เรื่องที่ ๑๓ บันทึกค้าง “An Unfinished Diary”
เรื่องที่ ๑๓ บันทึกค้าง “An Unfinished Diary”
๕ ตุลาคม : วันนี้เป็นวันที่ชีวิตฉันเริ่มต้น พ่อแม่ของฉันยังไม่ทราบเรื่องนี้ ตัวฉันเล็กนิดเดียว..เล็กยิ่งกว่าเมล็ดแอปเปิ้ล แต่ฉันก็เริ่มชีวิตแล้วจริง ๆ แม้ว่าจะไม่มีรูปร่างปรากฏ ฉันก็รู้ว่าฉันเป็นเด็กผู้หญิง ฉันจะมีผมสีทอง นัยน์ตาสีฟ้า และฉันรู้ว่าฉันจะรักดอกไม้
๑๙ ตุลาคม : ฉันโตขึ้นเล็กน้อย แต่ยังเล็กเกินกว่าจะทำอะไร ๆ ได้เอง แม่ทำอะไรให้ฉันแทบทุกอย่าง และสิ่งที่น่าขัน คือแม่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่า แม่ประคองร่างฉันไว้ ภายใต้หัวใจของแม่ และเลี้ยงฉันด้วยเลือดในอก
๒๓ ตุลาคม : เวลานี้ฉันเริ่มมีปากแล้ว คิดดูสิ ! ภายในหนึ่งปีหรือราว ๆ นั้น ฉันก็จะหัวเราะ และต่อไปฉันจะพูดได้ ฉันรู้ดีว่า คำแรกที่ฉันจะพูด คือแม่ ใครจะพูดได้ว่าฉันไม่ใช่คนจริง ๆ ก็เหมือนอย่างขนมปังนั่นแหละ เศษขนมปังชิ้นเล็กที่สุดก็ยังเป็นขนมปังจริง ๆ
๒๗ ตุลาคม : วันนี้หัวใจฉันเริ่มเต้นเอง นับแต่นี้ไปหัวใจนั้นจะเต้นเบา ๆ ไปจนตลอดชีวิตของฉันโดยไม่มีวันหยุดพักผ่อน และหลังจากระยะเวลาหลายปีผ่านไป หัวใจฉันก็จะเหนื่อยและหยุด แล้วฉันจะตาย แต่เวลานี้ชีวิตของฉันยังไม่สิ้นสุด ฉันเพิ่งจะเริ่มชีวิตเท่านั้น
๒ พฤศจิกายน : ทุก ๆ วัน ฉันค่อยๆ โตขึ้นเล็กน้อย แขนและขาของฉันเริ่มปรากฏรูปร่าง แต่ฉันต้องรออีกนานก่อนที่ขาเล็ก ๆ ของฉัน จะพาฉันวิ่งเข้าสู่อ้อมแขนของแม่ และก่อนที่แขนของฉันสามารถโอบร่างพ่อได้
๑๒ พฤศจิกายน : เวลานี้นิ้วเล็ก ๆ เริ่มปรากฏบนมือของฉันแล้ว น่าประหลาดที่นิ้วเหล่านั้นช่างเล็กเสียเหลือเกิน แต่ก็เป็นสิ่งที่น่ามหัศจรรย์ ! มือของฉันจะลูบคลำลูกสุนัข โยนลูกบอล เก็บดอกไม้ และสัมผัสมืออีกมือหนึ่ง นิ้วของฉัน...สักวันหนึ่งนิ้วของฉันอาจจะเล่นไวโอลินหรือระบายสีรูปภาพ
๒๐ พฤศจิกายน : วันนี้หมอบอกให้แม่ทราบเป็นครั้งแรกว่า แม่กำลังจะมีลูก และฉันอยู่ที่นี่..ภายในหัวใจของแม่..แม่จ๋า..แม่มีความสุขไหมจ๊ะ อีกไม่ช้าฉันก็จะอยู่ในอ้อมแขนของแม่
๒๕ พฤศจิกายน : แม่และพ่อของฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นเด็กผู้หญิงเล็ก ๆ บางทีพ่อและแม่อาจหวังไว้ว่า จะได้ลูกผู้ชายหรือลูกแฝด...แต่ทั้งพ่อและแม่คงจะประหลาดใจเมื่อฉันเกิดมาเป็นผู้หญิง ฉันอยากชื่อ แคทเธอรีน...ชื่อเดียวกับแม่...
๑๐ ธันวาคม : ดวงหน้าฉันปรากฏเป็นรูปร่างโดยสมบูรณ์ ฉันหวังว่าฉันคงจะมีหน้าตาคล้ายแม่
๑๓ ธันวาคม : เวลานี้ฉันเริ่มจะมองเห็นอะไรได้ราง ๆ แต่รอบ ๆ ตัวฉันมืดสนิท อีกไม่ช้านัยน์ตาฉันจะลืมขึ้นมองเห็นโลกที่อบอุ่นด้วยแสงแดด ภูเขาและสายรุ้ง สิ่งเหล่านั้นมีรูปร่างลักษณะอย่างไร ฉันยังมองไม่เห็น แม่จ๋า..หน้าตาแม่เหมือนใครจ๊ะ
๒๔ ธันวาคม : แม่จ๋า..ลูกได้ยินเสียงหัวใจแม่เต้น..ลูกสงสัยว่า แม่ได้ยินเสียงหัวใจลูกเต้น เบา ๆ หรือเปล่าจ๊ะ เสียงหัวใจลูกเต้น..ติ๊ก...ติ๊ก.. แม่จะมีลูกสาวเล็ก ๆ ที่แข็งแรงจ๊ะ ฉันทราบว่า เด็กอ่อนบางคนคลอดยากมาก แต่ก็มีแพทย์ผู้อารีคอยช่วยเหลือแม่ ๆ และทารก ฉันทราบด้วยว่ามีแม่บางคนไม่อยากได้ลูกของตัวเอง ฉันอดใจรอแทบไม่ไหว ที่จะได้อยู่ในอ้อมแขนของแม่ ได้สัมผัสดวงหน้าของแม่ และมองเข้าไปในดวงตาของแม่ แม่รอรับขวัญลูกเช่นเดียวกับลูกที่รอพบหน้าแม่หรือเปล่าจ๊ะ
๒๘ ธันวาคม : แม่จ๋า...ทำไมแม่จึงยอมให้เขาทำลายชีวิตลูกเสียล่ะจ๊ะ ? ถ้าลูกของแม่ได้เกิดมาจริง ๆ เราสองคนแม่ลูกคงจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ! ...น่าเสียดายจริง ๆ ที่แม่ยอมให้เขาทำลายชีวิตของลูก...
อ.สนิทวงศ์ แปลและเรียบเรียงจาก“An Unfinished Diary” ของ H. Schwab
แด่ เด็กทุกคนที่ไม่มีโอกาส...สัมผัส แม่
ความเห็น (2)
มัยนุกเลย555555555555555555555555555555555555555
ถ้าผู้ใดหัวเราะเยาะเธอ เธอสมเพชเขาได้
แต่ถ้าเธอหัวเราะเยาะเขา เธออาจไม่มีวันให้อภัยตนเอง
ถ้าผู้ใดทำร้ายเธอ เธออาจลืมบาดแผลได้
แต่ถ้าเธอทำร้ายเขา เธอจะจดจำตลอดไป
โดยสัจธรรมนั้น ผู้อื่น คือตัวตนของเธอที่อ่อนไหวที่สุด
ในอีกร่างหนึ่ง
!!!!!!!!!!!!!!
ก็ไม่ใช่เรื่องสนุกหรอกครับ
เพราะชีวิตจริงของมนุษย์เรา มักจะไม่ใช่เรื่องสนุก
เราจึงมักจะไม่ 5555555555555555555555555 กันยืดยาวอย่างนี้
แต่อย่างไรก็ขอบคุณครับ ที่กรุณาอ่านและมีความเห็น
อย่างน้อยก็ทำให้ผม ได้ผุดพรายความคิดใหม่ในหัว ได้อีกเรื่องหนึ่ง
คุณคงไม่อยากทราบว่าเรื่องอะไร
ผมจะเก็บไว้ 55555555555555555555คนเดียว