เพื่อนอาสา
ช่วงที่ผ่านมาหายไปเลยไม่มีอะไรมากกว่าเบื่อบ้าง
ตามธรรมดา แต่จริงๆแล้วก็มีเรื่องราวผ่านเข้ามาพอควร
เมื่อวันที่ 12-10-51ที่ผ่านมาเป็นโอกาสที่ดีนัดหมายเพื่อน
ที่เคยทำกิจกรรมค่ายอาสา ในอดีตมาเจอกันซึ่งนานมากแล้ว
บางคนไม่ได้ติดต่อเลยร่วม 20 ปี ดีใจที่อยู่กันสบายดีเรานัด
เจอกันกลุ่มเล็กๆก่อนเพื่อจะรวมกลุ่มใหญ่อีกครั้งในปลายปี
มี จู แก้ว เหน่ง ดา และแดง ตกลงกันคร่าวๆก่อนว่า จะนัดเจอกัน
ในช่วงวันที่ 13-14 ธค. ปลายปีที่มวกเหล็กในระยะนี้ก็จะติดต่อกัน
ว่าใครมาได้มาไม่ได้อย่างไร จะมากันกี่คน เด็ก..ผู้ใหญ่ ชาย..หญิง
จำนวนกี่คน แล้วเหน่งก็ถามว่าเจอกันแล้วจะทำอะไรกันบ้าง เธอประเภท
ชอบทำไม่ชอบคุย ผมเองก็ยังงง งง ว่าเออ เจอกันแล้วทำอะไรเพราะว่า
ไม่เคยคิดว่าเจอกันแล้วต้องทำอะไร คือว่าอยากคุย....อยากรู้ว่าเพื่อนๆยังอยู่สบายดีนะ
ใครอยู่ที่ไหน เป็นอย่างไรบ้าง คงมีเรื่องราวระหว่างการเดินทางของชีวิตเล่าสู่กันฟัง
ผมว่ามันก็มีความสุขมากแล้วนะ เอาเป็นว่าจะทำอะไรค่อยๆคิด ติดต่อกันเรื่อยๆก่อน
เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วก็ยังไม่รู้จักกันก็มาก ....กะว่าก็คงวุ่นพอดูละครับ
แต่คงเป็นความสุข.....ท่ามกลางความขัดแย้งในตอนนี้
ผมว่าการได้เจอเพื่อน....การได้ระลึกถึงความหลัง ความทรงจำที่สวยงาม
มันเป็นความสุขของชีวิต.....เป็นกำลังใจให้คนเราก้าวเดินต่อไปนะ
เราจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวทุกๆก้าวย่างยังคงมีพลัง เต็มไปด้วยความหวัง.....
