เพื่อนสนิท

เพื่อนสนิท..ก็คือเพื่อนธรรมดา ๆ คนนึง ดันสนิทกันมากกว่าเพื่อนธรรมดา

   เพื่อนสนิท ... ก็คือ เพื่อนธรรมดาๆ คนนึง 
                    ที่ดันสนิทกันมากกว่าเพื่อนธรรมดาๆ ทั่วๆ ไป 
                    ซึ่งมันก็ต้องมีอะไรหลายๆ อย่าง ที่คล้ายๆ กับเรามากกว่าเพื่อนคนอื่น
                    ... ถึงจะมาสนิทกันได้ ... 

                    บางที... อาจไม่ใช่นิสัย 
                    บางที... อาจไม่ใช่หน้าตา
                    บางที... อาจไม่ใช่ฐานะ
                    บางที... อาจไม่ใช่ระดับความรู้
                    แต่มันอาจจะมีอะไรบางอย่าง ที่ต้องเป็นมันคนนี้เท่านั้นที่มี 

                   บางครั้ง ... 
                    เราก็ไม่ไป ที่ที่เราอยากไป ... 
                    เพียงเพราะว่า มันไม่ไปด้วย ...

                   บางครั้ง ... 
                    นั่งเงียบอยู่ได้ตั้งนาน แต่แค่เห็นหน้ามัน ... 
                    น้ำตาที่กลั้นไว้แทบตาย กลับทะลักออกมาได้จนหมด ... 

                    บางครั้ง ... 
                    ถ้ามีเสียงหัวเราะของมันด้วย ... 
                    เราจะหัวเราะได้ดังกว่านี้ ... 

                    บางครั้ง ... 
                    ร้อยคำปลอบใจของใครก็ไม่รู้ ... 
                    ยังอุ่นใจไม่เท่ามือมันที่แค่ตบเบาๆ ที่หัวไหล่ 
                    บอกเป็นนัยๆ ว่า มันอยู่ตรงนี้ ... 

                   ชอบคำๆ นึงที่บอกว่า ... 
                    เราไม่ได้เป็นแค่เพื่อน... 
                    แต่เราเป็นตั้งเพื่อนต่างหาก...  

                    เพราะเพื่อนมีความสำคัญมากๆ ... 
                    มากจนบางคนแยกไม่ออก เอาไปเปรียบเทียบกะแฟน ว่าอะไรสำคัญกว่ากัน ... 
                    ทั้งๆ ที่มันคนละเรื่องกันเลย ... 

                    แต่เมื่อเวลาที่เราอยู่ในห้วงของความรัก ... 
                    เพื่อน... จะกลายเป็นส่วนเกินของโลกส่วนตัวเราทันที ... 

                    เพื่อนสนิทผม มันคงจะชินแล้ว ... 
                    ที่เวลาผมมีรักทีไร ผมก็จะห่างๆ มันไปทุกที ... 
                    เวลาที่จะกลับมานึกถึงมันได้อีกที ... 
                    ก็ตอนอกหักนู่นแหละ ... 

                    ก็เคยคิดเหมือนกันนะ ... 
                    ถ้าเราเป็นมัน จะรู้สึกยังไง ... 

                    คิดๆ ดูแล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ... 
                    เพราะเวลาที่กำลังมีความสุขในห้วงของความรัก ... 
                    ก็แทบไม่ได้จะไปเที่ยวไหนกับมันเลย ... 
                    นานๆ ถึงจะได้คุยกันที ... 

                    แต่พอผิดหวัง พอเจ็บตัวขึ้นมา ... 
                    นาทีนั้นอยากกดโทรศัพท์ไปหามันก่อน ... 
                    อยากให้มันรับโทรศัพท์ก่อน ... 
                    ซึ่งบางทีมันนอนไปแล้ว ผมก็จะไล่มันกลับไปนอน ... 
                    ไม่ต้องตื่นขึ้นมาฟังเรื่องราวใดๆ ทั้งนั้น ... 
                    ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แค่มันรับโทรศัพท์ ก็พอแล้ว ... 

                    แบบนี้ละมั้งที่เค้าว่า ... 
                    เพื่อน คือคนที่สามารถนั่งอยู่ด้วยกันโดยไม่พูดอะไรสักคำ ... 
                    แต่ลุกจากกันไปได้เหมือนคุยกันไปนับล้านคำ ... 

                    แต่แทนที่มันจะด่าผมว่า อกหักแล้วค่อยนึกถึงเพื่อน ... 
                    กลับกลายเป็นว่า ... 
                    'แกรู้ไหมว่าเราดีใจแค่ไหน... 
                    ที่เวลาแกเสียใจ... 
                    เราเป็นคนแรกที่แกนึกถึง' 

                    นี่แหละที่ผมบอกว่า ... 
                    'เพื่อน' ...คือคนที่เมื่อเราสุข เราไม่เห็นมันอยู่ในสายตา... 
                    แต่เป็นคนไม่มีวันปล่อยให้เราล้มลง
                    ไม่ว่าเราจะไปเจ็บมาจากไหน...