วันสุดท้ายของการลงพื้นที่ (30/5/51)
วันที่ 30 พ.ค. 2551
วันสุดท้ายของการลงพื้นที่ เช้านี้เป็นวันที่เกิดความเครียดมากที่สุด หลังจากได้รายงานให้อาจารย์พันธุ์ทิพย์ทราบถึงการไม่รับการยื่นคำขอลงรายการสัญชาติไทยเมื่อวานนี้ สถานการณ์ตึงเครียดมาก ทุกคนอยู่ในสถานการณ์เดียวกันทั้งหมด อาจารย์บอกว่า การมาลงพื้นที่ของเราในครั้งนี้ล้มเหลว เพราะไม่สามารถพาชาวบ้านไปยื่นคำขอลงรายการสัญชาติได้ ทำให้ชาวบ้านถูกละเมิด
นิสิตตัวเล็กๆอย่างเราในวินาทีพอจะทำอะไรได้บ้าง ฉันว่าเป็นวินาทีที่เราต้องเก็บมาพิจารณาว่ามันใช่เหมือนที่อาจารย์บอกไหม แล้วเราในฐานะที่อยู่ในสถานการณ์จริงนั้นเรายอมอ่อนข้อให้เจ้าหน้าที่จริงไหม ทั้งอาจารย์พูดก็ถูก เราที่ไปเจอสถานการณ์จริงเราก็ขัดแย้งอะไรเขาไม่ได้ก็ถูกอีก มันน่าเศร้าใจจริงๆ มันคงหมายถึงว่าเราต้องเก็บมันไว้เป็นประสบการณ์ในการทำงานน่าจะดีที่สุด
แต่ในสถนการณ์ที่ตึงเครียดนั้น อาจารย์เจริญ ก็ให้กำลังใจกับการมาครั้งนี้ของเราว่า นักศึกษาอย่าเพิ่งท้อ มันยังมีทางออกที่ดีกว่านี้แน่ ต้องสู้ เพราะการที่เรามีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ เป็นการอยู่เพื่อคนอื่น ต้องทำเพื่อคนอื่น แม้ว่าการฝึกงานครั้งนี้จะล้มเหลวที่ไม่สามารถยื่นคำขอลงรายการสัญชาติได้ แต่ก็ไม่ล้มเหลวในการที่มารับรู้สภาพความเป็นจริงของปัญหา ว่าการมีกฎหมายที่ดีนั้น หากไม่มีผู้ที่ใช้กฎหมายให้ถูก กฎหมายที่ดีนั้นก็ไม่อาจบังคับใช้ได้ ฉันซึ้งในน้ำใจอาจารย์เจริญจริงๆ ในเวลานี้
มีการขอแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับผู้ที่อยู่ในพื้นที่ว่าหากชาวบ้านต้องการจะต่อสู้เพื่อให้เจ้าหน้าที่รับคำร้อง ก็จะให้นักข่าวมาทำข่าวว่าทำไมถึงไม่รับคำร้อง แต่ก็อ้อมค้อมกันอยู่นานกว่าจะได้รับคำตอบว่าไม่ต้องการเช่นนั้น อาจารย์เจริญบอกว่าในทางศาสนาคริสต์นั้นมักอยู่ด้วยวิถีชีวิตที่สงบ ไม่ประท้วงหรือก่อให้เกิดความไม่สงบ (ประมาณนี้คะ จำคำพูดนั้นไม่ได้) วิธีการที่จะต่อสู้ให้ชาวบ้านก็เหมือนว่ามันจะยุติพียงเท่านี้
เราได้ร่างหนังสือขึ้นมาฉบับหนึ่งเพื่อยื่นให้อำเภอชี้แจงการไม่รับคำร้องขอลงรายการสัญชาติ คนในพื้นที่ก็เหมือนจะไม่เห็นด้วยเพราะคนที่ยังอยู่ในพื้นที่อาจจะได้รับผลจากหนังสือนั้น แต่สำหรับแล้วหากเราเป็นทนาย ในวันนี้เราก็ต้องมีหลักฐานสักอย่าง หรือต้องยื่นคำฟ้องให้ได้นั่นเอง ก็ขอขัดใจผู้ร่วมทีมโดยการนำหนังสือฉบับดังกล่าวไปยื่นที่อำเภอ
นายอำเภอ ปลัดอาวุธโส และหัวหน้าฝ่ายทะเบียนไม่อยู่ เราจึงเข้าพบปลัดฝ่ายนโยบายแทน คำตอบที่เราได้จากปลัดหญิงนี้ ทำไมช่างต่างกับ หัวหน้าฝ่ายทะเบียนนัก ฉันได้ยินกับหูของตัวเองว่า หลังจากที่เราได้เข้าพบนายอำเภอในวันจันทร์ พอช่วงบ่ายนายอำเภอเรียกประชุม มาตรา ๒๓ ว่าให้รับคำร้องไว้ แต่ทำไมพอแนวทางปฏิบัติ เขาไม่ทำตามที่นายอำเภอสั่งและกฎหมายประกาศใช้คะ พอเกือยหมดเวลาราชการในวันศุกร์ เรากลับได้คำตอบแบบนี้ ซึ่งแน่นนอนว่าเราทำอะไรไม่ทันเสียแล้ว
สิ่งที่ฉันเป็นบทเรียน คำถาม เป็นประสบการณ์ในวันนี้
- ต้องรอบคอบมากกว่านี้
- ฉันไม่เข้าใจว่าที่เขาบอกว่าชาวบ้านอาจดีรับผลกระทบในภายหลัง ผลนั้นคืออะไร ฉันอยากรู้มากมาย ใครรู้ช่วยตอบให้ชัดเจนหน่อยคะ
- แล้วสุดท้ายฉันมาสู้เพื่อใคร ในเมื่อคุณไม่เห็นด้วยกับการทำงานของเราในครั้งนี้
- เจ้าหน้าที่ไม่เข้าใจกฎหมาย ไม่สนใจแก้ปัญหาชาวบ้าน เราช่วยชาวบ้านไม่ได้ เพราะเราไม่เข้าใจชาวบ้าน หรือชาวบ้านหรือคนในพื้นที่ไม่ยอมเข้าใจว่าเราอยากจะช่วยเขา เขาจึงไม่ยอมต่อสู้เพื่อตัวเองบ้าง
- ทุกๆอย่างที่ฉันได้ในการลงพื้นที่ ฉันยังคงต้องกลับไปทำความเข้าใจให้ลึกซึ้งมากกว่านี้ ฉันต้องกลับไปวิเคราะห์แล้วว่า ปัญหาของชาวบ้านที่สวนผึ้งไม่แก้เสียทีนั้น เพราะกฎหมาย เพราะเจ้าหน้าที่ เพราะผู้เข้ามาช่วยเหลือ หรือเพราะตัวชาวบ้านเอง
ความเห็น (2)
มันคือ อาราย
what is it ????
เป็นเรื่องที่ผมก็หนักใจอยู่มากๆ
ว่าเมื่อไรประชาชนเขาจะรู้ว่าเขาเป็นเจ้าของอำนาจรัฐ
มีข้าราชการเป็นคนรับใช้
คนรับใช้ไม่ดีต้องสั่งสอน
สั่งสอนไม่รู้จักฟังต้องไล่ออกจากอำนาจหน้าที่
แต่ข้าราชการไทยเขาไม่รู้จักเชื่อฟังพระเจ้าอยู่หัว
ประชาชนก็กลัวพวกเขามากเกินไป
ไม่มีใครช่วยย้ำว่า
ประชาชนคือเจ้าของประเทศ
ข้าราชการอย่าฝืนกฎหมายของประชาชน
ระวังประชาชนจะอดทนไม่ไหว