เส้นทางเมี่ยง-ชา "ศรีนาป่าน-ตาแวน" ตอนที่ ๔
เมี่ยงกับเศรษฐกิจชุมชน
“ข้าวเสี้ยง เมี่ยงป่ง” เป็นคำพูดที่สืบทอดต่อกันมานับแต่บรรพบุรุษ ความหมายคือ เมื่อข้าวที่ปลูกไว้กินหมดแล้ว จะเป็นช่วงเวลาของเมี่ยงออกยอดเก็บขายแลกเงิน นั่นหมายถึงความสำคัญของเมี่ยงนั้นไม่ได้น้อยไปกว่าข้าวเลย คนในอดีตจะปลูกข้าวไว้กิน ส่วนเมี่ยงปลูกไว้ขายเพื่อมีเงินทองใช้ในครอบครัว
เมี่ยงจากศรีนาป่าน-ตาแวน เคยเป็นเครื่องบรรณาการเจ้าผู้ครองนครน่านติดต่อกันมานานหลายร้อยปีกระทั่งในทุกวันนี้ พ่อค้าแม่ค้าเมี่ยงเจ้าใหญ่ ๆ ในตลาดเมืองน่านก็ล้วนเป็นคนจากหมู่บ้านศรีนาป่าน-ตาแวน นอกจากนั้นหมู่บ้านนี้ยังเป็นแหล่งผลิตใบเมี่ยงป้อนตลาดเมืองแพร่ด้วย
การเก็บเกี่ยวเมี่ยง
สามารถเก็บได้ ๔ รุ่นต่อปี คือ
รุ่นที่ ๑ เก็บเกี่ยวปลายเดือนพฤษภาคม – ต้นเดือนมิถุนายน
รุ่นที่ ๒ เก็บเกี่ยวเดือนกรกฎาคม
รุ่นที่ ๓ เก็บเกี่ยวปลายเดือนสิงหาคม – ต้นเดือนกันยายน
รุ่นที่ ๔ เก็บเกี่ยวเดือนพฤศจิกายน (เมี่ยงเหมย คือ ถ้ามีความชื้นในอากาศก็จะให้ผลผลิตในช่วงนี้)
ตลาดเมี่ยง
ในการค้าขายเมี่ยงจะมีอยู่ ๒ ลักษณะ คือ ในหมู่บ้าน และตลาดนอกหมู่บ้าน
ราคาเมี่ยง
๑. เมี่ยงนึ่ง (เมี่ยงที่ยังไม่ผ่านการหมัก) ในหมู่บ้านราคากำละ ๓.๒๐ บาท
๒. เมี่ยงหมัก (พร้อมที่จะนำมาทำเมี่ยงอมแล้ว) ในหมู่บ้านราคากำละ ๔ บาท ส่วนตลาดในเมือง ราคากำละ ๕ บาท
ขอขอบพระคุณ
แกนนำศูนย์บริการท่องเที่ยวเชิงเกษตร ตำบลเรือง ทุกท่าน ที่เอื้อเฟื้อข้อมูล
ความเห็น (1)
- ดีจงเลยครับ
- ได้ความรู้มากๆๆ
- แต่อยากเห้นภาพด้วยครับ
- รอดูนะครับ