ผ่านมาต้องทบทวน เพื่อวันใหม่
     เวลา"ชีวิต" ยังเน้นว่าเป็นอิสระแก่ชีวิต และพอใจแก่ตนเอง
     เวลา"ชีวิต" เป็นของเรา สุดแท้แต่เราจะเลือกใช้เพื่อชีวิตเรา
     หรือเพื่อแบ่งปันแก่ชีวิตใคร

[ชายขอบ]

คุณดอกหญ้า

     อยากหยุดอะไรหยุดได้ แต่จะหยุดเวลาไม่น่าได้ แม้จะหยุดเวลาชีวิตได้ ก็ไม่ควร เพราะจะทำให้เวลาชีวิตคนอื่นหายไป ขอให้ได้ทบทวน ลองอ่านจาก บันทึกนี้ และ นิ่งทบทวน "เวลา" ต่อกันซ้ำอีกทีเถอะครับ จะมองเห็น

[ไร้นาม]

ตีความแบบคุณชายขอบ คือตีความที่ "คุณภาพของเวลา" แบบคนช่างคิดอย่างคุณชายขอบ

ลองตีความอีกแบบ จะเป็น "ปริมาณของเวลา" แบบคนไม่ชอบคิดแบบคนไร้นาม

นาฬิกาคือเงื่อนไขที่เกิดจากการเรียนรู้ว่า ทุกนาฬิกาต้องมีจังหวะเดินที่ตรงกัน เหมือนที่ทุกคนยอมรับว่า วันหนึ่งมียี่สิบสี่ชั่วโมงว่า reality แต่ the truth ของเงื่อนเวลาชีวิตที่คุณชายขอบกำลังตั้งคำถามคือจังหวะเดิน ใช่ไหม ^___^

ขอยืมร่มนาฬิกาด้วยนะ

 

[ชายขอบ]

คุณไร้นาม สหายข้าฯ

     เมื่อได้ลองเอาเวลาความคิดเรื่อง "เวลาชีวิต" ออกจาก "เวลา" (นาฬิกา)
เราจะพบเห็นว่า "เวลาชีวิต" ในแต่ละท่วงทีจะมีทั้งเร่ง เนินนาบ หรือแม้แต่หยุดนิ่งไปบ้าง
เป็นจังหวะไม่เท่ากัน ไร้ระเบียบ ไร้ทิศทาง แต่จะเข้าสู่สภาวะสมดุล เมื่อหมดเวลาชีวิตลง
ทุกท่วงทีจังหวะเดิน "เวลาชีวิต" นั้นเดินไปเพื่อสู่จุดสมดุล
ที่ "น่ากลัว" แต่จริง ๆ ไม่น่า "น่ากลัว" เมื่อเป็นเรื่องจริง (truth)

     หากแต่นาฬิกา เครื่องมือบอกเวลาอ้างอิง จักต้องเรียบ ๆ สม่ำเสมอ เป็นจังหวะ (หากไม่เสีย)
แม้แต่จะเดินเพื่อบอกเวลา...ก็ยังต้องบังคับให้เรียบ ๆ สม่ำเสมอ เป็นจังหวะ ไร้อิสระ และอึดอัด
โกรธเอาอีกหากเผลองีบ พักผ่อนบ้างเพราะเหนื่อยล้า บางทีโยนทิ้ง ไปจัดหามาไว้ใหม่ (ใจดำ)
หรือคิดจะเอามาทำร่ม นี่ร้ายใหญ่ ช่างใจร้าย คิดจะใช้มากเกินไป  ยิ้ม...ยิ้ม

     หากเพียงแต่สมมติ จึงสมมติเป็นอะไรก็ยังได้ แม้แต่จะให้เป็นร่ม
เมื่อไม่เชื่อใจ (นาฬิกา) ก็ยังแหงนหน้ามองตะวันเพื่อตรวจสอบ
หรือการกำหนดให้ 1 ปีมีกี่วัน...กี่นาที, 1 นาที มีกี่วินาที,...
ก็อ้างอิงจากความคงที่ที่เป็นมาตรฐาน (โลกเคลื่อนที่, ดวงจันทร์เคลื่อนที่)
หากลองเปลี่ยนจุดอ้างอิงไปที่ดาวดวงอื่น เท่านี้เวลาที่ว่าก็ไม่เหมือนเดิม (คุณว่าใช่ไหม)
นี่เป็นเวลาอ้างอิง หาใช่เวลาที่ว่า...ไม่

หากว่ายากไป หรือไม่มั่นใจในข้าฯ มิตรของคุณ ก็ขอโทษ
และโปรดอภัย ที่ "คุณชายขอบ" ชอบนำให้เตลิดไปไกล จะได้นำพากลับ

เวลาจริง ๆ โดยเนื้อแท้นะมีอยู่แล้วโดยธรรม(ชาติ) ปริมาณเวลาจึงเป็นเพียงค่าที่สังเกต
โดยนำมาเทียบกับความเป็นมาตรฐานที่คงที่ หาใช้ปริมาณที่แท้จริงไม่
เช่นเดียวกับ "น้ำหนัก" หรือหลาย ๆ อย่างที่ใช้อยู่ จงอย่ายึด...อยู่เลย (ปล่อยอิสระที่จะคิด)
ของจริงที่ว่าเมื่อเราคิดถึง "เวลาชีวิต" เราเลยอึดอัด ขาดอิสระภาพ
เพราะหลงไปว่าเป็นเวลาเหมือนกับที่เราก้มลงดูนาฬิกา
อยากจะเน้นอีกว่า เน้น ๆ หาใช่ไม่ ยังไง ๆ ก็ต่างกัน
หากจะอ้างอิงกันก็จะอ้างอิงจากจุดเกิดและจุดดับของตัวตนได้เท่านั้น

ขอโทษนะครับคุณไร้นาม หากเช้า ๆ จะทำให้หนัก ๆ แต่จริตนี้ก็น่าจะชอบ (กันนะครับ)

[Dr.Ka-poom]

การนึกถึง.."เวลาชีวิต"..บางครั้ง..อาจทำให้เรามีคุณค่า..

ต่อการใช้.."เวลา"มากขึ้นก็ได้นะคะ..."คุณดอกหญ้า"

การปล่อยวางอย่างมีอิสระ...แต่มีคุณค่าทั้งต่อตนและคนอื่นนะคะ

 

[Mr_jod]

เวลาไม่ได้หายไปไหน....แต่เวลาอยู่รอบๆตัวเรา
ทำอย่างไร...ถึงจะใช้เวลาที่มีอยู่....ให้มีค่ามากที่สุด
ยิ่งคิด....ยิ่งยาก...สำหรับการจัดสรรเวลา...

[Mr_jod]

เวลาไม่ได้หายไปไหน....แต่เวลาอยู่รอบๆตัวเรา
ทำอย่างไร...ถึงจะใช้เวลาที่มีอยู่....ให้มีค่ามากที่สุด
ยิ่งคิด....ยิ่งยาก...สำหรับการจัดสรรเวลา...

[ชายขอบ]

คุณ Mr_jod ยอดมนุษย์

     ที่ว่าเวลาไม่ได้หายไปไหน

หายไปกลายเป็นอดีตครับ ต้องอ่านที่บันทึกนี้ วันนี้คืออดีตของพรุ่งนี้

     แต่เวลาอยู่รอบ ๆ ตัวเรา

อันนี้ไม่แน่ใจ แต่หากว่าเป็น "เวลาชีวิต" อันนี้อยู่ในตัวเรา

     ทำอย่างไร...ถึงจะใช้เวลาที่มีอยู่...ให้มีค่ามากที่สุด

คำถามนี้ต้องเน้นว่าเป็น "เวลาชีวิต" ใช่ไหม หากว่าใช่ ขอตอบ...
ว่า..."อิสระ" และ ไร้รูปแบบ
มีแต่...Model ง่าย ๆ พอเป็นแนวสักเล็กน้อย ดังนี้

               การเรียนรู้-ปฏิบัติ-ปัญญา
     "คน" -----------------------------> "มนุษย์"
               การแบ่งปันด้วยเวลาชีวิต

     ยิ่งคิด...ยิ่งยาก...สำหรับการจัดสรรเวลา...

ประเด็นนี้ คือเวลาอะไรครับ หากเป็น "เวลา" เฉย ๆ ก็ไม่ต้องจัดสรร
อ่านตามนี้มีเหตุผลประกอบ...ความจำกัด กับ ความขาดแคลน
หากว่าเป็น "เวลาชีวิต" ก็ไม่ต้องจัดสรร แต่ควรจะได้แบ่งปัน...กันและกัน
ยิ้ม...ยิ้ม อีกทีนะ สุขใจจัง

[ชายขอบ]

คุณ Mr_jod ยอดมนุษย์

     ที่ว่าเวลาไม่ได้หายไปไหน

หายไปกลายเป็นอดีตครับ ต้องอ่านที่บันทึกนี้ วันนี้คืออดีตของพรุ่งนี้

     แต่เวลาอยู่รอบ ๆ ตัวเรา

อันนี้ไม่แน่ใจ แต่หากว่าเป็น "เวลาชีวิต" อันนี้อยู่ในตัวเรา

     ทำอย่างไร...ถึงจะใช้เวลาที่มีอยู่...ให้มีค่ามากที่สุด

คำถามนี้ต้องเน้นว่าเป็น "เวลาชีวิต" ใช่ไหม หากว่าใช่ ขอตอบ...
ว่า..."อิสระ" และ ไร้รูปแบบ
มีแต่...Model ง่าย ๆ พอเป็นแนวสักเล็กน้อย ดังนี้

               การเรียนรู้-ปฏิบัติ-ปัญญา
     "คน" -----------------------------> "มนุษย์"
               การแบ่งปันด้วยเวลาชีวิต

     ยิ่งคิด...ยิ่งยาก...สำหรับการจัดสรรเวลา...

ประเด็นนี้ คือเวลาอะไรครับ หากเป็น "เวลา" เฉย ๆ ก็ไม่ต้องจัดสรร
อ่านตามนี้มีเหตุผลประกอบ...ความจำกัด กับ ความขาดแคลน
หากว่าเป็น "เวลาชีวิต" ก็ไม่ต้องจัดสรร แต่ควรจะได้แบ่งปัน...กันและกัน

          ยิ้ม...ยิ้ม อีกทีนะ สุขใจจัง

[Mr_jod]

ขอบคุณคุณชายขอบ...อย่างมาก...สำหรับ Model ทำให้เข้าใจเรื่องของเวลาเพิ่มมากขึ้น...เวลาชีวิต..ที่อิสระและไร้รูปแบบ...ฉะนั้นจึงอยู่อย่างมีคุณค่า...ปล่อยให้เวลาพิสูจน์ความีคุณค่า...ยิ่งเขียนยิ่งงงเอง...

[ชายขอบ]

คุณ Mr_jod

     เห็นบอกว่าเข้าใจ...แล้วไหง "งง" ได้ล๊ะ

[Dr.Ka-poom]

จากการอ่านหนังสือเล่มหนึ่งบันทึกหน้าสุดท้าย "ปาฏิหาริย์แห่งการตื่นอยู่เสมอ: The Miracle of Being Awake" โดย ติช นัท ฮันห์ ทำให้ย้อนกลับมามองเรื่องเวลาที่อ่านในบันทึก เรื่อง เวลาที่หายไป(ไหน) ของคุณชายขอบ ที่ได้พูดถึง "เวลา" จึงอยากบันทึกในสิ่งที่ get และเพื่อเตือน "สติ"...แก่ "ตน"..

[ชายขอบ]

Dr.Ka-poom

     ได้อ่านและพิจารณาแล้วครับตามที่ Link ไว้ อยากบอกว่าขอบคุณมาก เพราะทำให้ผมต่อติดเติมตาม...เต็ม จากประเด็นนี้ ว่า... สุดท้ายจะจัดการอย่างไรกับ "เวลาชีวิต" ที่มีมาให้แก่เราในแต่ละชีวิต

[ปอม]

       คาดว่า...น่าจะเป็นอาทิตย์อัสดง...ถ่ายที่ไหนคะบรรยากาศชวนให้เหงาดีจัง...ดูแล้วคิดถึงบ้านคุณยายตอนสมัยเราเป็นเด็กๆ...แม่มักจะพาเราไปฝากไว้ที่บ้านคุณยายตอนปิดเทอม(อยู่ริมทะเล...บ้านสะทัง..ซึ่งจะต่างกับตอนนี้มากมายนัก..คุณชายขอบคงรู้จัก)...น่าจะมีภาพชาวประมงกลับจากหาปลาอีกสักภาพนะคะ...ความทรงจำตอนวัยเด็กจะได้หวนกลับมาทักทาย...อีกสักครั้งนึง

[ชายขอบ]

ปอม

     ภาพนี้ใช่เลย ทะเลเดียวกันกับที่สะทัง ที่เห็นคือเกาะสี่-เกาะห้าถ่ายที่เขาชัน เมื่อวันไปทำเวที "พัฒนาทีมสุขภาพเขตเมือง (เทศบาล+รพ.พัทลุง)" เป็ดนั่นก็เป็นในทะเลเดียวกันนี่แหละ แต่คนละช่วงเวลา ใช่นะภาพในตอนเด็ก ๆ เหลือน้อยลงมา เดี่ยวนี้ชายทะเลเปลี่ยนจากที่จอดเรือเป็นร้านอาหาร บังกะโร ฯลฯ คนหาปลามีบ้างแต่ก็เหลือน้อย และมักจะเป็นผู้เฒ่าผู้แก่ เมื่อสอบถามก็ได้ความว่า "ทำงานโรงงานได้แน่นอนกว่า..." แล้วเราจะว่าไง ได้แต่นึกในใจว่าอยากมีสัก 20 มือ 10 หัว (แต่ก็กลัวเป็นทศกัณฑ์ เพราะในใจนึกอยากเป็นพระรามมากกว่า แฮะ!)

[ปอม]

       พรุ่งนี้เช้ากะไว้ว่าจะไปทำบุญที่บ้านคุณยาย(ซึ่งจะไปเป็นประจำทุกปีอยู่แล้ว)...พบปะสังสรรค์กับญาติๆตามธรรมเนียม...แล้วกะว่าช่วงบ่ายๆจะขับรถเลียบริมทะเลไปเรื่อยๆ...ไปทางจองถนน...ถ่ายรูปเก็บไว้...ฟื้นความทรงจำในวัยเด็กซะหน่อย(ดูในภาพแล้วชวนนึกถึงบรรยากาศตอนเย็นที่คุณยายเรียกหลานๆมากินข้าวพร้อมกัน...สงบเงียบ...แต่ไม่เหงา)..คิดถึงขึ้นมาเมื่อไหร่...ก็ยิ้มได้ทุกที...เอ๊! แต่อยากรู้นัก...ว่าทำไมถึงอยากเป็นพระราม?

[ชายขอบ]

     ยิ้ม ๆ จะได้มีหน้าเดียว(เหมือนตอนนี้) ไม่ต้องตีหลายหน้าอย่างที่ (หลาย ๆ คน) นิยมกัน ล้อเล่นน้า...ไม่หรอกแค่เป็นพระเอกใจดีนะ ใครอยากเป็นตัวโกงบ้างล๊ะ แต่เอาเข้าจริง ๆ นะขอแค่คนดีที่ไม่ต้องเป็นพระเอกก็พอ(เพียง) แล้ว ว่าไหม!

[ไร้นาม]

เป็นเกียรติอย่างสูงที่ได้เป็นสหายของคุณชายขอบ

ขอบคุณ

นับว่าโชคดีที่มาอ่านตอนค่ำ เพราะว่าชอบอ่านอะไรที่ "หนัก" ก่อนนอน จะได้ไปทำความเข้าใจในฝันไม่ต้องหมกมุ่นครุ่นคิดตลอดวัน

เมื่อวานดูหนัง The passion of the christ นึกถึงกระทู้นี้แว่บๆ เงื่อนเวลาชีวิตของคนแต่ละคนต่างกันจริงๆ

[ชายขอบ]

คุณไร้นาม

     หากบันทึกนี้ช่วยให้คุณไร้นามนอนหลับดี ผมคงได้กุศลไปด้วย เพราะการกล่อมให้คนหลับได้ เป็นกุศลอันเลิศ (ผมว่าเอง...มั่ว ๆ ไป)

     ยินดีไงครับ "สหาย" พูดได้ในยุคนี้ หากยุคก่อน พูดหลุดออกมาแล้วให้รีบเข้าป่า หากไปไม่ทัน ก็จะลงถังแดง (เรื่องถังแดงนี่ ที่กิ่ง อ.ศรีนครินทร์ มีชาวบ้านได้ทุนวิจัยจาก สกว.ท้องถิ่น รวบรวมศึกษาไว้อยู่นะครับ)

     ดีใจที่ คุณไร้นามได้ดู The passion of the christ แล้วเข้าใจจนนำมาถ่ายทอดไว้ว่า...เงื่อนเวลาชีวิตของคนแต่ละคนต่างกันจริง ๆ

     ขอบคุณสหายไร้นามอีกครั้ง ขอบคุณอย่างแรง ขอบคุณจังหูเหม็ด

[ชายขอบ]

• เมื่อได้พบเจอกับจุดตัดแห่งการไตร่ตรอง
  เราพบว่ามีเวลาที่หายไป (อีกแล้ว)
  อาจจะดูเหมือนเสียใจ เสียแรง
  แต่ได้เรียนรู้ เรียนรู้ว่าเวลาที่หายไป
  ไม่ได้เสียหายอะไร แน่นอนย่อมได้ประสบการณ์
  แม้จะปวดร้าว หนาวสั่น ร้อนรน ไปบ้าง
  ก็ได้รู้ว่าต้องจัดการกับตัวตน หาใช่กับใคร ๆ

[แวะมา]

เวลาชีวิต