สูงสุด กันเพียงเท่านั้น
จากหนังสือ "ทางสายเดียวที่ทุกคนต้องเดิน, พุทธทาสภิกขุ, หน้า ๔๗-๔๘, ๒๕๔๙.
คำนิยามที่รัดกุมที่สุดมีอยู่ว่า "ความไม่ยึดมั่นถือมั่นตัวตน จนเห็นแก่ตัว" จะเป็นการศึกษาแขนงไหน หัวข้อไหนก็ตาม จะต้องมีหัวใจมารวมอยู่ตรงที่ว่า "ไม่มีความยึดมั่นตน จนเห็นแก่ตน" จะต้องมีหลักไม่ยึดมั่นตน จนเห็นแก่ตนเสมอไป...
(การศึกษา) ถ้าจะให้ถูกต้องตามอุดมคติแล้ว จะต้องเป็นไปในลักษณะทีไม่เห็นแก่ตนทั้งนั้น และคำว่า "ไม่เห็นแก่ตัว" นั่นแหละ หลายๆท่านจะดูหมิ่นว่าเป็นคำง่ายๆตื่นๆสำหรับคนทั่วไป แต่นี่แหละ คือ หัวใจทั้งหมดของพระพุทธศาสนา
ถ้าไม่มีความเห็นแก่ตัวโดยสิ้นเชิงเมื่อใด ก็เป็นพระอรหันต์เมื่อนั้น
แล้วก็สูงสุดกันเพียงเท่านั้น
หมายเลขบันทึก: 206651เขียนเมื่อ 7 กันยายน 2008 17:55 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 01:58 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (3)
สวัสดีค่ะ
- ญาติสมจิต จริงรึป่าวคะ
- คนเราคงละไม่ได้หรอกนะคะเรื่องเห็นแก่ตัว บางทียังเอาเปรียบตัวเองเลยก็มี
- ขอบคุณสำหรับข้อคิดที่ดีๆค่ะ
สวัสดีค่ะ
- แวะมาทักทายทำความรู้จักค่ะ ดีใจที่ทราบว่าอยู่เชียงใหม่ ไม่ไกลจาก มช.ด้วย
- ขอบคุณที่แวะไปทักทายกันนะคะ
- ความทุกข์เกิดจากการยึดมั่นถือมั่นจนเกินไป
- การปล่อยวางไม่เพียงแต่เป็นจุดเริ่มต้นของการแก้ไขปัญหา หากแต่เป็นการออกจากปัญหาเลยที่เดียว
- ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ