เมื่อสถานการณ์ผลักดัน..ไปอินเตอร์

จริงๆคะ สถานการณ์ผลักดันให้เป็นไป (ก็คนไม่เคยนี่..)

ดิฉันเป็นข้าราชการสายข. ในมหาลัยซึ่งเป็นสายสนับสนุนทางวิชาการ ไม่ใช่สาย ก ซึ่งเป็นด้านการเรียนการสอน(อาจารย์)  ดิฉันไม่เคยมีความใฝ่ฝันว่าจะไปเสนองานวิชาการยังต่างประเทศเพราะดิฉันอยู่สาย ข ไม่ได้มีความเก่งกาจทางวิชาการเท่ากับสาย ก. แต่เมื่อไปแล้วก็ได้ประสบการณ์มาเยอะ..ประสบการณ์ตรงที่ไม่ลืมเลยในชีวิตนี้

     เรื่องมีอยู่ว่าประมาณปี49 ดิฉันส่งวิดยานิพนธ์ไปที่ฮาวายซึ่งเค้ามีประชุมวิชาการ  ด้วยการชักชวนของน้องนก (อ.โสเพ็ญ)น้องสาวสุดที่รักให้ส่งงานไปให้เค้าพิจารณา  ปรากฏว่าเค้ารับแฮะ  บางคนบอกว่าไม่เห็นน่าตื่นเต้น การประชุมวิชาการที่เมืองนอกน่ะ เป็นเชิงพานิชวุ้ย.. ใคส่งไปรับหมดแหละ..ก็มะรุเหมือนกัน แต่ที่ส่งพร้อมกันเที่ยวนั้น  ก็มีบางคนถูกปฏิเสธก็มี  ครั้งนั้น ดิฉันคิดว่ามีความพร้อมนะ ทั้งด้านเนื้อหาและสาระของงานวิจัย เพราะทำเรื่องสมรรถนะของหัวหน้าหอผู้ป่วยกับสถานการณ์ความปลอดภัยในจังหวัดภาคใต้ เครื่องมือสร้างจากกรอบแนวคิดของHelreigel Jackson Slocum ซึ่งเขียนเรื่องcompetency ปี 2005 เอง แต่ครั้งนั้นดิฉันไม่ได้ไป เพราะไม่มีงบสนับสนุน ขอที่ทำงานคณะแพทย์ก็ไม่ได้  ขอมหาลัยที่เรียนก็ไม่มี  จึงรับประทานแห้วตามระเบียบ.............

     ปี 2551 เอาใหม่  ก็ด้วยข่าวคราวจากน้องนกอีกนั่นแหละ ถามว่าพี่ติ๊กสนมั้ย เค้ามีประชุมวิชาการของwomen health ที่อัฟริกา เดือนกค.นู่น ชื่อการประชุม ICOWHI อ่านว่าไอโควี่ (International Conference on Women Health Issues) แล้วพี่จะเอาเรื่องไรไปpresent ล่ะนก..ก็เรื่องนั้นไง ที่พี่ตีพิมพ์ในmental health journal ไง...ได้ด้วยเหรอ ตีพิมพ์ก่อนแล้วไปpresent ทีหลังอะ..ด้ายยยยยยยยสิ.....อือเอาก็เอา..

เสร็จแล้วก็จัดแจง attach file ไป  ประมาณ มค.51 ปลายกพ.ตอบรับแฮะ..

ไม่เป็นไรมีเวลาเปลี่ยนใจ เพราะเค้าให้ลงทะเบียนประมาณ มิย. ก็ลองขอทุนไปก่อน ถ้าได้ทุนก็ไป ช่วงนั้นก็พยายามติดต่อทัวร์ หาซื้อตั๋วเครื่องบิน คิดงบประมาณ โอ๋ยโย่  เหยียบแสน..แพงโข.ตอนแรกเข้าใจว่าเขาจัดที่อัฟริกาใต้ชื่อเมืองบอตวานา  แต่ปรากฏว่าเข้าใจผิด บอตวานาเป็นประเทศนึงอยู่ติดกับอัฟริกาใต้ เมืองหลวงชื่อกาโบโรน แสดงว่าตั๋วเครื่องบินต้องแพงขึ้นดิเพราะต้องข้ามอีกประเทศนึง...การจัดการเรื่องเดินทางก็วุ่นวายน่าดู ถ้ามีเวลาจะเขียนทีหลัง  ..ตอนนี้ขอเล่าเรื่องการเตรียมตัวpresentก่อนนะ

   อย่าลืมว่าเราเป็นพยาบาลธรรมด้า -ธรรมดา ไม่มีความเชี่ยวชาญภาษาอังกฤษแต่อย่างใด เคยเรียนกับStafania นิดๆหน่อยๆ แล้วอาจหาญไปpresentให้ฝรั่งฟังเรอะ สติดีป่าว คงมีเฉพาะงานวิจัยที่ส่งตีพิมพ์ต่างประเทศเท่านั้นแหละ ซึ่งกว่าจะสำเร็จก็เหนื่อยยาก  แต่ไม่เป็นไร น้องนกอยู่ทั้งคน ดีกรีดอกเตอร์จากอเมริกา ยังไงคงช่วยพี่ได้ ช่วยฟังคำถามบ้างแล้วกัน...

จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาเตรียมpowerpoint  โชคดีที่มีเนื้อหาอยู่แล้ว ไม่ยากสำหรับPPT แต่ต้องมาร่าง speech เพื่อพูดให้สอดคล้องกับslide  นะสิ

ย้ากยาก ไหนจะสำเนียง ไหนจะ pronunciation นึกในใจ กรูท่าจะแย่  แต่ก็พยายามท่องนะ  หลายๆเที่ยว วันนึงไปซ้อมpresentกับ Stefania และส่งร่างที่จะพูดให้Stefania ช่วยแก้ไข  มั่นใจขึ้นมานิดนึง  ข้อสำคัญต้องเตรียมตอบคำถามที่เกี่ยวกับวิจัยทั้งหมดด้วย หากมีคนถาม วิจัยทำเสร็จไปตั้งหลายปีแล้ว ต้องมารื้ออ่านใหม่หมดน่ะ เฮ้อ.. เอ้าเตรียมไปเรื่อยๆ  ...

ทุนก็หาไปเรื่อยๆ  โชคดีปีนี้คณะฯให้ทุนมาส่วนนึงไปซื้อตั๋วเครื่องบินพลางๆ อีกส่วนนึงขอสภาพยาบาลน่าจะได้  อาจารย์ในสภาพยาบาลบางท่านให้ความหวังว่าสภาน่าจะได้นะ เพราะในส่วนของฝ่ายบริการไม่ค่อยมีคนขอไป ส่วนใหญ่มีแต่ฝ่ายการศึกษา..ปรากฎว่าจากสภาไม่ไดเลยค่ะ จึงกลับมาขอจากสมาคมพยาบาลสาขาภาคใต้  โชคยังเข้าข้างอยู่  สมาคมฯโดยท่านนายกผศ.จิรพรรณ พีรวุฒิ ขออนุญาตเอ่ยนาม และคณะกรรมการ ได้ให้งบมาส่วนนึง ขอขอบพระคุณไว้ตรงนี้ด้วยนะคะ...

การเตรียมตัวยังไม่หมดค่ะ...ไปทำพาสปอร์ตราชการด้วยนะ เพราะเราไปราชการ  ขอวีซ่าด้วย ทำไงอะ ประเทศบอตวานาไม่มีสถานฑูตในไทย ต้องขอผ่านสถานฑูตญี่ปุ่นโน่น..อือ เป็นประสบการณ์อีกแบบ..

ทีนี้ถึงเวลาลงทะเบียนแล้วล่ะตกลงไปแน่นะ..ไป..ไม่เป็นไร ไปโอนเงินที่ธนาคารกรุงไทย คนละหมื่นกว่าบาท แล้วต้องสม้ครสมาชิก ICOWHI ด้วย  30 USD จึงจะได้ลงทะเบียนราคาถูก ลงทะเบียนแล้ว วีซ่าขอแล้ว  ตานี้ร้องเพลง รอ...

เดินทาง เตรียมไรไปมั่งอะ หลายอย่างนะ ..notebook.. เอกสารเกี่ยวกับงานวิจัยที่present .อ้อ .ต้องเช็คสภาพอากาศก่อน จะได้เตรียมเสื้อผ้าถูก เรื่องนี้ได้บทเรียนเจ็บปวดมาแล้ว ใครจะไปรู้ล่ะว่าอัฟริกาใต้ก็หนาว ต่ำ 10องศาด้วย ตอนเช็คจากnet บอกว่า22 องศา แต่โทดที 22น่ะ เป็นpeak สูงสุด เค้าไม่ได้บอกต่ำสุด หนาวเกือบแย่เลย เป็นไข้กันเป็นแถว..เตรียมของกินไปเยอะๆ มาม่าไง อาหารกระป๋อง เครื่องดื่ม เพราะเงินเขาแพงกว่าเรา 1พูลาเท่ากับ 6 บาท(แอบกระซิบว่าเตรียมมาม่าไปเยอะสุดท้ายต้องแจกแม่บ้านที่โน่น ซึ่งอัฟกันบอตวานาถึงแม้ว่าผิวดำแต่จิตใจงดงามยิ่ง)

วันที่ 5 กค.51 ..เดินทาง (ค่อยมาเขียนต่อคะ)

[ครูโย่ง]

มาให้กำลังใจครับ