ชัยชนะเล็กๆ...กับการต่อสู่กับความโกรธ ความหลง...
สวัสดีครับ........
คนทุกคน...มีความเป็นตัวตนของเรา มีความรู้สึกว่าตัวก็ของก็ ฉัน เรา ....
ระดับความเป็นตัวตนของเรานั้นมีแตกต่างกัน
ผมสังเกตุว่าระดับความเป็นตัวกูของกูมากน้อยนั้นวัดกันหยาบๆคือ ความรู้สึกโกรธ เสียหน้า
ในห้วงเวลาที่เกิดเหตุที่จะก่อให้เกิดอารมณืเช่นนั้นกับเรา...........
เราทุกคนคงสัมผัสกับความเป็นตัวตน ตัวกูของกู...
ตอนที่ยังเด็ก...เราก็จะเอา เราไม่ยอม...
โตมาเราก็อาจจะต้องถกเถียง ทะเลาะกับผู้อื่นทั้งไกล้ไกลรอบตัวเรา เพราะเราไม่ยอม...
โตมาหน่อยเราอาจจะเรียนรู้ที่จะเก็บอารมณ์ความรู้สึกของเราได้ จะออกก็ต่อเมื่อเรื่องที่มันเเรงๆ
หรือเรื่องที่มันจี้จุดเรามากๆเท่านั้น.... แต่ทั้งหมดเราก็มีความโกรธ....อยู่ คือเกิดขึ้นตั้งอยู่..แบกไว้
แม้ว่าเราจะเรียนรู้ธรรม แนวคิดมากมาย...แต่ถ้าเราไม่เข้าใจ ไม่ฝึกฝนตนเอง ไม่ฝึกขณะที่เกิดเหตุการณ์นั้นจริงๆ เราก็จะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงภายในได้....
หลายครั้งที่เรานั่งอ่านหนังสือธรรมะ แล้วเข้าใจ เห็นด้วย ว่าเราจะไม่โกรธ...
เเต่เมื่อพบมันจริงๆ เราอาจจะไม่ทัน และแบกมันไว้........ หนักเบาขึ้นกับเรื่องนั้นๆในใจเรา...
ตั้งแต่ หลายวันที่ผ่านมา....หลังจากที่เดินออกจากความคิด ไปสู่การปฏิบัติมากขึ้น........
เมื่อพบกับเรื่องราวเรื่องหนึ่ง ที่น่าจะเป็น Big ego...Big story...
เราพยามเอาตัวเองเข้าเผชิญกับเรื่องราวนั้นอย่างมีสติ...
ดึงตัวเองให้ช้าลง ทั้งกาย วาจา ใจ......และเผชิญกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น....
การนิ่งและเฝ้ามองความรู้สึกและความคิดของตนเอง ตามดู ตามรู้.......
และสิ่งที่ปรากฏคือ....ความเบิกบานในจิตใจของเรา.....เป็นความรู้สึกใหม่ที่เราได้สัมผัส
แม้ว่าจะไม่เต็มร้อย... แต่ก็ไม่ได้เคยรู้สึกโล่ง ปีติ...
กับชัยชนะเล็กๆครั้งนี้ .....
ถ้าหากเรารู้ทันความโกรธทันที...แล้ววางเขาไว้ได้ ไม่แบกรับไว้....
ทุกๆครั้ง ทุกเรื่องก็คงจะดีไม่น้อยนะครับ....
ความเห็น (5)
สวัสดีค่ะ ได้ข้อคิดมากๆเลยค่ะ พอลล่าก็พยายามฝึกฝนอยู่ค่ะ ยอมรับว่ายากค่ะ ตอนไม่โกรธเราดูเหมือนจะเข้าใจ แต่พอมีอารมณ์โกรธ มาแทรกดูเหมือนเราจะควบคุมและห้อยแขวนมันไม่ได้เลยค่ะ
สวัสดีคะขอศึกษาเรียนรู้ด้วยคะ
ถ้าในโลกนี้ไม่มีความโกรธ โลกจะสดในนะคะ
-ขอบคุณค่ะ
-คนทำให้โกรธ เราคิดเอง ว่าโกรธ เขาแหย่ เขาทำเรา เขาสบายใจ แล้วเราจะไปโกรธเขาทำไม เขาไม่รับรู้แล้ว โกรธไปก็ไม่มีประโยชน์
-ฝึกได้ดีค่ะ
ขอบคุณอาจารย์ทุกๆท่านครับ ^-^
สวัสดีครับคุณหมอ
- ขอบคุณสำหรับธรรมปฏิบัติดี ๆ ครับ ขออนุญาตแชร์ประสบการณ์เล็ก ๆ เหมือนกันครับ
- แต่ก่อนผมเคยคิดว่า ในบรรดา โลภ โกรธ หลง ผมว่าไอ้เจ้าตัว "หลง" น่ากลัวที่สุด เพระคิดว่า ตัวหลงบางตัวเราไม่รู้ว่าเราหลงประมาณนั้นครับ
- แต่สำหรับเจ้าตัว "โกรธ" ผมว่าเจ้าตัวนี้ไม่น่ากลัวเพราะเราเห็นชัด ๆ โกรธง่ายหายเร็วประมาณนั้นครับ
- แต่สุดท้ายสำหรับประสบการณ์ของผมแล้ว ผมว่า เจ้าตัว "โลภ" นี่อันตรายสุด ๆ ครับ คือ ผมคิดว่า เจ้าตัวหลง ถ้าเรารู้แล้วว่าหลงเราก็พอจะถอยห่างออกมาได้ แต่เจ้าตัวโลภ ดูเหมือนพันธนาการกับเราแบบเบาบาง แต่สลัดได้ยากสุด ๆ ครับ ในมุมมองเล็ก ๆ ของผมครับ
- ถ้าเจ้าตัวเล็กนอนหลับแล้ว รบกวนไปช่วยชี้แนะที่บันทึก ปุจฉา ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ