เราสร้างตึกที่สูงขึ้น.....แต่วัดที่เตี้ยลง
เรามีทางด่วนที่กว้างมากขึ้น..... แต่มีทัศนคติที่แคบลง
เราใช้จ่ายมากขึ้น..... แต่เรามีน้อยลง
เราซื้อมากขึ้น..... แต่เรามีความสุขกับของนั้นน้อยลง
เรามีบ้านที่ใหญ่มากขึ้น..... แต่มีครอบครัวที่เล็กลง
เราสะดวกสบายมากขึ้น..... แต่มีเวลาน้อยลง
เรามีการศึกษามากขึ้น..... แต่มีสามัญสำนึกน้อยลง
เรามีความรู้มากขึ้น..... แต่มีการตัดสินน้อยลง
เรามีผู้ชำนาญการมากขึ้น..... แต่ก็มีปัญหามากขึ้น
เรามียามากขึ้น..... แต่ความ”อยู่ดี”น้อยลง
เราเพิ่มพูนสิ่งที่เราเป็นเจ้าของ..... แต่ลดค่าของมันลงไป
เราพูดมาก..... แทบจะไม่ให้ความรัก และก็เกลียดกันบ่อยเกินไป
เราเรียนรู้ว่าจะหาเลี้ยงชีวิตอย่างไร..... แต่เราไม่ได้เรียนรู้ว่าชีวิตคืออะไร
เราทำให้การมีชีวิตยาวนานขึ้น..... แต่เราไม่ได้ใช้ชีวิตที่แท้จริง
เราเดินทางไปกลับถึงพระจันทร์..... แต่เรามีปัญหาแค่จะเดินข้ามถนนไปทำความรู้จักกับเพื่อนบ้าน
เราชนะปัจจัยภายนอก..... แต่ไม่ใช่สิ่งที่อยู่ภายใน
เราทำให้อากาศสะอาดขึ้น..... แต่เราทำให้วิญญาณของเราสกปรก
เราสลายอะตอม..... แต่ไม่ใช่ความลำเอียง
เรามีเงินเดือนมากขึ้น..... แต่ศีลธรรมน้อยลง
เรามีปริมาณมากขึ้น..... แต่คุณภาพน้อยลง
ยังมีช่วงเวลาของชายที่สูงใหญ่..... แต่ไม่มีลักษณะเฉพาะตัว
มีกำไรมากมาย..... แต่ไม่มีความสัมพันธ์กับผู้คน
ยังมีช่วงเวลาที่โลกสงบสุข..... แต่ยังมีสงครามภายใน
มีกิจกรรมมากขึ้น..... แต่สนุกน้อยลง
มีอาหารหลากชนิดมากขึ้น..... แต่ไม่มีคุณค่าทางอาหาร
ยังมีช่วงเวลาที่คนแต่งงานกันมากขึ้น..... แต่ก็มีการหย่าร้างกันมากขึ้น
มีบ้านที่สวยงาม..... แต่ก็มีบ้านแตกสาแหรกขาด
มันคือช่วงเวลาที่มีอะไรมากมายโชว์อยู่ตรงหน้าต่าง..... แต่ไม่มีอะไรอยู่ในห้องเก็บสต๊อกเลย
“สิ่งที่ดีเกิดขึ้นกับผู้ที่มองโลกในแง่ดี”
ดีจังเลยคะ คิดได้ในระดับหนึ่งคะคนเราน่าจะพอได้แล้ว
เพราะทุกอย่างมันเกิดจาดความโลภ โกรธ หลง
ขอบคุณมากๆ คะที่มีบทความดีๆ มาให้อ่าน
สวัสดีค่ะ..ท่านผอ.ประจักษ์
พวกเรากำลังมีระบบไอทีที่ดีขึ้น ....
แต่กำลังแลกด้วยการพูดคุยกันน้อยลง .....
:)
อย่าลืมคุยกับคนที่อยู่ใกล้ ๆ บ้างนะคะ ^ - ^
จ๊ะเอ๋....
เราสะดวกสบายมากขึ้น..... แต่มีเวลาน้อยลง
และเราก็มีเวลาเจอกันน้อยลง ทำไมวันนี้เราไม่เจอหน้ากันเลยนิ อิ..อิ..
ไปนอนก่า เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นหลับในที่ ป............ เนอะ
เป็นการเปรียบเทียบที่น่าจะเป็นจริงในสังคมปัจจุบัน และมันคงจะต้องเป็นเช่นนี้ต่อไป
ไม่รู้ว่าจะสายไปไหม หากเราจะเรียกความสุขสงบแบบพอเพียงกลับคืนมาในชีวิต สังคม และรวมไปถึงโลกใบนี้ หากแต่มนุษย์รู้จักคำว่า พอ และ เกื้อกูล