เครื่องเสีย......

เครื่องเสียแต่คนยังไม่เสียค่ะ

เครื่องวิเคราะห์อัตโนมัติ Hitachi 717 ซึ่งใช้สำหรับตรวจวิเคราะห์ Urine/CSF Protein และ Lipase , HbA1c เป็นงาน Routine และ Special Tests อีก 8 การทดสอบ ในวันพุธ - ศุกร์ เกิดใช้การไม่ได้ นายช่างใหญ่ อาจารย์ประสิทธิ์ รวมทั้งพี่ปนัดดา ก็ไม่อยู่อีก  แต่ได้โทรแจ้งเรียบร้อยแล้ว การซ่อมเกินความสามารถทำได้ (คุณถวิล Check รื้อเครื่องดูแล้ว) โทรคุยกับช่างปรากฏว่าอยู่สุราษฏร์ แล้วจะไประนองต่อ แต่พี่นุชขอลัดคิวด่วน เนื่องจากเรามีปัญหา แต่ที่อื่นเขาแค่ต้องการ Maintanence เพราะฉะนั้นเราต้องการช่างมากกว่า  แล้วผลที่คั่งค้างล่ะ ทำอย่างไร

ก่อนอื่น Urine/CSF Protein สามารถทำเครื่อง Hitachi 912 ของ Lab นอกเวลาได้ โดย คุณพัฒนพงศ์ ก็รับไปเปิดเครื่องโดยด่วน  โดยมี น้อง ๆ นักศึกษาฝึกงาน มีหน้าที่เดินส่งสิ่งส่งตรวจ และผล รวมทั้งมีการโทรบอกผล  เสร็จไป 1 อย่าง ผู้เขียนรีบโทรติดต่อคลินิกอายุรกรรม Endo ด่วน เนื่องจากวันนี้เขาจะขอผล HbA1c เร็วหน่อย พี่พยาบาลที่รับก็ใจดี หลังจากชี้แจงปัญหาก็เข้าใจเป็นอย่างดี ไม่มีการโทรตามผลเลย ส่วนการทดสอบที่เหลือก็เก็บไว้ก่อนได้ แม้จะเป็นการแก้ปัญหาที่ไม่ดีนัก แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย ปล่อยให้เขาโทรตามผลเป็นราย ๆ ไป

เป็นเหตุผลให้วันนี้ได้มีเวลาว่างมานั่งอ่านบันทึกใน Smart path ได้ และน้อง ๆ นักศึกษาก็ได้สอนแต่ทฤษฏี เพราะไม่สามารถปฏิบัติได้ แต่ก็มีงานอย่างอื่นเพิ่มแทนนั่นคือการขึ้น ลงระหว่างห้องเคมีกับห้อง ER แทน

เคยได้ยินว่าห้องเคมี มีเครื่องตรวจวิเคราะห์เยอะ งานสบาย แต่จริง ๆ แล้วบางครั้งเครื่องก็นำมาซึ่งความปวดหัวมากเหมือนกัน เพราะกว่าจะ Control ให้ได้ซึ่งคุณภาพก็ไม่ใช่เรื่องง่าย วันดีคืนดีก็ Hank ขึ้นมาดื้อ ๆ ทำ Manual เรายังควบคุมได้ง่ายกว่า สนุกกว่าด้วยซ้ำ แถมแก้ปัญหาได้ง่ายกว่าอีกด้วย

[พี่เม่ย]

..เคยมีคำถามจาก "คนนอกวงการ" (พูดอย่างนี้เหมือนเราเป็นดาราเลยนะคะ) ว่า... มีเครื่องอัตโนมัติแล้ว  เอาคนที่มีอยู่ไปทำอะไรล่ะ

..ตอบ (แบบไม่ได้ตั้งใจยอกย้อน) ว่า ก็ไม่ต้องเอาไปไหนหรอกค่ะ เอาไว้ควบคุมดูแลการทำงานของเครื่อง และควบคุมคุณภาพของผลการวิเคราะห์ที่ออกมาจากเครื่องนั่นแหละค่ะ   เพราะเครื่องอัตโนมัติไม่มีสมอง ไม่สามารถใช้ดุลยพินิจในการตัดสินใจเองได้ ต้องให้ คน เป็นผู้ควบคุม สั่งการ.. ถึงแม้ว่างานของเราจะ "เบาแรง" แต่ก็ "ยากขึ้น" นะคะ

...ความหมายเดียวกับบริบทสุดท้ายของคุณศิริ เลยค่ะ...