จากซางคำถึงหมาน้อย(30)

หมาน้อยเพื่อนรัก

            วันนี้เข้าไปเปิด E-mail พบข้อความของคุณหมอนนทลี ใน blog gotoknow. ที่เชิญชวนให้ส่งประกวดชื่อหนังสือกรมอนามัย อดไม่ได้ที่จะแวะเวียนเข้าไปดู Baby KM ศูนย์อนามัยที่ 5 ไม่ได้  รู้สึกดีใจอยากบอกไม่ถูกเลยตอนนี้มีน้องหลายๆคน เช่นน้องบอย น้องจินตนา และน้องรัชนี สาวใต้ที่จบจิตวิทยาแต่ชอบทำงานสิ่งแวดล้อมมี blog เป็นของตัวเอง งานนี้ต้องชื่นชมคุณหมอนงนุช CKO ที่สามารถชักชวนให้น้องๆกล้าที่จะเข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับคนอื่นๆ

            หมาน้อยเพื่อนรัก... ต้องขอโทษนายด้วยที่หายเงียบไป หลังจากที่เราตัดสินใจไปเรียน เพื่อตามหาสิ่งที่เราไม่รู้ เราเองก็ไม่มั่นใจในตัวเองเลยว่าสิ่งที่เรากำลังตัดสินใจทำมันใช่ไหม ไม่เคยเรียนรู้มาก่อนเลยตั้งแต่ ป.ตรีและ ป.โท นายก็รู้ว่าเราจบเทคนิคการแพทย์ อยู่ๆอยากเรียนรู้ทางด้าน Epidemiology ซึ่งดันเป็น Advanced course  คิดอยู่ว่าจะไหวไหมเนี่ย... วันที่เราย้ายของมาเรียนมีน้องๆมาให้กำลังใจเราหลายคน คุณหมอนงนุชมาทั้งครอบครัวเลยโดยมีคุณพ่อแจ๊ค สามีเป็นสารถีให้และพาน้องพริมมาด้วย ส่วนน้องภูผายังเล็กอยู่ไม่ได้มา น้องบอย น้องจินตนา น้องอัญชลีที่ขับรถพาเพื่อนๆมา น้องแป๋ว น้องแหม่มปริพัทและพี่ต้อย มาช่วยกันขนของ บอกได้ว่าประทับใจจริงๆเลย..ก่อนที่น้องๆจะกลับน้องๆเขียนใน card ให้ว่า " สู้โว้ย! " เหมือนจะออกศึกอย่างไรอย่างนั้นเลย.. ตอนนั้นรู้สึกว่า จะรอดไหมเนี่ยตู..

             บรรยากาศในตอนเรียน อาจารย์ทุกท่านก็ถือคติว่า " You can not teach a man to learn anything, you can only help him to find it within himself" และให้นักศึกษาทุกคนท่องคำว่า " ทำให้เยอะ ฝึกฝนให้เยอะ และอ่านให้เยอะ" บอกได้อย่างเดียวว่าที่อยากจะมานั่งเรียนแล้วให้อาจารย์สอนนะ   ไม่มีทาง... เจอ.. ถึงตอนนี้ก็สายเสียแล้วเรา เปลี่ยนใจกลับไปทำงานก็ไม่ได้แล้ว ต้องใช้คำที่น้องมอบให้คือ สู้โว้ย! วันไหนที่อ่อนล้าก็มักจะถามตัวเองด้วยประโยคเดิมๆว่า เรามาทำอะไรที่นี่ ฉลาดหรือโง่กันนี่ ทำงานอยู่ดีๆยังมาหาความลำบากใส่ตัวเองอีก แถมยังอายุมากที่สุดในรุ่นอีก อาจารย์พูดอะไรมา ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย เอาน่าเดี๋ยวก็ดีขึ้น... ให้กำลังใจตัวเองไปในแต่ละวัน "ไม่มีใครรู้อะไรตั้งแต่เกิดหรอกนะ"

             มีอยู่วันหนึ่งได้รับโทรศัพท์จากผู้อำนวยการศูนย์อนามัยที่ 5 นายแพทย์สุเทพ เพชรมาก ท่านพาน้องๆชาว KM ไปร่วมงานตลาดนัดความรู้ที่อุบลราชธานี  "ตอนนี้เรียนเป็นอย่างไรบ้าง อยากฟังเพลงอะไรไหม เดี๋ยวจะร้องให้ฟัง " ตอบออกไปว่าขอฟังเพลง "กำลังใจ" คะ  แล้วเราก็ได้ยินการร้องประสานเสียงจากอุบลราชธานีผ่านโทรศัพท์มือถือมาถึงขอนแก่น เป็นเสียงเพลงที่เราคงลืมไม่ลงไปตลอดชีวิต เสียงเพลงจากความรัก ความใส่ใจ ความเป็นห่วงจากน้องๆและผู้บริหารที่มอบให้  ยากเกินจะบรรยายความรู้สึกในตอนนั้น  เราพร้อมแล้วสำหรับการเรียนรู้ " ถ้าเธอเชื่อในตัวเอง เชื่อในสิ่งที่กำลังทำ และสิ่งที่ต้องการจะทำ จะไม่มีอุปสรรคใด ที่เธอเอาชนะไม่ได้ "

              หมาน้อยเพื่อนรัก... จากวันนั้นจนถึงวันนี้ หนึ่งเทอมผ่านไป เราบอกได้เลยว่าไม่เสียใจเลยที่ตัดสินใจมาเรียนต่อในสาขาที่ไม่ใช่วิชาชีพของตนเอง มีอะไรที่เราไม่รู้อีกมาก ตอนนี้เราไม่นึกกลัวเลยว่าจะเรียนไม่จบ แต่กลัวว่าจบไปแล้วเราจะสามารถช่วยเหลือหน่วยงานได้มากขนาดไหน... อยากบอกนายว่า ... คิดถึงจัง...

                                            ด้วยรัก

                                        ... ซางคำ...

[นายประจักษ์ ปานอินทร์]

[ซางคำ]

ขอบคุณคะ ที่แวะมาเยี่ยมเยียน

[เพื่อนร่วมทาง]

• ได้ยินข่าวคราวบ้างแล้ว
• ดีใจจริงๆ เลย
• ให้กำลังใจเต็มร้อยเลยนะคะ จบแล้ว จะได้มาช่วยกันลุยต่อจ้ะ
• ตอนนี้ ศูนย์ฯ 5 คึกคักมาก มีกิจกรรมให้ชื่นชมเยอะแยะมากมายแล้วนะ โจ้ กลับมาต้องเห็นความเปลี่ยนแปลงแน่เลย

[ซางคำ]

ขอบคุณคะหมอนนท์ ได้กำลังใจจากหมอนนท์อีกคน "สู้ตาย" คะ

[ลุงเสิด ๐ Uncle Sert]

• เหงาหล่ะซี้ พี่สาวเรา
• จะได๋กะต้องสู้หล่ะก๊า
• มาเยี่ยมแหมก้าดีใจ๋แล้ว
• บะได้อู้กันจักเต้อ
• อยากบอกว่าน้องคนนี้กะยังฮักแหละห่วงใยเสมอเน้อ
• 

[นงนุช]

• friend like the star, not always seen
• but they are alwals there

        ชีวิตคือการเรียนรู้ สู้ต่อไปนะพี่สาว

         จบแล้วจะได้มาช่วยกันสานฝัน ศูนย์อนามันที่ 5 สู่องค์กรแห่งการเรียนรู้...

•     take a break                     

                              หมอนุช

[ซางคำ]

ขอบคุณหมู่เฮาตังหลายตี้ฮื้อก๋ำลังใจ๋จ๊าดนักเจ้า บ่เดี่ยวนี้หมอนงนุชเปิ้นเก่งขะหนาดเลยเนาะเอาฮูปขึ้น web ได้แล้วเนาะ เห็นฮูปแล้วกึ๊ดเติงหาหลานๆจังเลยเจ้า น้องเสิดก่ออย่าลืมสอนน้องๆเข้าสมัคร blog นักๆเน้อเจ้า อยากเห็นหมู่เฮาจาวศูนย์อนามัยตี้ 5 มี blog กันกู้คนเจ้า...