ღ ฤกษ์งาม...ยามดี ღ

            "สวัสดีค่ะ" เป็นธรรมเนียมอย่างนึงที่ดีมากๆ ของคนไทยเลยค่ะที่เราต้องทักทายกันด้วยการ "สวัสดี"

             ขอสารภาพเลยค่ะว่าสมัครเป็นสมาชิก Gotoknow ไว้นานแล้วค่ะ แต่ไม่มีโอกาสเข้ามาเขียนบล็อกเลย ขอแก้ตัวก่อนว่า ไม่ใช่เพราะขี้เกียจนะคะ หรือไม่ใช่เพราะลืมหรอกนะคะว่าตัวเองก็มีบล็อกกับเขาเหมือนกัน แต่อยากจะขออนุญาตใช้คำว่า ไม่มีเวลาจริงๆ ค่ะ

             จริงๆ ช่วงนี้ก็มี Project ค่อนข้างเยอะค่ะ แต่รู้สึกเครียดๆ คิดอะไรไม่ค่อยออก ก็เลยคิดว่าช่วงนี้แหละเป็นโอกาสเหมาะที่จะเปิดตัวบล็อกของตัวเอง คิดเอาเองค่ะว่า การเขียนบล็อกเป็นการช่วยให้คลายความตึงเครียด...ไม่ใช่เครียดเรื่องการบ้านการเมืองหรอกนะคะ เพราะก็ไม่ค่อยเข้าใจโลกด้านการเมืองการปกครองสักเท่าไหร่ จะว่าไปก็ไม่เข้าใจพวกผู้ใหญ่นั่นแหละค่ะว่าคิดอะไรกันอยู่ แฮะๆๆ...

              เมื่อวานก่อน มีเพื่อน (มีเพื่อนคบกับเขาเหมือนกันค่ะ) ส่งจดหมายอิเล็คทรอนิกส์ (อีเมล์นั่นแหละค่ะ...ไม่เข้าใจตัวเองจะเขียนให้ยาวทำไมเนี่ย!!!) มาให้อ่าน เป็นเรื่องราวๆ ดีๆ ที่เพื่อนคนนั้นคิดว่าจะทำให้เพื่อนคนนี้คิดเป็นขึ้นมาบ้าง (ปกติ เพื่อนๆ มักจะบอกเสมอว่า ให้ไปซื้อกึ๋นในตลาดกินซะบ้าง...ก็ไม่เข้าใจอีกนั่นแหละค่ะ ว่าทำไมฉันจะต้องกินกึ๋นด้วย???...) ขอคัดลอกมาให้อ่านกันเลยดีกว่าค่ะ...เป็นเรื่องของถ้วยกาแฟหรือรสชาติของกาแฟ...น่าคิดดีค่ะ

              "วันหนึ่ง ศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยกลุ่มหนึ่ง กลับไปเยี่ยมสถาบัน

ไม่ช้าวงสนทนาก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นการบ่นพร่ำเกี่ยวกับความเครียดในเรื่องการทำงานและปัญหาชีวิต

แล้วอาจารย์ก็เสนอเลี้ยงกาแฟกลุ่มลูกศิษย์เก่า

อาจารย์เดินเข้าไปในครัวและออกมาพร้อมกับกาแฟเหยือกโตและถ้วยกาแฟแบบต่างๆ

บ้างเป็นถ้วยกระเบื้อง บ้างเป็นถ้วยพลาสติก และบ้างทำด้วยแก้ว โดยบางใบเป็นแบบพื้นๆ ธรรมดา บางใบสวยวิจิตรสูงค่า

อาจารย์บอกให้ลูกศิษย์แต่ละคนจัดการกับการดื่มกาแฟร้อนๆ กันเอาเอง

และเมื่อลูกศิษย์ต่างมีถ้วยกาแฟในมือกันทุกคนแล้ว

อาจารย์ก็กล่าวว่า.....

ลองสังเกตดูกันหรือเปล่าว่า ถ้วยสวยๆ แพงๆ ถูกเลือกไปหมด เหลือไว้แต่ถ้วยแบบธรรมดาราคาถูก

เป็นเรื่องปกตินะที่พวกเราต่างก็มักจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง

ซึ่งนี่คือที่มาของความเครียดและปัญหาทั้งหลายแหล่ในชีวิต

ในขณะที่สิ่งที่พวกเราต้องการแท้จริงแล้วคือกาแฟ ไม่ใช่ถ้วยกาแฟ

แต่จิตสำนึกกลับนำพาเราไปเลือกที่ถ้วยและมิหนำซ้ำยังคอยชำเลืองมองถ้วยของคนอื่นๆ อีกด้วย

หากชีวิตคือกาแฟ

หน้าที่การงาน ตำแหน่งต่างๆ ในสังคมก็คือถ้วยใส่กาแฟ

มันเป็นเพียงเครื่องมืออุปกรณ์ช่วยหยิบจับหรือประคองชีวิตของเรา

มันไม่ได้ทำให้เนื้อหาจริงๆ ของชีวิตเปลี่ยนไป

บางครั้ง.........การมัวไปเพ่งเล็งที่ถ้วยใส่กาแฟ

ก็ทำให้เราลืมที่จะใส่ใจกับรสชาติของตัวกาแฟ

เมื่อเช้านี้ถ้วยกาแฟ เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ กาแฟของคุณรสชาติเป็นยังไง?"

[จ๊ะจ๋า]

 เป็นบทความที่น่าสนใจดีมากคะ เป็นคนหนึ่วที่เห็นความสำคัญของรสชาติกาแฟมากกว่าถ้วยที่ถืออยู่นะคะ เพราะว่าชอบในรสชาติมากกว่ารูปลักษณ์ ภายนอก ก็เปรียบเสมือนการคบคน บางครั้งคงดูจากภายนอกไม่ได้ ต้องเข้าไปพูดคุย เข้าใจในความเป็นตัวตนของเค้า และนำข้อดีของเค้าไปปรับใช้  และมองข้ามข้อเสียไปบ้างถ้าเกิดไม่ร้ายแรงจนเกินไป ซึ่งถ้าคนไทยทุกคนมองในจุดนี้บ้างก็คงทำให้สังคมอยู่เป็นสุขมากขึ้นนะคะ ดีใจที่ได้เห็นบทความนี้อีก ซึ่งดิฉันก็ได้รับเมล์บทความนี้จากเพื่อนเหมือนกัน