กวีวรรคทอง ๖๔ ขึ้นวอ

กวีวรรคทอง ๖๔ ขึ้นวอ

 

            โอหังดั่งคางคก           ยางหัวไม่ตกไม่รู้สึก

ต่ำใต้ในสำนึก                         คือหลุมขี้ลึกจมพื้นดิน

สกปรกกักขฬะ                       อนารยะสมัยหิน

กระด้างดั่งหินผาชาชิน           ฝังสัจธรรมสิ้นกลางดินทราย

                        จาก ขึ้นวอ

                        เสถียรพงษ์  วรรณปก

                        พ.ศ. ๒๕๑๕

 

บันทึกหลังบทกลอน

จองหอง   ฮึกดั่งกิ้ง         ก่าเกิน

พองขน   จนจิตต์เพลิน   พลอดพลั้ง

ยกตน      แต่งสรรเสริญ  อาตมเองเอย

ข่มท่าน    ทำบ่ยั้ง            เยี่ยงนั้น  อย่ายลฯ

[ยูมิ]

เข้ามาชม

อ่านกลอนเล่น เห็นชื่อ อาจารย์ เสถียรพงษ์ วรรณปก

ท่านเคยสอนผมมานะ...