ไม่สายเกินไป
วันนี้ผมได้รับฟอร์เวิร์ดเมล์ซึ่งมีเนื้อหาที่ผมคิดว่าต้องเอามาแบ่งให้เพื่อนๆ อ่านครับ มันเป็นแนวทางการดำเนินชีวิตที่จะทำอย่างไรให้ stay young อยู่เสมอ ...น่าสนใจใช่ไหมครับ พี่น้อง
ลองอ่านดูนะครับ
วันแรกที่พวกเราเริ่มการเรียนในมหาวิทยาลัยนั้น อาจารย์ของเราได้เข้ามาแนะนำตัว และบอกให้พวกเราทำความรู้จักกับคนอื่นๆที่เราไม่รู้จักมาก่อน
ผมยืนขึ้นแล้วมองไปรอบๆ และมีมือมือหนึ่งเอื้อมมาจับบ่าของผม ผมหันไปพบกับหญิงชราร่างเล็ก ผิวหนังเหี่ยวย่น ที่ส่งรอยยิ้มอันเป็นประกายมาให้ผม รอยยิ้มนั้นทำให้เธอดูสดใสอย่างยิ่ง
หญิงชราคนนั้นกล่าวขึ้นว่า
"สวัสดี รูปหล่อ ฉันชื่อโรส อายุแปดสิบเจ็ดแล้ว มาให้ฉันกอดสักทีสิ"
ผมหัวเราะกับท่าทางของเธอ และตอบอย่างร่าเริงว่า "แน่นอน ได้สิครับ" แล้วเธอก็กอดผมอย่างแรง ผมถามเธอว่า "ทำไมคุณถึงมาเรียนมหาวิทยาลัยเอาตอนที่อายุน้อยและไร้เดียงสาอย่างนี้ ล่ะ.."
เธอตอบด้วยเสียงปนหัวเราะว่า "ฉันมาหาสามีรวยๆที่ฉันจะได้แต่งงานด้วย แล้วมีลูกสักสองสามคน..."
ผมขัดจังหวะเธอโดยถามว่า "ไม่เอาครับ.. ถามจริงๆ" ผมสงสัยจริงๆว่าอะไรทำให้เธอมาเรียนที่นี่ตอนที่อายุขนาดนี้ และเธอตอบว่า
"ฉันฝันมานานแล้วว่าฉันจะได้ปริญญา และตอนนี้ฉันก็กำลังจะได้ปริญญาที่ฉันฝัน"
หลังเลิกเรียนวิชานั้น เราเดินไปที่อาคารสโมสรนักศึกษาด้วยกัน และนั่งกินชอคโกแลตปั่นด้วยกัน เรากลายเป็นเพื่อนกันในทันที ตลอดสามเดือนหลังจากนั้น เราจะออกจากชั้นเรียนพร้อมกันและจะไปนั่งคุยกันไม่หยุด ผมนั้นประหลาดใจเสมอเมื่อได้ฟัง "ยานเวลา" ลำนี้แบ่งปันความรู้และประสบการณ์ของเธอให้กับผม
ตลอดปีนั้น โรสได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยของเรา และเธอนั้นจะเป็นเพื่อนได้กับทุกคนในทุกที่ที่เธอไป เธอรักที่จะแต่งตัวดีๆ และดื่มด่ำอยู่กับความสนใจที่นักศึกษาคนอื่นๆมีให้กับเธอ เธอได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่
เมื่อถึงตอนสิ้นสุดภาคการศึกษา เราได้เชิญโรสให้มาพูดที่งานเลี้ยงของทีมฟุตบอลของเรา ผมไม่เคยลืมเลยว่า เธอได้สอนอะไรให้กับเรา
... พิธีกรแนะนำตัวเธอ และเธอก็เดินขึ้นมาที่แท่น ตอนที่เธอกำลังเตรียมตัวที่จะพูดตามที่เธอตั้งใจนั้น เธอทำการ์ดที่บันทึกเรื่องที่เธอจะพูดตกพื้น เธอทั้งอายทั้งประหม่า แต่เธอโน้มตัวเข้าหาไมโครโฟนแล้วบอกว่า "ขอโทษด้วยนะ ที่ฉันซุ่มซ่าม ฉันเลิกกินเบียร์มาตั้งนานแล้ว แต่วิสกี้พวกนี้มันแรงจริงๆ... ฉันคงจะเอาบทของฉันมาเรียงใหม่ไม่ทันแล้ว งั้นฉันก็คงได้แค่บอกเรื่องที่ฉันรู้ให้กับพวกคุณก็แล้วกัน"
พวกเราทุกคนหัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง ตอนที่เธอเริ่มต้นว่า "พวกเราทุกคนนั้นไม่ได้หยุดเล่นเพราะเราแก่หรอก แต่เราแก่เพราะว่าเราหยุดเล่น ที่จริงแล้วมีเคล็ดลับสู่การที่จะยังหนุ่มสาวอยู่เสมอมีความสุขและประสบความสำเร็จอยู่ 4 ประการ
1) พวกคุณจะต้องหัวเราะและมีเรื่องสนุกๆ ขำขันทุกวัน
2) พวกคุณจะต้องมีความฝัน เมื่อไรก็ตามที่คุณสูญเสีย ความฝันของคุณไป คุณจะตาย มีคนมากมายที่ยังเดินไปเดินมาอยู่ทั้งๆที่ตายไปแล้วและไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตายไปแล้ว..
3) การที่คุณ "แก่ขึ้น" กับ "เติบโตขึ้น" นั้นมันต่างกันมาก ถ้าคุณอายุสิบเก้า แล้วนอนอยู่บนเตียงเฉยๆปีหนึ่งและไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยตลอดทั้งปี คุณก็จะอายุยี่สิบ ถ้าฉันอายุแปดสิบเจ็ด แล้วนอนเฉยๆไม่ทำอะไรเลยตลอดทั้งปี ฉันก็จะอายุแปดสิบแปด ทุกๆคนนั้นจะแก่ขึ้นทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องอาศัยความสามารถอะไรเลย ประเด็นของการเติบโตขึ้น นั้นอยู่ที่การแสวงหาโอกาสในการเปลี่ยนแปลง
4) อย่าทิ้งอะไรไว้ให้เสียใจภายหลัง คนสูงอายุส่วนใหญ่นั้นไม่เสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไปแล้ว แต่มักจะเสียใจกับสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ คนที่กลัวความตายนั้น มีแต่คนที่ยังมีสิ่งทีต้องเสียใจค้างอยู่ "
เธอจบการพูดของ เธอด้วยการร้องเพลง "The Rose" อย่างกล้าหาญ และเธอได้แนะให้พวกเราทุกคนศึกษาเนื้อร้องของเพลงนั้นและเอาความหมายเหล่านั้นมาใช้กับชีวิตประจำวันของพวกเรา
เมื่อสิ้นปีการศึกษานั้น โรสได้รับปริญญาที่เธอได้เริ่มฝันไว้เมื่อนานมาแล้ว หนึ่งสัปดาห์หลังจบการศึกษา โรสจากไปอย่างสงบ เธอนอนหลับไปและไม่ตื่นขึ้นอีกเลย นักศึกษากว่าสองพันคนไปร่วมพิธีศพของเธอ เพื่อแสดงความเคารพ ต่อหญิงชราผู้วิเศษ ผู้ได้สอนให้พวกเขาได้รู้ ด้วยการทำให้เห็นเป็นตัวอย่างว่า .......ไม่มีคำว่าสายเกินไปที่จะเป็นทุกสิ่งที่คุณสามารถเป็นได้
จงจำไว้ว่า "การแก่ขึ้นนั้น เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่การเติบโตขึ้นนั้นเป็นสิ่งที่เราเลือกได้ เราอยู่ได้ด้วยสิ่งที่เราได้รับ แต่เราจะมีชีวิตอยู่เพราะสิ่งที่เราให้ไป"
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาเยี่ยมนะครับ
คิดถึงทุกคนเสมอครับ แต่กะลังทำวิทยานิพนธ์ให้เสร็จ เร็วๆ จะได้จบทันพี่น้องที่เรียนด้วยกันครับ เฮ้อ เพลีย
ความเห็น (9)
- มาให้กำลังใจ
- สู้ๆๆ
- พรุ่งนี้ถ้าว่าง
- ฝากทักทาย
- ทีมนี้ด้วยนะครับ
- http://gotoknow.org/blog/modellabschool/212675
สวัสดีครับ
เป็นกำลังใจให้ทำวิทยานิพนธ์ให้สำเร็จตามเวลาครับ
โรงเรียนอุตรดิตถ์แวะมาเยี่ยมครับ
อ่านเรื่องไม่สายเกินไปแล้ว เป็นเรื่องที่ให้กำลังใจกับคนที่หมดหวัง ท้อแท้กับเวลาที่ผ่านไปและชีวิตได้ดีมากๆเลยครับคุณธีรภัทร เยี่ยมมากๆสำหรับเรื่องแบบนี้
ตามมาให้กำลังใจ
สู้ ๆๆ ค่ะ
มาคราวนี้ มีเพลงฟังด้วย
มาทักทายค่ะ
มีแต่สิ่งดีๆนะคะ
:) :) Take care
แสงเทียนส่องทาง
เจริญพร คุณโยมคนพลัดถิ่น
การเรียนรู้ เป็นสิ่งที่สามารถปฏิบัติได้ไม่จำดเพศและวัย และที่สำคัญ เป็น อกาลิโก ดังที่พระพุทธองค์ตรัสไว้
ธรรมะสวัสดียามเย็น คุณโยม
อ่ะ เป็งกะลางจายย...
16.44 ตั้ง 3 คนแหน่ะ อิอิ
มาเยียม มาติดตามอ่านเรื่องราวดี ๆ
และมาเป็นกำลังใจค่ะ
ขอขอบคุณ
- อ.ขจิต
- ท่านรอง
- คณะผ้าป่าชาวอุตรดิตถ์ เอ๊ยคุณโต
- คุณใยมด
- คุณพี่สายธาร
- นมัสการพระคุณเจ้าครับ
- พี่ครูปู
- พี่คิม
ขอบคุณมากๆครับ ดีใจครับ ที่ได้ทักทายทุกคน
