ความทรงจำในวัยเด็ก
|
ความทรงจำในวัยเด็ก
อ้างอิง - ภาพ Kati1789
มีใครคนหนึ่ง เคยอธิบายให้ผมฟังว่า หากเราสามารถรวบรวมเรื่อง จากความทรงจำของชีวิต เราอาจจะได้ภาพยนตร์เรื่องเยี่ยมมากมาย ไว้คอยถ่ายทอดบอกกล่าว คอยแลกเปลี่ยนความเข้าใจร่วมกัน บ่อยครั้งที่ใครคนนั้นอธิบายเรื่องราว เหมือนงานแห่งความรักในชีวิตของเขา เขาหลงรักงานภาพยนตร์ และหลงใหลชื่นชมกับงานศิลปะบนแผ่นฟิล์ม
ผมจดจำคำพูดของเขาเอาไว้ จนบ่อยครั้งที่นึกทบทวน ถึงความจริงในชีวิต หลายครั้งที่นั่งมองเรื่องราว ซึ่งผ่านมาผ่านไปในชีวิตของคนเรา ผมนึกถึงคำกล่าวว่า หากมนุษย์มีเครื่องมือสำคัญ เพื่อถ่ายทอดเรื่องราวจากความทรงจำ เราจะสร้างประโยชน์กับผู้อื่น หรือสร้างโทษภัยให้ผู้อื่นกันแน่ ระหว่างความจริงที่แอบซ่อนในเบื้องลึกจิตใจ กับการเปิดเผย
สำหรับคำถาม เพื่อถ่ายทอดเรื่องราว จากความทรงจำสู่การบอกกล่าว ใครหลายคนเคยเตือนผมให้ระมัดระวังเสมอ ยามจะบอกกล่าวคลี่คลาย หรือกระตุ้นเตือนให้ใครต่อใครพูดออกมา ทั้งเรื่องราวที่เขามีความสุขอยากพูดบอกกล่าว หรือเรื่องราวที่เขาไม่แน่ใจ แต่เราถามขึ้นในระหว่างความช่างสงสัย อยากรู้ ใครหลายคนเหล่านั้นอาจเปิดแผล
เขาอาจหลงลืมจนเผลอเปิดบาดแผล เปิดเผยร่องรอยอันหลงลืมนั้น เพื่อทวนความเจ็บปวด จากความพลั้งเผลอของตัวเราเอง ที่คิดว่าเรื่องราวมากมายในโลกนี้ ช่างเป็นสิ่งล้ำค่า แต่สำหรับใครหลายคนแล้ว คำตอบของชีวิตจากความทรงจำในอดีต ช่างโหดร้ายเจ็บปวดและรุนแรง จนไม่อยากแม้แต่จะคิด หรือหากให้เลือกได้ เขาเหล่านั้นคงอยากตัดปมแห่งความทรงจำทิ้ง
สำหรับใครหลายคน ความทรงจำจึงไม่ใช่ความดีงาม และความทรงจำในอดีตคือความเลวร้าย สำหรับหัวใจอันบอบบางของเด็ก สำหรับเรื่องราวความทรงจำในเยาว์วัย ใครหลายคนเคยอมยิ้มไปด้วย หัวเราะไปพลาง ระหว่างที่นั่งเล่าเรื่องราวขำขันในวัยเด็ก ให้ผู้คนรอบข้างได้ยิ้มแย้ม กระทั่งอดชื่นใจไม่ได้ ยามที่ใครมีความทรงจำอันงดงาม ให้ชีวิตได้คอยทบทวนในยามโต
ในท่ามกลางความยิ่งใหญ่ของผู้คนวันนี้ มีคำจำกัดความถึงรากฐานสำคัญ ยืนยันถึงชีวิตวัยเด็ก ว่าเป็นรากฐานอันสำคัญและยิ่งใหญ่ของมนุษย์ ที่จะก่อร่างสร้างวีรบุรุษ หรือก่อร่างสร้างทรราชย์ในวันพรุ่งได้ทั้งนั้น ความฝังใจและการเติบโต ในแต่ละโมงยามของชีวิต ล้วนหล่อหลอมคำตอบในอนาคต ในแต่ละวันคืนที่เราตื่นและเราหลับ กระทั่งคอยปลุกปลอบใจในทุกครั้งที่เรากำลังย่างก้าว จากวันคืนของปัจจุบันสู่คำตอบของอนาคต
กระทั่งเมื่อชีวิต เริ่มสะกดคำว่าความสำเร็จ จนพิสูจน์ให้ใครต่อใครได้รับรู้เข้าใจ ว่าความสำเร็จเหล่านั้น หล่อหลอมจากวันคืนของอดีตอันยาวนาน พร้อมประกอบเรื่องราวขึ้น จากความพยายาม ฝึกฝน พากเพียร บากบั่น และห่ำหั่นกับความย่อท้ออ่อนแอของหัวใจ ยามเหน็ดเหนื่อยเจ็บปวดเหน็บหนาว หรือในยามที่มองไม่เห็นหนทางแห่งอนาคต ซึ่งมาไม่ถึง
ใครหลายคนที่แต้มความสำเร็จในชีวิตได้ คงรำลึกได้ดีถึงคืนวันแห่งอดีต จนรู้พลังอันยิ่งใหญ่นั้น ว่าส่งผลเช่นไรต่อชีวิตในวันนี้ หรือส่งเสริมคำตอบใด ให้ชีวิตได้เข้าใจความหมายอันแอบซ่อน ไว้ในแต่ละคุณประโยชน์ของชีวิต ใครหลายคนในคำตอบของความสำเร็จ คงต้องการเครื่องมือสำคัญ ที่จะสามารถถ่ายทอดความทรงจำในสมอง ให้ฉายภาพดุจเครื่องฉายภาพยนตร์
สำหรับความแปลก ในแต่ละความประหลาด ของห้วงขณะแห่งความทรงจำ ผมเคยไต่ถามกับใครหลายคนที่หลงลืมอดีต ทั้งที่ตั้งใจและที่ไม่ตั้งใจ ใครหลายคนซึ่งต่างประสบพบเห็น ถึงเรื่องราวอันเจ็บปวดอ่อนแอในชีวิต หลายเรื่องราวถูกกระทำจากสิ่งที่ไม่สมควร หลายเรื่องราวฝังลึกเป็นปม และกลายเป็นบาดแผลเป็นของชีวิต สะกิดขึ้นมาคราใดหัวใจก็แทบสลาย ใครหลายเหล่านั้น ต่างเคยอธิบายให้ผมฟัง ถึงสิ่งที่ไม่ควรก้าวล่วง
บ่อยครั้งในความคะนองชีวิต ผมเคยทำให้คนหลายคน ได้ร้องไห้ออกมา เพียงเพราะความสนุกสนาน ในการยั่วแหย่ หรือกระตุกต่อมอันบอบบางในใจ บางครั้งก็เป็นเรื่องพลั้งเผลอ บ่อยครั้งก็นึกไม่ถึงว่า คำพูดเพียงเล็กน้อยของเรา จะกระตุ้นบาดแผลในใจของเขา ให้ปริแตกออกมาเป็นหยาดน้ำตาได้ และบ่อยครั้งผมก็ผิดพลาดพลั้งไป ที่เล่นกับความรู้สึก
โดยเฉพาะความรู้สึก ของใครบางคนที่อ่อนไหวชีวิต โหยหวนทวนความกับบาดแผลในอดีต ไม่หลงลืมแต่ไม่บอกกล่าว พยายามเข้มแข็งในท่ามกลางผู้คน และก็อดหวาดกลัวไม่ได้ ยามเผชิญหน้ากับเรื่องราวใด ที่ใกล้เคียงปมความทรงจำในชีวิต ใครหลายคนในชีวิต จึงเหมือนเป็นครูคอยบอกกล่าวบอกสอน ยามจะยุ่งเกี่ยวกับความทรงจำในวัยเด็กของใครต่อใคร
ครั้งหนึ่งในการสนทนาข้ามคืน เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้นว่า จดจำความรู้สึก ในตอนเป็นเด็กครั้งแรกได้หรือไม่ จดจำภาพของวัยเด็กวัยเยาว์ได้เมื่อตอนอายุเท่าไร และภาพเหล่านั้นเป็นเช่นไร หลังนั่งตอบทวนความ ถึงความทรงจำในวัยเด็ก ผมก็เก็บคำถามนี้กลับมาคิด จนต่อเนื่องไปถึงชีวิตว่า บ่อยครั้งที่เรามักพลั้งเผลอเพียงเพราะคิดว่าเด็กจะไม่จดจำ จนหลายครั้งที่ชีวิตเราได้เรียนรู้คำตอบ ในแต่ละบาดแผลที่ได้ทิ้งไว้กับชีวิต
วันนี้ผมเพียงอยากถาม ถึงมุมมองชีวิตวัยเด็กของตัวเอง ว่าครั้งแรกของความทรงจำในชีวิตเป็นเช่นไร ว่าเป็นหยาดน้ำตา หรือ เสียงหัวเราะ
|
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น