ตี หนึ่ง สาม สิบ กัน ยา ห้า หนึ่ง

ตี หนึ่ง สาม สิบ เอ็ด สาม สิบ กัน ยา ห้า หนึ่ง

เว ลา เดิน ทาง ช้า ช้า แต่ ทว่า มั่น คง . . . สม่ำ เสมอ
เดิน ไป ข้าง หน้า โดย ทิ้ง ทุก อย่าง ไว้ ข้าง หลัง
ไม่ เคย แม้ จะ หยุด หัน กลับ มา มอง สิ่ง รอบ ข้าง
. . . ช่าง โหด ร้าย ไร้ น้ำ ใจ

เว ลา ของ ฉัน ก็ เดิน ไป ข้าง หน้า . . . ช้า ช้า และ สม่ำ เสมอ
เว ลา ของ เธอ ก็ เดิน ไป ข้าง หน้า เหมือน กับ เว ลา ของ ฉัน
เีรา ต่าง มี เว ลา . . . แต่ เรา ก็ ต่าง ไม่ มี เว ลา ให้ กัน และ กัน
มี แค่ เว ลา ของ ฉัน และ เว ลา ของ เธอ

เว ลา ของ เรา เริ่ม ต้น ที่ จุด หนึ่ง บน เว ลา ของ เธอ และ เว ลา ของ ฉัน
เว ลา ของ เรา ก็ เดิน ไป ข้าง หน้า เหมือน กับ เว ลา อื่น อื่น
แต่ เว ลา ของ เรา มัน เดิน ช้า ช้า . . .
จน บาง ที ทำ ให้ คิด ว่า มัน หยุด เดิน

เธอ เคย รู้ สึก เหมือน อย่าง ที่ ฉัน รู้ สึก บ้าง ไหม
ว่า อะ ไร อะ ไร . . . เหมือน มัน ย้ำ ย่ำ อยู่ กับ ที่
เหมือน ทำ อะ ไีร อะ ไร ไป ก็ ไม่ เคย จะ ดี
ใน บาง ที ก็ รู้ สึก ว่า อยู่ ตัว เดียว

เธอ ฉัน เรา และ เว ลา ของ เรา
เธอ ฉัน เรา และ เว ลา ของเรา
เธอ ฉัน เรา และ เวลาของเรา
เธอ ฉัน เราและเวลาของเรา

เธอ ฉัน เรา และ เวลา
เธอ ฉัน เราและเวลา
เธอ ฉัน และเวลา
เธอ ฉัน เวลา
เธอ ฉัน
เวลา
เธอ
ฉัน
!