"คำประกาศิตโดนโดน: "โง่"..ได้อีก (อาทิตย์ละ 8 วัน)"

เศร้าก็เศร้าว่า..นี่ชั้นโง่ได้ขนาดนี้เลยหรือนี่.. แต่จริงๆ ขำมากกว่า เกิดมาไม่เคยมีใครด่ามาโง่มาก่อนเลยนะเนี่ย..

วันนี้..ตื่นมาแต่เช้าตรู่..นั่งทำงานอย่างขยันขันแข็ง (เนื่องจากเวลาน้อย งานเยอะ ทำอะไรไม่ได้ดีไปกว่านี้.. นอกจาก "จัดแจงเวลาที่เหลืออย่างน้อยนิดให้ดีมากที่สุด", "พยายามปั่นแล้วก็ปั่นงานที่มีอยู่ให้เต็มที่" แล้วถ้าทำไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้ตาย คือ "ทำใจ") ทีแรกก็เข้าใจ (เอาเอง) ว่า.. สมองก็ไบรท์ดี คิดอะไรก็ออก เขียนงานอะไรก็ทำได้เร็วขึ้น วางแผนอะไรก็พอจะลุล่วงได้ประมาณนึง

ไม่นานนัก.. เสียงโทรศัพท์ที่คุ้นเคยดังขึ้น อาจารย์แหวว (บุคคลที่ข้าพเจ้ายกให้เป็นยิ่งกว่า "เจ้านาย" เนื่องจาก she ไม่ได้จ่ายเงินให้ข้าพเจ้าทำงาน แต่สิ่งที่ she ให้มากกว่านั้น ข้าพเจ้าเลยต้องเรียก she ว่า เป็น "เจ้าชีวิต" ล่ะกัน.. ฮึ ฮึ ฮึ!!!) โทรมาจากแดนไกล ถิ่นอีสาน ในขณะที่กำลังอยู่ในที่ประชุม

"คุยได้ไหม..?? เรียนอยู่รึเปล่า??"

(ประโยคเริ่ม..ดูดีทีเดียว)

"เอ็งคิดว่ายังไง..."

(เริ่มโน้มน้าวเรื่องงาน.. จริงๆ ก็สั่งงานนั่นแหละ..)

"แล้วพอเห็นภาพไหมว่าจะมีประโยชน์ยังไง..."

(แน่ะ..เริ่มเอาประโยชน์มวลชนเข้ามาเกี่ยวข้อง..)

แล้วมีหรือที่อย่างข้าพเจ้าจะยอมทำตามโดยดี แบบไม่มีข้อแม้ หรือ คำถาม..!!

"อาจารย์..หนูทำเองไม่ไหวแค่นี้ก็..."

(ข้าพเจ้าเริ่มโวยวายและสาธยายความ..)

"แล้วใครบอกให้ทำเอง..."

(จากน้ำเสียงนุ่มนวล อ่อนโยน พยายามชักจูงใจข้าพเจ้า กลายเป็นน้ำเสียงดุดันขึ้นมาทันที พอข้าพเจ้าเริ่มออกอาการงี่เง่า..)

"อ้าว..ก็ไม่รู้นี่..."

(ข้าพเจ้าชักพาล..)

"ก็เอ็งมัน โง่ๆๆๆๆๆๆๆ..."

โอ้วววววว... โดนคำว่า "โง่" มา 8 รอบ ถึงกับตาสว่างเลยทีเดียว มันเหมือนเป็นเวทย์มนต์อะไรก็ไม่รู้ แต่มันทำให้ข้าพเจ้างงๆ ไปเล็กน้อย พร้อมกับตกปากรับคำ "คุณเจ้าชีวิต" ในทันใด เศร้าก็เศร้าว่า..นี่ชั้นโง่ได้ขนาดนี้เลยหรือนี่.. แต่จริงๆ ขำมากกว่า เกิดมาไม่เคยมีใครด่าว่าโง่มาก่อนเลยนะเนี่ย..

โดยเฉพาะ "โง่" กราดแบบ M-16 แบบนี้.. โดนจริงๆๆๆ

เขียนใน GotoKnow โดย Bongkot Napaumporn
ใน "My STORYTELLING"

คำสำคัญ (Tags): #lesson learned#อาจารย์แหวว

หมายเลขบันทึก: 230254เขียนเมื่อ 17 ธันวาคม 2008 20:12 น. ()แก้ไขเมื่อ 19 มิถุนายน 2012 17:34 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน