เขตแดนแห่งความแห้งแล้ง
ดูท่าช่วงนี้ .. ทุก(ช่วงเย็น) วันจันทร์ พุธ ศุกร์ คงเป็นช่วงเวลาที่บั่นทอน ความรู้สึกดีดี มีกับบ้านหลังเก่า และ พี่น้องสา-สุข ยังไงก็ไม่รู้ ดูเหมือนมันผิดหวัง กับแนวคิดและคนทำงาน มันดูย้ำแย่ >> พิกล เหมือนว่าพื้นแผ่นดินตรงนี้ มันปลูกอะไรไม่ขึ้น ไม่ยั่งยืน ก็เพราะ มันเป็น >> เขตแดนแห่งความแห้งแล้ง
แปลกเนอะ.. ทั้ง-ทั้ง ที่ โลกเรา จำเป็นต้องมี "น้ำ" เป็นส่วนประกอบ ร่างกายคนเราในแต่ละวันก็ขาด "น้ำ" ไม่ได้ ฉันใดฉันนั้น .. การอยู่ร่วม รวมถึงการทำงาน ร่วมกัน "น้ำ" ก็ยังคงเป็นองค์ประกอบสำคัญ นั่นคือ.. >>>> "น้ำใจ"
แต่ที่นี้มันแห้งแล้งอย่างบอกไม่ถูก ไม่มีการผูกมิตร มีแต่การตั้งแง่ ของเธอ ของ ฉัน ไม่มีเลยการพึ่งพาอาศัยกัน แม้แต่เรื่องสาธารณูปโภค เล็ก-เล็ก น้อยๆ ขอถามหน่อยเถอะคะ การ ให้ password วายเลต มันจะสร้างความเสีย หายอะไรกับคุณนักหนา ไม่ได้เจ็บแค้นที่ถูก อ้างนู้นนี้ จนสุดท้าย ได้รับการปฏิเสธ จัง-จัง แต่มันเสียใจ .. นี่หรือคือ คนที่อยู่ในรั้วเดียวกัน และ >> ก็เป็นส่วนราชการหนึ่งที่เราจะต้องประสานงาน + ทำงานร่วมด้วย จะไม่ว่าเลยสักคำ ถ้า สัญญาณไวเลตนั้นเป็นของบ้านพักส่วนตัวของคุณ แต่นี่ไม่ใช่นะคะ แต่เค้าก็ยังแสดงความเป็นเจ้าของ ยึดติด อย่างชัดเจน ทั้งที่..เงินก็มาจากภาษีประชาชน
เราเองขอใช้ก็เพียงเพื่อ เมื่อมีงานเร่งด่วน การศึกษา หรือหาข้อมูล ทางเน็ตมันก็ง่าย และคล่องตัวที่สุด อีกอย่างช่วงเวลากลางคืน เราจะเขียนบันทึกออนไลน์ไว้ ทั้งจากการทำงานและการใช้ชีวิตในแต่ละวัน ไม่รู้ไม่เห็นไม่ทราบ .. ว่า คุณจะมีอำนาจบาทใหญ่มาจากไหน แต่ภาพลักษณ์ ก่อนที่ได้เจอ กับ ช่วงเวลาสั้น-สั้นที่ได้สัมผัสมันช่างแตกต่าง ผิดเองละคะ ที่ ไม่เชื่อคำเตือนเพื่อน >> โอนย้ายเหรอ? ดีซี่ .. เทศบาลตำบลวิชิตเหรอ?? โห้ย..ดีเลย ระบบก็ดี นายกก็เก่ง ชุมชน ก็เยี่ยม >> ติดอยู่อย่างเดียวที่ฉันไม่มีที่พักนะต้องพักที่ชั้นสองของศูนย์สาธารณสุข รั้วเดียวกันกับสถานีอนามัย .. เอ่อ อนามัย นี่นะ จะดีเหรอแก งืม .. ไม่แน่เค้าจะให้ฉันมาทำงานที่นี้เลย >> ;ว้าย .. งั้น ฉันว่า แกลองหาที่อื่นดูมั้ย? อ่าว .. เสียงสนับสนุนชักเบาลง เมื่อรู้ชะตากรรมที่เราต้องมาเผชิญ แล้ววันนี้ก็ได้ เห็นกับตา สัมผัสกับมันจริง-จริง รับรู้ได้เลยว่ามันไม่ธรรมดาเลย แห้งแล้งสุด-สุด ขุด ให้ลึกแค่ไหนก็คงไม่เจอ แน่นอน คำว่า.. "น้ำใจ"
หึ.. พูดไม่ออกจริง-จริงคะ แถมวันนี้งานที่ได้รับมอบหมาย ทำให้เครียดด้วยมั้ง คีย์ ข้อมูลการรักษา ในโปรแกรมHCIS แม่เจ้า .. ทั้งยา อาการ การรักษา ทำเอากระอักเลือด อันที่จริง เราก็ไม่ใช่คนที่ ยอมแพ้ ต่อการทำงาน อะไรง่ายๆ ทุกคนวุ่นวาย ไม่กล้าถาม ต้องโทร ไปปรึกษา แพทย์หญิง เพื่อนสาว ทั้งน้ำตา >> เพื่อนถามว่า .. ไหวเหรอ / คุ้มเหรอ ? มานั่งคีย์ ไม่ใช่ คุ้มเรื่องเงินอะไร แต่คุ้มค่ากับเวลาที่ศูนย์เสียไป ช่วงเวลา สองชั่วโมง เราคีย์ได้ 8 แฟ้ม (แบบมั่วๆ) ด้วยมั้ง หลังจากนั้น ทาง สอ.ก็คงปิดเครื่องแม่ข่าย ก็เลยคีย์ต่อไม่ได้ หยุดไป นั่งทบทวน เราทำอะไรอยู่ แค่เป็นส่วนหนึ่งในการแบ่งเบา ให้เจ้าหน้าที่เค้าหายเหนื่อย แค่นั้นเหรอ? เรียนรู้ เพื่อที่จะไปแบ่งเบา สิ่งที่เค้าคุ้นชินและถนัดอยู่แล้วนี่นะ .. เลยโทรปรึกษา หัวหน้า ( ยอมรับว่า..เครียด จนปวดหัว) >> เดินต่อไม่ถูก .. จริง-จริง >,< นึกถึงคำพูดท่านนายกกรีฑา ที่กล่าวไว้วันนี้ ว่า .. "การพัฒนาคือการทำสิ่งที่ดีอยู่แล้วให้ดีขึ้น"
ดีขึ้น? = เสริมและสร้างสิ่งที่ขาดไปให้สมบูรณ์ขึ้น อย่างที่บอก ที่นี้ .. ให้บริการเหมือนคลินิค นั่งรอ พบหมอ จ่ายยา >> "จบ" แล้วถ้าเราจะมาพัฒนาศูนย์ เรามานั่งคีย์ข้อมูล : ซึ่งเป็นภาระหน้าที่ของ จนท.สอ. งั้นเหรอ >> "ทำไปเดี๊ยวก็ชิน".. แม่เจ้า ถ้าจะต้องอยู่ที่นี้ตลอดจะไม่ว่า มีเวลาให้ได้เข้าศึกษาจะไม่บ่น นี้ก็ไม่เลย .. ปิดทุกช่องทาง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า คิดอะไอยู่ แต่ที่รับรู้คือ .. เราคงเกิดมาใช้ชีวิตบนโลกนี้น้อยเกินไป ยี่สิบห้าปีที่ผ่านเลยยังไม่มีโอกาสได้พบเจอ คนประเภทนี้ แย่หน่อย ที่เราอาจอ่อนแอ > งอแง > ท้อแท้ > แต่ก็คงไม่คิดที่จะถอยนะ .. สงสัยคงต้องเข้าวัดเข้าวาทำบุญซะบ้าง ส่วนบุญจะได้นำพา ให้ออกห่างและอย่าพบเจอคนประเภทนี้เลย .. นี่ไง คนไร้ซึ่งน้ำใจ ไม่มีความเผื่อแผ่ แบ่งแยกและความคิดยึดติดอยู่ในกรอบไว้แค่นั้น
ความเห็น (19)
แวะมาฟังคนบ่นครับ
อิอิ
น้องเปิ้ล สู้ๆนะ เป็นกำลังใจนะน้อง
.
บางเรื่องขอด้วยวาจาไม่ได้ ทำหนังสือราชการขอเลยนะ
สู้ต่อไป วางจะโทรไปเม้านะ
ขอบคุณคะ คุณครูโย่ง ที่แวะมารับรู้เรื่องราว
ขอบคุณคะ ลุง (ตาหยู) ที่แนะนำ เข้าทีๆ แต่
คือเค้าแบ่งแยกมากพี่ ตอนเค้าบอก ก็คือให้ติดใหม่เอง
นู๋ละไม่เข้าใจ อาคารเดียวกัน รั้วเดียวกันแท้-แท้
คิดแล้วเศร้าจัง ใจร้ายที่สุดเลยอ่ะ นู๋ละเชื่อเลย
>,< ไม่เคยพบไม่เคยเห็น
สุด เมืองสีนุ่น rormyen.blogspot.com
เชิญเยี่ยมชมบล๊อก รวมสาระhttp://rormyen.blogspot.com
ขี้บ่นน่ะเราน่ะ แต่ก็ชอบอ่านนะ เพลินดี ทำหนังสือขายได้นะเนี่ย ...
สวัสดีคะคุณอรุฎา นาคฤทธิ์ เราคงรุ่นราวคราวเดียวกัน
มาเติมเต็ม ทักทายให้กำลังใจซึ่งกันและกันในการทำงานคร๊า
เจอมาบ้างหลากหลายรูปแบบ มีบ้างที่ร้องไห้ มีบ้างที่หัวเราะ
แต่ก็ยังบอกกับใจตัวเองเสมอ ว่าต้องสู้ เพื่อ "พ่อกับแม่"
เราคนทำงาน มาเพื่อ "ทำงาน"
สู้ๆและอดทน เพื่ออนาคต น๊าคะ
อำนวย สุดสวาสดิ์
วันนี้ประชุมยุ่งทั้งวัน, แวะมาให้กำลังใจก่อน เดี๋ยวจะมาอ่านครับ
อืม......
ในฐานะเพื่อน (เนื่องจากเพื่อนบอกคนอ่านเยอะของดใช้ภาษากันเองละกันนะ^-^)
และอีกฐานะคือคนนอก แต่เคยมีประสบการณ์เป็นคนในแม้จะช่วงเวลาไม่นานนักก็ตาม
ส่วนตัวแล้วไม่คิดว่านี่จะเป็นปัญหา..
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไวเลต หรือเรื่องรายละเอียดการทำงาน เพราะยังถือว่าเปิ้ลเพิ่งย้ายไปไม่ถึง 3 เดือน ยังคงใหม่(มีนัยนะ) ยังไม่รู้จักทุกคนที่นั่น อย่าว่าแต่ทุกคนที่ใหม่นี่เลยกระทั่งที่เดิมก่อนย้ายมา แม้จะพบเจอกันจนจำหน้า จำชื่อได้ก็ใช่ว่าจะรู้จักกัน จริงมั้ย?
เขตแดนแห่งความแห้งแล้ง?
เรื่องนั้นไว้อยู่ให้ครบ 1 ปี แล้วค่อยดูกันอีกทีว่าจะยังรุ้สึกแบบนี้อยู่มั้ย?
แต่ที่รู้สึกได้ตอนนี้คือ ความไม่มีน้ำใจของเพื่อนร่วมงาน ความไม่ยืดหยุ่นในเรื่องที่ควรยืดหยุ่น และความไม่มีวิสัยทัศน์ของเจ้าหน้าที่ผู้ดูแลเรื่องนี้ ไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบันรวมถึงในอนาคต เราเชื่อว่าข้อมูลเป็นสิ่งจำเป็นในการทำงาน ไม่ว่ามันจะเป็นด้านไหนก็ล้วนแล้วแต่ต้องการข้อมูลในการทำงาน ในการพัฒนางานทั้งสิ้น ถ้าเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลนี้ไม่เพียงพอที่จะเป็นเหตุผลที่ต้องใช้อินเทอร์เน็ต เราก็เห็นตามคุณลุงตาหยูว่าควรทำหนังสือ เพราะดูแล้วคงขุนไม่ขึ้นจริงๆ
อาจมีเหตุผลอื่นที่เค้ามองไม่ถึง คือกลัวว่าจะใช้ประโยชน์จากทรัพยากรของราชการไม่ถูกด้าน ซึ่งอันนี้เป็นสิ่งที่คิดได้คะ แต่คนทำงานน่าจะจัดลำดับความสำคัญ เรื่องงาน หรือเรื่องที่ไม่สำคัญได้แต่อย่างไรเสีย ร่ายยาวกว่านี้ถ้าไม่เข้าใจก็คงเปล่าประโยชน์
เรื่องการคีย์ข้อมูล HCSS อาจเป็นไปได้ว่า ยังจัดสรรงานไม่ลงตัวรออีกนิดทุกอย่างน่าจะดีขึ้น หรืออยากให้เปิ้ลได้ลองทำจะได้รู้ปัญหาจากส่วนที่นี้ก่อนก็ได้ ใจเย็นๆ นะ ^^
สาวถึกหายไปไหน?
ขอบคุณคะ ..
พี่วัฒน์
คุณเทียนน้อย
คุณอำนวย
และเพื่อนอั้ม
>,< ทำได้แค่ ยอมรับชะตากรรม
ปล.ไม่ได้ให้ไปไหน
สาวถึกแค่ตกใจและไม่คิดว่า จะเจอ คนแบบนี้
เป็นกำลังใจครับ
ไม่มีการแข่งขัน ไม่มีพ่ายแพ้ ไม่มีการต่อสู้ ไม่มีการสูญเสีย
ไม่มีความขัดแย้ง ไม่มีการถกเถียง
อย่าใส่ใจไรเลยครับ เรื่องเล็ก น่า
อำนวย สุดสวาสดิ์
- เมื่อวาน โทร. หา น้องเปิ้ล น้องเปิ้ลก็พูดทั้งน้ำตา น้ำเสียงบ่งบอกได้ว่า เป็นอย่างที่เล่าจริงๆ ครับ (ผมเป็นห่วงมาก แต่ก็รู้ว่าคนอย่างน้องเปิ้ลไม่ได้ยอมแพ้อะไรง่ายๆ)
- ผมอ่านแล้ว ก็เห็นด้วยกับน้องเปิ้ลทุกอย่างครับ... และก็เห็นด้วยกับอั้มที่ว่า เราอาจจะยังใหม่กับงานใหม่ก็ได้ ลองดูสักระยะ (คงไม่นาน) ก็คงพอประเมินได้ว่า งานที่เขาให้เรามาช่วยนั้น มันได้ช่วยเขาจริงหรือเปล่า? มันช่วยเขาแต่เราแย่ก็คงไม่ไหว ...มันควรที่จะพัฒนาไปพร้อมๆ กัน เพื่อให้เกิดประโยชน์จะดีกว่า
- อีกทั้ง น้องเปิ้ล มีความสามารถและประสบการณ์มากมาย ซึ่งน่าเสียดายมาก ถ้าให้แค่มานั่งคีย์ข้อมูล (เป็นเจ้าหน้าที่บันทึกข้อมูลแค่นี้)
- เรื่องโปรแกรม HCIS ไม่ใช่เรื่องยากครับ ...แต่ที่ยากคือการเรียนรู้ระบบงานของเขา ก็อย่างที่น้องเปิ้ลว่า ถ้าสิ่งไหนที่เขาทำดีอยู่แล้ว ให้เขาทำเองไม่ดีกว่าหรือ? ...เราเข้าไปพัฒนาในส่วนขาด และเรามีความถนัดมันจะดีกว่ามากๆ
- ขอให้ "คิดดี ทำดี" อย่างที่น้องเปิ้ลได้ปฏิบัติตลอดมา เป็นเกราะป้องกันตนเอง ให้สู้ต่อไปนะครับ ผมเชื่อว่าความคิดและอุดมการณ์ที่เราได้รับการปลูกฝังมาจากวิทยาลัยการสาธารณสุขสิรินธร จังหวัดยะลา และผ่านการอบรมฯ ผ่านกระบวนการทำงานมาไม่น้อยกว่า 3 ปี ...น้องเปิ้ลจะได้มีโอกาสแสดงศักยภาพอย่างเต็มที่ เพื่องานสุขภาพชุมชน อย่างแท้จริง ...ไม่ใช่อย่างที่เป็นอยู่ ที่แค่พบหมอจ่ายยา แน่นอน
- รักและเป็นห่วง และเป็นกำลังใจให้เสมอ แม้ระยะทางจะไกลมากขึ้นครับ (อิอิ)
โลก ยังเต็มไปด้วยพื้นที่แห่งรอยยิ้ม ..
ช้าเร็ว เราย่อมพบพานในสิ่งนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย..
....
แวะมาให้กำลังใจ ครับ
เพิ่งมาอยู่เอง นี่แค่จิ๊บๆ วันหลังอาจจะมีเรื่องอะไรเยอะกว่านี้ก็ได้ ที่ผ่านมาอาจจะไม่เคยเจออะไรแบบแรงๆ นี่คือโลกแห่งความเป็นจริงที่เธอจะต้องเจอนะ คิดเสียว่าเป็นบททดสอบให้เราได้ฝ่าฟันสิ HCIS เหรอ ไม่เคยได้จับมานาน แต่ไม่เป็นไร ชั้นซะอย่างลองทำซะ ห้าครั้ง หกครั้ง เด่วก็ได้ เด็กๆ อินเตอร์เน็ตเหรอ ไม่ได้ก็ช่างมัน ต่อเองก็ได้ เร็วกว่าอีกต่างหาก ตอนนี้เราก็อยู่แบบเงียบๆไปก่อน เมื่อถึงเวลาที่โอกาสกลับมาเป็นของเรา วันนั้นเราจะภูมิใจว่า เออ เราผ่านมาได้ด้วยเนอะ ไอ้เืรื่องเฮงซวยต่างๆ ก็ไม่มีใครทำอะไรได้ตั้งแต่เกิด แล้วก็ไม่มีใครได้อะไรมาครบสมบูรณ์ทุกอย่างตั้งแต่แรกหรอก เน็ตที่เราใช้อยู่นี่ เราก็ต่อสู้ขอเปิด ซื้อสายมาต่อเอง ไม่ได้บ่นให้ใครฟัง พอได้มาก็ภูมิใจ หุหุหุ ฝีมือกรูทั้งนั้น
ผีเสื้อขาว สวนดอกไม้
มีบางสิ่งบางอย่างที่พลาดไป สำหรับน้องสาวที่อ่อนแอ กับคำว่า "เขตแดนแห่งความแห้งแล้ง"
ทุกอย่างมีเหตุจึงมีผล จงมองแต่ส่วนดี ไฟจะไม่ไหม้เผาตน โลกจะสวยงามหากเราวางมันลงเสียบ้าง ทุกอย่างล้วนมีสองด้านตรงข้ามกัน ดำหรือขาว มืดหรือสว่าง อยู่ที่ทำและคิด ผีเสื้อขาว สวนดอกไม้จะเฝ้ามอง ความสวยงามของเขตแดนแห่งความแห้งแล้ง
ขอบคุณ สำหรับ mr. สุมิตรชัย คำเขาแดง
อาจารย์แผ่นดิน แมงปอ เพื่อนเส็ง
และ คุณผีเสื้อขาว สวนดอกไม้
อันที่จริงมันก็ไม่สาระ
ที่จะเอามาใส่ใจอะไร
หร้อกคะ และ ณ เวลานี้ก็
ได้เรียนรู้แล้วว่า .. มันแห้งแล้ง
มาตั้งนาน แสนนาน จนเขียน
"บันทึก" ไม่ใช่แค่เราขึ้นมา ..
ไม่แน่ใจนะคะ ว่า.. ไฟมันจะไหม้เผา
ตนหรือไม่ แต่ท่องไว้ในใจเสมอ
ทำดีต้องได้ ^^
อำนวย สุดสวาสดิ์
- แวะมาเติมเสริมกำลัง "ใจ" ครับ
ขอบคุณทุกคนจริงๆ ที่เข้ามาเติมคุณค่า และพลังให้กับชีวิต ^^
ยังมีอีกมากมายที่เราจะต้องเรียน อย่าไปหาปัญหาเพระจะมีปัญหาให้เราแก้ตลอด จงค้นหาสิ่งที่ดีๆในองค์กรแล้วทำต่อไป เป็นกำลังใจครับ
ตามมา เติมเต็มกำลังใจ ^__^