นิทานธรรม เรื่องที่ 2 เรื่องหลงเงา

หลงเงา

เรื่องจาก: นิทานธรรมะบันเทิง

โดย: พระพิจิตรธรรมพาที

 

            เรื่องของผู้ใหญ่ ถ้าหลงเชื่อคำเชียร์ของบริวารนัก มักจะยุ่ง และคำเชียร์ของบริวารนั้นก็เอาแน่ไม่ได้ ที่เชียร์ด้วยมุ่งร้ายก็มี ที่เชียร์ด้วยหวังดีก็มี แต่ทางที่ดีที่สุดต้องระวังไว้ อย่าลืมว่า เวลาปลูกต้นไม้ เขาใช้เสียมขุดหลุม แต่เสียมเล่มเดียวกันนั่นแหละอาจขุดโค่นต้นไม้ลงก็ได้ ที่พูดนี้ไม่ใช่ให้ระแวง แต่พูดให้ระวัง จะเล่านิทานที่ตายเพราะกองเชียร์ให้ฟัง

            มีพญาราชสีห์อยู่ตัวหนึ่ง เป็นใหญ่กว่าบรรดาสัตว์ทุกชนิด เพราะ เป็นสัตว์ที่เก่งกล้าสามารถมาก แล้วก็มีสัตว์ที่เก่งๆ มาเป็นบริวารหลายชนิดด้วยกัน พญาราชสีห์จับสัตว์อะไรได้มา ก็กินเนื้อเสียเองบ้าง เหลือเผื่อแผ่เลี้ยงดูบริวารบ้าง พวกบริวารก็ได้กินเนื้อแทบทุกชนิดเป็นที่อิ่มหนำสำราญทั่วถึงกัน

            ตามธรรมดาความหิวมักจะทำให้คนฉลาด ตรงกันข้ามความอิ่มมักจะทำให้คนเขลา แล้วคิดอะไรผิดๆ นอกเรื่องนอกราว คราวนั้น พวกบริวารของพญาราชสีห์มีความอิ่มมากไป ครั้นอยู่ว่างๆ ก็คุยกันว่า เราจะหาเนื้ออะไรมากินให้มีรสแปลกๆ ดูบ้าง ครั้นปรึกษากันดูแล้วก็เห็นว่า เนื้อสัตว์ทุกชนิด ราชสีห์ก็จับมาให้กินหมดแล้ว รู้รสแล้วทั้งนั้น ยังเหลืออยู่อย่างเดียวที่อยากจะลองดู คือ เนื้อพญาราชสีห์ มันจะอร่อยแค่ไหน ครั้นแล้วก็ตกลงกันเป็นความลับว่า จะพยายามกินเนื้อราชสีห์ดูสักที

            วันหนึ่งเป็นโอกาสเหมาะ สัตว์ที่เป็นบริวารของพญาราชสีห์ก็เข้าไปหานาย ทำมายาเสียอก เสียใจบอกกะพญาราชสีห์ว่า...

            "นาย ! ตั้งแต่ไหน แต่ไรมา ในป่าเขาลำเนาไพรแถบนี้ นายก็เป็นใหญ่อยู่แต่

ผู้เดียว พวกข้าก็พากันสุขสบายใจตลอดมา" บริวารเริ่มปั่น
     "ก็แล้วเดี๋ยวนี้ มีใครโตกว่าข้างั้นรึ ?" พญาราชสีห์ ถามด้วยความสงสัย
     "ถูกแล้วครับนาย ถึงเขาไม่โตกว่า ก็เห็นจะเท่ากัน"
     "ท่าทางมันเป็นอย่างไร ? ฮึ" ราชสีห์ชักสนใจ
     "ท่าทางสง่า ใหญ่โต เหมือนกับนายทุกอย่าง"
     "อือ ! มันก็ผิดไปละซิ!"
     "ก็นั่นละซินาย ที่จริงแผ่นดินนี้ นายควรจะเป็นใหญ่แต่ผู้เดียว แต่เวลานี้ นายใหญ่อย่างก่อนไม่ได้แล้ว ถ้ำเดียวกันเกิดมีราชสีห์สองตัว !" บริวารยุใหญ่

     "มันอยู่ที่ไหนหละ พาข้าไปดูหน้ามันหน่อยสิ ! ข้าจะได้จัดการให้เสร็จเรื่องไปเสียที"

            บริวารก็พาพญาราชสีห์ไปตามจุดที่กำหนดไว้คือ ที่ปากบ่อลึกแห่งหนึ่ง ซึ่งมีน้ำใสสะอาดอยู่ลึกลงไปที่ก้นบ่อ แล้วก็บอกพญาราชสีห์ว่า
     "ท่านจงมองดูลงไปในนี้ซิ เวลานี้มันและบริวารได้มารออยู่แล้ว"
     
            พญาราชสีห์ไปยืนที่ริมบ่อ ในโอกาสเดียวกัน พวกบริวารผู้ยืนล้อมเรียงรายรอบปากบ่อนั้นด้วย มันเป็นความจริง เมื่อพญาราชสีห์ มองลงไปที่ก้นบ่อ ก็เห็นพญาราชสีห์ตัวหนึ่ง ยืนสง่าอยู่ในโน้น มันจ้องมองมาหาพญาราชสีห์ด้วย แล้วก็เห็นบริวารของมันเรียงรายกันรอบเหมือนกัน พญาราชสีห์อ้าปาก เจ้าราชสีห์ตัวนั้นก็อ้าด้วย พญาราชสีห์แยกเขี้ยว ราชสีห์ตัวนั้นก็แยกเขี้ยวด้วย พญาราชสีห์โมโห พวกบริวารเห็นเช่นนั้นก็เชียร์ใหญ่ หนักเข้าพญาราชสีห์ หลงลมปากบริวาร ตัดสินใจจะลองดีกับราชสีห์ตัวนั้นให้เห็นฝีมือเสียบ้าง จึงกระโจนใส่ในทันที ร่างของพญาราชสีห์ก็ดิ่งลงสู่ก้นบ่อดังครืน หานึกไม่ว่าราชสีห์ที่เห็นอยู่ก้นบ่อนั้น ที่แท้คือเงาตัวเอง พวกบริวารใจคด ก็ได้กินเนื้อราชสีห์เป็นที่เอร็ดอร่อยสมดังใจ

 

            นิทานเรื่องนี้ เรียกว่า ราชสีห์หลงเงา คนโบราณท่านพูดไว้ แล้วก็เล่ากันต่อๆมา เป็นเรื่องสอนใจให้รู้ว่า อย่าเชื่อกองเชียร์จนเกินไป ผลที่สุดจะหลงเกลียดชังแม้แต่เงาตัวเอง

  

 

ที่มา:

พระพิจิตรธรรมพาที. หลงเงา จากเว็บไซต์ http://www.dhammathai.org/dhammastory/story01.php

**************************************************************************

ผม Mr.PK ขอกล่าวคำขอบคุณเจ้าของบทความทุกบทความที่กระผมได้คัดลองมาทั้งที่ได้ทำอ้างอิงถึงและไม่ได้อ้างอิงถึงเพราะบางครั้งบทความดี ๆ ก็ไม่ได้ลงชื่อผู้แต่งหรือผู้เขียนไว้ โปรดรับคำขอบคุณมา ณ โอกาสนี้ด้วย

Mr.PK

**************************************************************************

[คุณครู วรางค์ภรณ์ เนื่องจากอวน]

สวัสดีค่ะคุณ พรหมพชร เกตดี (Mr.PK)

•   เป็นนิทานที่ให้ข้อคิดที่ดีมากค่ะ
•   เตือนใจคนไทยบางคนได้เป็นอย่างดี
•   เป็นกำลังใจนะคะ  

[-]

สวัสดีค่ะ

ใยมดก็นึกว่า นิทานหลงเงาอะไร

นิทานของราชสิห์นี้ ใยมดเคยได้ยินแล้วค่ะ

ใช้ได้ดีเลยทีเดียว

เหมือนใยมดเวลาเห็นกระจกไม่ได้ค่ะ เดินผ่านไปแล้ว ก็เดินกลับมาดูอีก

แบบว่าหลงเงาเหมือนกัน

โชคดีที่เงาตัวเท่ากัน น่ารักเหมือนกัน ก็เลยไม่โกรธกันค่ะ เลยรอดตายมาได้

ขอบคุณค่ะ