คำสามคำ

คำสามคำ :: วันแม่ 2550
โดย สุรชัย เทียนส่ง

ในช่วงชีวิตของคนทุกคน คงจะปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเรานั้นคงมีบ้างที่โต้เถียงหรือกร้าวร้าวต่อแม่ผู้ให้กำเนิดและบางคนอาจถึงกับทำร้ายกระทำขั้นอนันตริยกรรมกับมารดาหรือที่เรียกว่ามาตุฆาตก็มีให้เห็นกันบ่อยครั้งตามหน้าหนังสือพิมพ์

ผมเองก็คงเช่นกันที่เคยกระทำการล่วงเกินทางวาจาโดยการโต้เถียงแม่ ไม่ว่าจะเป็นเพราะเดียงสา หรือด้วยอารมณ์(ความ)ชั่ววูบ ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นอนันตริยกรรมแต่ก็คงหนีบาปแห่งกรรมนั้นไปไม่พ้น แม้จะได้สำนึกผิดก็คงไม่สามารถลบล้างการกระทำนั้นได้เพราะบาปแห่งกรรมไม่สามารถลบล้างได้ด้วยการสำนึก แต่กลับทำหน้าที่คอยย้ำเตือนมิให้กระทำซ้ำเช่นนั้น รวมถึงให้ผู้ที่ได้สำนึกพยายามย้ำเตือนให้ผู้อื่นเห็นและอย่าเอาเป็นเยี่ยงแห่งการกระทำของตน เฉกเช่นผมได้กระทำอยู่ขณะนี้

หลังจากแม่ผมได้ล้มป่วยลงด้วยโรคหลอดเลือดสมองในครั้งที่สอง (แม่จากไปในครั้งที่สาม) ผมก็พบกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น แม่ไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้เหมือนปกติเช่นเดิม และที่สำคัญแม่ไม่สามารถพูดได้

เถียงคำไม่ตกฟาก ผมไม่สามารถกระทำกับแม่ได้อีกต่อไป
เสียงบ่นที่น่ารำคาญ ไม่น่าฟัง ได้หายไปจากชีวิต

ความรู้สึกของแม่ในวันนั้นผมสามารถรับรู้ได้
น้ำตาของแม่เออล้นจากดวงตาที่สิ้นหวัง และไหลพรากผ่านสองแก้มไม่ขาดสาย หลังจากที่พยายามพูดกับผม .... แต่ไม่เป็นผล

ไม่มีน้ำเสียงที่แสดงความรู้สึกและความต้องการออกมาจากริมฝีปากที่ครั้งหนึ่งใช้อบรมสั่งสอนลูกจนเติบใหญ่ ใช้ร้องเพลงกล่อมยามเข้านอน และใช้เป่าอาหารที่ร้อนยามเจ้ากิน

... นอกจากเสียงสะอื้นไห้ด้วยความเสียใจออกมาจากลำคอที่ค่อย ๆเบาลงทุกขณะ

หลายเดือน กว่าแม่จะสามารถยอมรับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ได้ ในช่วงแรกดูเหมือนแม่จะถ้อและไม่มีแรงใจที่จะต่อสู้กับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ด้วยหัวใจแห่งความเป็นนักสู้ของผู้เป็นแม่ที่สู้เลี้ยงลูกมาทั้งชีวิตทำให้แม่สามารถผ่านช่วงเวลานั้นมา พร้อมกับคำพูดที่สามารถพูดได้ชัดเจนสามคำ

สามคำที่แม่สามารถพูดได้ชัด และผมได้ใช้ความพยายามอย่างมากที่จะฟังและสื่อสารกับแม่เพื่อให้เข้าใจในสิ่งที่แม่พูดและต้องการ ความพยายามของผมที่รับฟังและรับรู้ความต้องการของแม่ดูเหมือนจะช้าไป หากไม่เกิดเหตุการณ์นี้ผมคงไม่มีทางได้คิด

สามคำ นั้น คือ “แหม” “ไม่อ่ะ” และ “เออ”

แหม - แม่จะใช้เมื่อเล่าเรื่องราวต่าง ๆที่เห็นและเกิดขึ้นรวมถึงความต้องการและเราเข้าใจไม่ตรงกับท่าน ต้องใช้ความสามารถในการเดาความรู้สึกและทำนายในสิ่งที่แม่กำลังกล่าว และพูดโต้ตอบไปเรื่อย ๆ ซึ่งผมทำได้ดี

ไม่อ่ะ - แม่ใช้ในการปฏิเสธ ซึ่งพูดได้ชัดเจนที่สุด

เออ - ลากน้ำเสียงยาว แม่ใช้ตอบรับหากสิ่งที่เราโต้ตอบกับท่านคือสิ่งเดียวกัน

เสียงพร่ำสอนของแม่ที่สอนผมมาทั้งชีวิตดังชัดในโสตประสาท ทุกครั้งที่ผมได้ยินเพลงกล่อมเด็ก น้ำตาแห่งความสำนึกก็ไหลริน

“เพลงนี้แม่เคยร้องกล่อมผม” ให้หลับในอ้อมกอด…แต่วันนี้แม่ไม่สามารถแม้แต่จะพูดให้ผมได้ฟังได้เข้าใจ

ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า ครั้งหนึ่งในวันที่ผมยังเล็กและไม่สามารถพูดหรือสื่อสารความรู้สึกและความต้องการได้ก็คงทำได้แต่ส่งเสียงร้อง ใครกันที่ใช้ความพยายามเข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น ผมรู้สึก

หากย้อนเวลาได้ผมก็คงไม่สามารถห้ามหรือกำหนดให้เหตุการณ์ต่าง ๆที่เกิดขึ้นกับแม่ได้ แต่สิ่งที่ผมต้องการทำ คือการรับฟังแม่มาก ๆ พูดจาดีดีกับท่านและดูแลให้เวลากับท่านให้มากที่สุด

แต่วันนี้ผมคงได้แค่คิด ตามจิตที่ระลึก แต่สำหรับหลายท่าน ณ ที่นี้ อาจจะยังโอกาสที่สามารถกระทำได้

กระทำและบอกกับท่านด้วยคำสามคำ “หนูรักแม่” “ผมรักแม่”
เริ่มต้นในวันแม่ที่จะถึงนี้ ดีกว่าที่จะสายไปโดยที่ยังไม่ได้เริ่มเลย

ทำดี พูดดี กับคนอื่นได้ ไม่ต้องอายหากที่จะทำกับบุพการีของตน

10 สิงหาคม 2550