วันนี้ที่สว่างไสว : ความวิไลของเมืองกรุง
วันนี้ที่สว่างไสว : ความวิไลของเมืองกรุง
ย่ำค่ำของวันที่ 2 ธ.ค. หลังพิธีสวนสนามของเหล่าทหารราชวัลลพต่อหน้าพระพักตร์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ อย่างยิ่งใหญ่และสวยงามผ่านไป พร้อมๆกับการยกเลิกการชุมนุมประท้วงของเหล่าพันธมิตร รู้สึกว่าวันนี้ถนนหนทางแม้จะดูไม่ทันสะอาดสะอ้านสวยงามดั่งเทพนิรมิตไว้ก็ตามที แต่ว่าตามสายทางถนนราชดำเนินก็ดูสว่างไสวสวยงามด้วยแสงสีประดับประดาอย่างสวยงาม ต้นมะขามทุกต้นถูกแขวนห้อยไว้ด้วยผ้าสีเหลืองขาวและราวไประยิบระยับตลอดสายทาง
ผมเริ่มออกเดินทางจาหน้ากระทรวงศึกษาธิการที่อันเป็นแห่งทำงานของผมเองหลังจากที่ดูพิธีการอันหาดูได้ยากครั้งนี้อย่างตื่นเต้นเพราะไม่เคยดูมาก่อน ซ้ำร้ายกว่านั้นเป็นประเภทไกลปืนเที่ยงอีกต่างหาก เมื่อเขายิ่งปืนใหญ่สดุดีถึงได้สะดุ้งจนเกือบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่เหมือนกัน ผู้คนในวันนี้แน่นขนัดอยู่ตามสองข้างทางเสด็จโยตลอด แม้ว่าจะไม่ได้เข้าไปสัมผัสกรายใกล้มณฑลพิธีเลยแม้แต่ลมหายใจ แสดงให้เห็นถึงความจงรักภักดีต่อสถาบันพระมหากษัตริย์อย่างแรงกล้า ถึงขั้นมีคนพูดอยู่ข้างหูผมเอง นี่แหล่ะว่า “ฝรั่งมันคงงงน่าดูเนอะ วันเดียวเมืองไทยมีตั้งหลายอารมณ์” ก็เล่นเอาเมื่อวานประท้วงกันแทบเป็นตาย มาวันนี้เราก็ยังพร้อมใจกันถวายความจงรักภักดีด้วยกันได้
เอาล่ะน่า!! ยังไงก็นี่แหล่ะคนไทย แสงอาทิตย์ตอนนี้ลาลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ซึ่งไม่ต้องแปลกใจเลยที่ ณ กลางเมืองใหญ่แห่งนี้เวลาเพียงห้า โมงเย็นก็ไม่เห็นแสงอาทิตย์แล้ว ผิดแปลกกับบ้านนาเราเป็นอักโข แสงของอาทิตย์จำลองนับพันนับหมื่นดวงส่องแสงสว่างเจิดจ้าแทนที่อยู่อย่างไม่ได้ย่อนย่อต่อกันเลย ก้าวแรกที่ผมผ่านป้ายหน้ากระทรวงของผมเองทำเอาสะดุดกึ๊กโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะความสง่างามขององค์กรอันเก่าแก่แห่งนี้ นับได้ว่าตั้งแต่ผมมาทำงานอยู่ที่นี่เดือนกับอีกสองวันนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้มีโอกาสเดินมาหน้ากระทรวง นอกจากนั้นก็คงเป็นเข้า-ออกด้านหลังเสียส่วนใหญ่ แสงไฟที่ส่องสกราวบ่งบอกความยิ่งใหญ่และงดงามทำให้ผมยืนดูอยู่เป็นครู่ใหญ่ๆ จึงได้ก้าวย่างต่อไปถึงหน้ากองทัพบก นี่ก็ไม่ได้แพ้ผ่อนกันเลยแต่ละหน่วยงานเร่งแต่งเติมสีสันให้กับหน่วยงานตนเองอย่างเต็มที่
หลายๆคนบอกว่า หลังจากที่พระจันทร์ได้ยิ้มให้เมืองไทยวันนั้นแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะดีขึ้นตามลำดับเช่นกัน ก็คงจะไม่แปลกที่ทุกที่ในเมืองหลวงตอนนี้จะสวยเด่นผิดปกติ นี่หากเป็นเมื่อก่อนฝรั่งมังฆ่าคงกราดเกลื่อนเมืองเราไปแล้ว แต่นี่คงเป็นผลมาจากเหตุการณ์ต่างๆกระมังจึงได้หายต๋อมแต๋มไปหมด
ผมเดินทอดน่องไปเรื่อยๆจนรู้สึกว่าเหนื่อยแล้วล่ะ จึงได้หักมุมโค้งกลับไปที่สะพานพระรามแปด ที่แห่งนี้มีความสำคัญกับชาวไทยไม่ได้น้อยเลย นอกเสียจากว่านี่เป็นสะพานแขวนที่ยาวที่สุดของไทยแล้ว ที่นี่ยังเป็นสถานที่ให้ระลึกถึงบุญคุณของพ่อหลวงเราได้เป็นอย่างดี จำได้ว่าเมื่อไม่กี่ปีมานี้พ่อหลวงเราเสด็จมาที่นี่เพื่อเปิดสะพานด้วยพระองค์เองหลังจากที่พ่อผู้นี้ได้มีพระราชดำริจะสร้างสะพานแห่งนี้ขึ้นด้วยมองเห็นการจราจรของเมืองกรุงเราเป็นปัญหาใหญ่
หลายคนจับกลุ่มกันซ้อมร้อง เต้นกันอยู่ใต้สะพานอย่างสนุกสนาน หลายๆกลุ่มก็ติวหนังสือกันเฮฮาตามเชิงสะพาน เห็นภาพนี้แล้วทำเอานึกถึงเมื่อครั้งเรายังเล่นอยู่ มมส ขึ้นมาทันที นี่หากเรายังอยู่ที่นั่น เราก็คงจะอยู่กับเพื่อนแบบนี้แหล่ะนะ (ความคิดถึงบ้านมันพาไป) ตลอดทั้งสายสะพานอันยาวเหยียดทอดข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา เหล่านักตกปลาเกือบห้าสิบคนชุมนุมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ต่างแย่งกันลากปลาตัวเขื่องขึ้นจากน้ำทีละตัวสองตัว แสดงว่านี่เมืองไทยเราก็ยังสมบูรณ์ดีอยู่หนิ หรือไม่ก็อยู่กันเป็นคู่สองต่อสองบ้างบางระยะ (อิจฉาแทบตาย)
นี่ถ้าเมืองเราสงบร่มเย็นอย่างนี้มานานแล้ววันนี้กรุงเทพฯคงกลายเป็นเมืองฟ้าเมืองสวรรค์อย่างไม่มีใครกังขาแล้ว แต่เท่านี้ก็สวยสดงดงามสมกับที่เป็นเมืองหลวงของไทยที่สว่างไสวทั้งกลางวันและกลางคืน
....................................................วันนี้เขียนไม่ดีเพราะมัวสนุก.....อิอิ
ความเห็น (3)
เมืองใหญ่...
อาณาจักแห่งใจใช่ใหญ่ตาม
ผู้คนล้นหลาม..
แต่จะมีกี่คนที่ฝ่าข้ามอะไร ๆ ด้วยกัน ...
....
คิดถึงบ้านมากล่ะสิ
อยู่อย่างนั้น คงคิดถึงเพลงหลายเพลงที่มีเนื้อร้องเกี่ยวกับคนชนบทที่ไปแสวงหาความฝันอยู่ตามเมืองใหญ่ ๆ ...
นั่นเป็น "ตลาดชีวิต" ที่หลายคนเชื่อว่าเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับการมีชีวิต ....
พี่เองก็เคยเลือกไปที่นั่น แต่สุดท้ายก็บอกลากรุงเทพฯ กลับมายังมหาสารคาม
