กวีวรรคทอง (๗๓) ลำนำใต้สำนึก
แม่จ๋า....
ลูกร้าวรอนอ่อนล้าเหนื่อยสาหัส
ไร้เรี่ยวแรงแข่งสร้างหนทางลัด
เช่นฝูงสัตว์ สังคมสั่งสมยื้อ
แม่จ๋า...
อยากถามว่าชีวิตลูกผิดหรือ
อ่อนฝีปากมากมีแต่ฝีมือ
กับความซื่อซึ่งใครเขาไม่มอง
แม่จ๋า...
วันเวลาลึกล้นความหม่นหมอง
พวกหิวหื่นตื้นต่ำจึงลำพอง
ลูกจึงต้องตกต่ำเพียงลำพัง
จาก ลำนำใต้สำนึก
คมทวน คันธนู
บันทึกหลังบทกลอน
อ่อนฝีปากมากมีแต่ฝีมือ
ประโยคนี้มักจะได้ยินบ่อย ๆ
จากคนที่ไม่มีฝีมือ
คำถามเราทำงานเพื่ออะไรกัน
สำหรับผม ทำงานเพื่อให้งานสำเร็จ
สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้น
เกินคาดเดา อาจเป็นดอกไม้ ก้อนอิฐ หรือฝุ่นสลาย กับสายลม ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะทดท้อใจ
ไม่มีความเห็น