ตอนที่ 1 ผู้พิการที่น่าห่วงใย
การทำงานที่สถานีอนามัยในแต่ละวันนั้น ทุกคนในองค์กรจะมีความสุขที่ได้ช่วยเหลือผู้เจ็บป่วย บางครั้งเจ้าหน้าที่เองจะรู้สึกเครียดเหมือนกันเมื่อผู้เข้ารับบริการใช้อารมณ์ มองเหมือนเป็นคนรับใช้ เพราะได้รับการกรอกหูอยู่เสมอว่า "ข้าราชการได้รับเงินจากภาษีของประชาชน จะต้องให้บริการตามที่ประชาชนต้องการ" ในส่วนนี้บางครั้งก็น้อยใจเหมือนกัน เพราะทุกอย่างจะต้องดำเนินงานไปตามกฏเกณฑ์ที่ทางราชการได้ให้ไว้ แต่นั้นไม่ใช่เป็นสิ่งที่จะมาทำลายขวัญและกำลังใจเจ้าหน้าที่อนามัยตำบลห้วยงู อย่างแน่นอน
ตำบลห้วยงูมีคนแก่ 800 กว่าคน และผู้พิการอีก 134 คน ได้รับความช่วยเหลือจากองค์การบริหารส่วนตำบลห้วยงู ให้การสนับสนุนงบประมาณ และสิ่งของ โดยท่านนายกองค์การบริหารส่วนตำบล(นายเลิศฤทธิ์ พลนิกร) ร่วมเยี่ยมเยียน ตรวจสุขภาพผู้ป่วย และผู้ด้อยโอกาส นำสิ่งของต่างๆ ที่จำเป็น เช่น มุ้ง อาหารแห้ง และสิ่งของที่จำเป็น นำไปแจกจ่ายให้ด้วยใจรักและหวังดี พร้อมทั้งได้ให้คำแนะนำคนในครอบครัวให้ใส่ใจในผู้สูงอายุและผู้ด้อยโอกาส ด้วยใจที่เปี่ยมด้วยคุณธรรม และคุณค่าของเอกลักษณ์ไทยที่พึ่งพาเกื้อกูลกัน รู้รักสามัคคี มีจารีตประเพณีดีงาม มีการดูแลผู้ด้อยโอกาสและยากจน มีความรักภูมิใจในชาติและท้องถิ่น สามารถรักษาสถาบันครอบครัวให้เป็นสถาบันหลักของสังคม เป็นรากฐานการพัฒนาชุมชนและเครือข่ายชุมชนให้เข้มแข็ง นำไปสู่ความอยู่ดีมีสุขของชุมชนในตำบลห้วยงู
จาการเยี่ยมเยียน และตรวจสุขภาพ พบว่า ทุกคนที่ได้รับการตรวจเยี่ยมมีความพอใจให้ความร่วมมือด้วยดี เช่นนี้เจ้าหน้าที่อนามัยจะได้ออกไปเยี่ยมเยียนบ่อย ๆ แต่ที่แน่นอนคือคงไปด้วยจิตใจ พร้อมเครื่องมือแพทย์ สิ่งของคงไม่มี แต่ก็ได้รับการร่วมมือจากผู้รับการตรวจเยี่ยมด้วยดีเสมอมา
อีกหลายคนในสังคมไทยที่เข้ารับการบริการไม่ทั่วถึง แต่ในส่วนของพี่น้องประชาชนที่พบการเยี่ยมเยียน ถามไถปัญหาต่างๆ จากหมออนามัยก็อย่ารำคาญ หรือแสดงอาการเบื่อหน่าย เพราะเข้าไปหาแล้วไม่มีอะไรมาแจกแม้แต่ยารักษาก็ให้ไม่มาก เพราะนั่นคือความห่วงใยจากหมออนามัย เพราะถ้าให้ไว้มากเกินความจำเป็นอันตรายจะได้แก่คนไข้เอง
ถ้าไม่ห่วงใยประชาชน หมออนามัยคงไม่เสียเวลาไปหาผู้ป่วย เพราะหมออนามัยเองก็มีภาระที่จะต้องดูแลครอบครัว ก็เพราะความหวงใยท่านจึงตามเยี่ยมเยียนถึงครัวเรือน มีบางครั้งกลับถึงบ้าน 5 ทุ่ม - เที่ยงคืน
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น